Finally cleaning

Toen de mensen eindelijk bezig waren de spullen op te ruimen, zagen we 3 dingen die we nog wel heel uit het schuurtje konden halen. Daar hebben we het meeste geluk mee gehad, aangezien het drie tanken waren vol benzine. Niks was nog bruikbaar, alles was kapot, verbrand, verwoest. Alle spullen werden uit het schuurtje gehaald en meteen op de container gegooid.
De weken erna liepen ook niet helemaal vlekkeloos. We moesten snel op zoek naar nieuwe fietsen en andere spullen die snel vervangen moesten worden. Al mijn oude speelgoed, skates, skateboard en steps waren weg, voorgoed. Ik kreeg ze nooit meer terug. Er zijn natuurlijk een paar dingen waar ik nog steeds heel erg mee zit. Skates heb ik nieuwe, zelfs veel betere. Fiets heb ik ook nieuw, maar mijn erfstuk van oma krijg ik nooit meer terug. Ik had haar fiets gekregen toen zij overleed. Ik had er zelf nog maar een paar keen op gefietst. Dat vind ik nu nog steeds heel erg. Ook de trampoline vind ik heel erg. Die stond op ongeveer 3 meter van het schuurtje af, maar is toch helemaal gesmolten. Pap wilde die niet terug kopen en nu is dat ook niet meer erg want na mijn Patella Luxatie mag ik niet meer op de trampoline. Ook had pap besloten de kussens en vishengels van de boot niet meer opnieuw aan te schaffen. Er zat een lek in onze boot, dus besloot hij alles van de boot te verkopen. De meeste belangrijke spullen zijn nu wel vervangen, maar er zal toch altijd een legen plek zijn in mijn hart. Ook zou het beeld van het schuurtje nooit meer uit mijn ogen verdwijnen. 24 november zal voor mij altijd een moeilijke slapeloze dag zijn.