001 Paranormal Activity

Jacob p.o.v

Samen met Seth zit ik in de zetel, in het Cullenhuis. We zijn allemaal samengeroepen door Carlisle, Sam vroeg waarom maar hij zou het vertellen. Nou hopelijk komt er nog wat van, dacht ik geïrriteerd. Ik vond het vreselijk om alle koppels te zien, zo gezellig samen, ik heb nooit geluk in de liefde.
‘Waarom ik jullie allemaal heb samengeroepen is omdat goeie vrienden van me, ze zijn mensen, hebben een villa. Maar hoe langer ze erin blijven hoe gevaarlijker en enger het word. Ze denken zelfs dat het er spookt. Hun zoontje zegt zelfs dat hij een persoon in de schommelstoel heeft zien schommelen. Ze vroegen mijn hulp omdat ze weten dat er iets vreemds aan de hand is met ons. En ik dacht met jullie erbij dat het wat makkelijker zou zijn om een oplossing te vinden’ vertelde Carlisle. What the hell geesten? Sam dacht even na maar werd ruw uit zijn gedachten gerukt door Embry en Quil die enthousiast begonnen te reageren. De anderen begonnen ook zo te reageren, Emmett was echt het toppunt.
‘Laten we geesten gaan bang maken, mwuhahahaa’ en hij lachtte een enge lach waardoor iedereen plat lag. Sam stemde in en ze liepen samen weg om in Carlisles kantoor nog wat te bespreken. We begonnen wat meer te dollen met die geesten, het is vast maar gewoon hun fantasie dat ze geesten zagen, maarja. Na een kwartier kwamen Sam en Carlisle weer terug van hun gesprek.
‘We gaan allemaal, we gaan onze inprent ook meenemen behalve Claire want zij is nog te jong’ zei Sam dan spijtig tegen Quil. Ik zuchtte weer geergerd, nooit raak je weg bij de liefde. Ik ben al over Bella heen, waar ik overigens blij mee ben.
*tijdsprong bij de villa*
We kwamen aan bij de villa, hij was groot, er was plaats genoeg voor ons allemaal. We liepen gezamenlijk naar de voordeur die opengezwaait werd door een tengere vrouw.
‘Carlisle, godzijdank!’ en ze liep het trapje af en gaf een knuffel aan hem. Ze gaf ook een knuffel aan Esmee. Toen liep ze de rij af en schudde onze handen. We zeiden toen ze onze handen schudde ook onze naam. Er kwam ook en man naar buiten gelopen met een jongetje van 4 op zijn arm.
‘Carlisle mijn beste man!’ en de man glimlachte breed en je zag de lachrimpeltjes rond zijn ogen. Hij gaf Carlisle een stevige hand en zei hallo tegen ons.
‘Dus jullie zullen ons helpen?’ vroeg het jongentje verlegen aan ons. Ik zag dat de meiden vertedert keken naar het jongentje. We knikten allemaal, maar het jongetje keek alleen maar verdrietiger.
‘Papa, ze mogen Kathy niet pijn doen’ zei hij toen met traantjes in zijn ogen.
‘Lucas, hét heeft geen naam, het wil ons alleen maar dood, dus het moet verdwijnen’ zei Dorine en aaide even over het haar van de jongen, die Lucas heette. Lucas snikte en groef zijn hoofd in de schouder van zijn vader die overigens Thomas heette.
‘Jullie mogen een kamer kiezen, wij zijn hier niet meer voor drie maanden’ zei Dorine. We namen onze koffers en liepen naar binnen, we wilden net de trap opgaan toen Sam ons tegenhield.
‘Gooi je koffers hier, we moeten nog wat bespreken’ we zuchtten allemaal diep en sloften toen achter hem aan. We kwamen in een woonkamer, die mooi ingericht was. We gingen een beetje overal zitten, sommige bleven staan andere niet.
‘Wat weten jullie van dit huis?’ kwam Carlisle meteen terzake.
‘Niets eigenlijk, we vonden het een leuk huis, dus we namen het’ vertelde Dorine.
‘Wat ik wel weet is dat het gebouwd is in 1856 maar nu gewoon was gerestaureerd’ vertelde Thomas erachter.
‘Lucas? Wil je hun je kamer laten zien?’ vroeg Dorine. De jongen knikte vrolijk en huppelde bijna de trap op.
‘Kathy?’ riep hij toen enthousiast.
‘Wie is Kathy?’ vroeg Jasper aan de ouders van Lucas.
‘Ik weet het niet maar ik denk de geest die hier ronddwaald’ zei Thomas. We volgden Lucas de trap op en hij liep een kamer in waar er op de deur zijn naam in was gegraveerd. Zijn kamer was groot, hij had al een tweepersoonsbed enzovoorts. In de hoek stond een schommelstoel die aan het schommelen was. Maar er was hier geen zuchtje wind. Lucas liep naar de stoel en..

Reactiess??<3