Chapter 2

De treinrit naar Zweinstein voelde vertrouwd aan. Alsof ze na een lange tijd een goede vriend zou terug zien. Het verbaasde haar dan ook dat ze opeens al aan de school aankwam. De treinrit had veel te kort geduurd, en haar vriendin had heel de tijd zitten kletsen over een leuke jongen die ze was tegengekomen op reis. Zelf had ze niet meer gedaan dan af en toe een knik of een ja te geven. Maar nu ze op de school was, kwam er opeens een brok zenuwen in haar maag. Ze had zichzelf voorgenomen naast Draco te gaan zitten tijdens de maaltijd. Maar nu leek het een beter plan zich eenmaal te laten zien aan hem. Een schoteltje eten uit zijn buurt te gaan halen bijvoorbeeld. Dat gaf een andere indruk; En zorgde er waarschijnlijk voor dat ze meer aandacht kreeg. Want ze had al meteen een jurk aangedaan die dicht bij ultieme onweerstaanbaarheid kwam. Zodat Draco zijn ogen zeker niet van haar af zou kunnen houden,en dat idee vond ze aangenaam. Zeer aangenaam. Al meteen was ze weer in de dagdromen verzonken en die hadden de vreemdste einden. Maar voor Ruby waren die einden allemaal hoop. Hoop op dat er ooit eentje zou uitkomen, al was het maar een stukje. Nog steeds in dromen verzonken stapte ze de koets in en reed richting de grote zaal. Hoe groter het kasteel werd, wat dus betekende dat ze dichterbij kwam, hoe zenuwachtiger ze werd. En ook hoe haar plan meer en meer gedoemd leek om fout af te lopen, maar eigenlijk verbeelde ze zich dat gewoon door de gierende zenuwen die door haar lijf raasden. De einden die ze net nog zo graag gewild had, waar ze naar verlangd had, leken nu verder weg dan ooit. Onrealistischer dan ooit. Stel dat Draco haar straal zou negeren, dat de jurk niet het gewenste effect had. Of erger dat hij haar zou opmerken, en dan gewoon te beginnen lachen. Haar zo hard uitlachen dat de hele zaal het zou horen, en dat iedereen haar zou opmerken. En mischien zelfs meelachen. Wat als dat gebeurde? Opeens leek het haar helemaal niet meer zo slim om naar Draco te gaan.