The neighbors

Ik rende naar de buren. Ik drukte op de bel, meerdere keren, maar ik kreeg geen enkele reactie. Na een paar keer hard op het raam te kloppen, begonnen de honden beneden heel hard te blaffen. Ik hoopte dat ze daar wakker van zouden worden dus ik bleef de honden vanuit buiten uitdagen. Het werkte niet. Nog steeds geen reactie, geen licht dat aanging, ging kinderen die wakker in bed lagen, geen ouders die wakker schoten, helemaal niets. Mam had de voordeur ondertussen open gezet en ik besloot haar te vragen om de buren te bellen. Eindelijk, ze werden wakker, kleden zich aan en kwamen eindelijk naar buiten. Daar stond ik dan, zonder jas, op mijn bloten voeten, te kijken naar de rook die achter ons huis verscheen. Ik durfde niet meer terug ons eigen huis in. Ik was bang dat ik er dan niet meer uit zou kunnen komen en dat het huis ook af zou branden met mij erbij.
Het duurde niet lang of de andere buren kwamen er ook bij staan. Iedereen was natuurlijk erg geschrokken, behalve Mandy. Zij stond vanuit het zolderraam foto's te maken van het schuurtje. De foto's zijn mooi gelukt, maar het is natuurlijk niet datgene dat het schuurtje zou blussen.