14: Sirius and Stacey

Sirius POV.
Perkamentus had je naar huis gestuurd met Remus en Stacey. Remus was op het moment weg en jij en Stacey zaten in de woonkamer, de spanning was hoog en de stilte onaangenaam. Je wou je inhouden maar lukte niet, boos sprong je op. "Hoe kon je!" Ze schrok, dat zag je duidelijk, schamend keek ze weg. "Antwoord dan! Hoe kon je!" Je was woedend. Je had je dochter gezien en de band was er meteen, de band die je bijna 16 jaar geleden al had kunnen hebben. Ze was jonger dan Harry zo'n 3 of 4 maanden. "Hoe kon je," herhaalde je, deze keer wat rustiger. "Sirius... Het was oorlog en..." Was dat haar excuus? "Het was oorlog? Ja, inderdaad het was oorlog en dat is je stomme excuus. Je weet dat ik alles had gedaan om je veilig te houden en toch ging je weg om een stomme ruzie." Weer een onaangename stilte waarin je niks zei, je stond alleen en keek naar Stacey die de stilte verbrak. "Ik wou niet weg," zei ze langzaam, de angst in haar stem was te horen. "Waarom ging je dan?" Je was rustiger geworden en je stem was weer kalm. "Die ruzie..." Je hoorde haar luid snikken en het was alsof je hart brak. "Ik ben je nooit vergeten Sirius. Ik wou terug maar toen werden Lily en James vermoord en jij," een luide snik van Stacey was hoorbaar voor ze verder ging. "Jij kwam in azkaban." Instinctief liep je naar de stoel waar ze in zat en je hielp haar eruit, eerst keek je alleen maar toen trok je haar in je armen. Jaren had je ervan gedroomd hoe het zou voelen als je vrij was en Stacey er stond, de werkelijkheid was alleen anders, je had een dochter en jullie hadden ruzie. Stacey begon te kalmeren en keek je aan. "Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien," wist je uit te brengen en ze keek je alleen aan. "Ik weet niet eens meer waar die ruzie om was, ik weet dat ik weg ging naar James en dat toen ik terug kwam jij weg was. Maanden kon ik niet lachen ze hadden zelfs afspraken om me in de gaten te houden, ze dachten dat ik mezelf iets aan zou doen... Dat was ik aan het begin wel van plan eerlijk gezegd." Geschrokken keek ze naar je op. "Sirius, het spijt me zo," Tranen rolde over haar prachtige gezicht. Je streek ze liefdevol weg terwijl je haar aan keek. Je voelde je raar en je had je in jaren niet zo geweldig gevoeld. Je wist niet wat je moest doen maar je wist wel dat je van haar hield. Je gevoel voor Stacey was nooit weg geweest en nu stond ze hier zo voor je en hield je haar vast. Je was bang, bang om nog is iets te verpesten maar blijkbaar vond zij dat niet. Je werd uit je gedachte gehaald door haar lippen, haar lippen die op de jouwe waren beland. Een gevoel van duizenden vlinders in je mag kwam opzetten en je trok haar dichter tegen je aan. Het was een snelle kus maar vol van liefde en ze keek je nu aan. "Sirius, ik miste je zo." Je voelde je ogen nat worden maar niet van verdriet maar van vreugde, de vreugde dat ze weer terug was bij jou.