Chapter 21: my life is not fair

Seppe pov

flashback

"Gelukkige zeventiende verjaardag!" Ik en Jonas schrikken ons bijna dood als we het huis binnenkomen. Ik kijk naar de lachende gezichten en mijn blik blijft hangen bij een meisje met blond haar en groene ogen, Sophie. Ze komt naar me toe en geeft me een kus op mijn mond. Ik kus haar terug, maar stop aburd als ik buiten geschreeuw en het geluid van staal op staal hoor. "Jij blijft veilig binnen bij mijn moeder." zeg ik tegen Sophie en ze knikt. Ik grijp de schede waar mijn zwaard in zit en grits onderweg nog een dolk en een paar werpmesjes van tafel. Na een half uur zit ik helemaal onder het bloed, mijn eigen bloed en dat van anderen. Ik steek net mijn zwaard in een man zijn maag en werp een van de werpmesjes naar een man die mijn vader van achteren wilde aanvallen als ik een ijselijke gil hoor: Sophie!

Ik ren naar het huis en zie twee mannen met hun rug naar me toe staan. Sophie ligt op de grond en een derde man geeft haar precies een kus in haar nek. Ik ga nog een stap vooruit en de mannen draaien zich om. Ze hebben fel rode ogen en hun hoektanden zijn langer dan bij een normaal mens. Ik pak mijn zwaard met beide handen vast en wil toeslaan als ik een hand op mijn schouder voel. Jonas heeft een diepe snee in zijn wang en zijn hand zis in een onnatuurlijke hoek gedraaid. "Ik zal die twee daar voor mijn rekening nemen. pak jij die derde en breng Sophie in veiligheid." Ik knik en Jonas telt af: "3...2...1... NU" Hij rent naar de twee mannen en steekt zijn zwaard in de maag van de meest rechtse, die even verrast naar het zwaard kijkt en dan glimlacht. Hij pakt Jonas bij zijn haren en rukt zijn hoofd naar achter zodat zijn nek zichtbaar wordt. "Dood hem niet." zegt de man die ik te grazen moest nemen, maar die nu mijn arm achter mijn rug gedraaid heeft en me zo vasthoud. De man die Jonas vastheeft knikt en zet zijn tanden in Jonas nek, die het uitschreeuwt van de pijn. Na een paar minuten laten de man hem los en valt hij stuiptrekkend van de pijn op de grond. De man die mij vastheeft gromt dierlijk en hij boort zijn tanden door mijn huid. Na ongeveer twe minuten laat hij me los.
"Oh God, laat dat brandende gevoel alsjeblieft ophouden!!

time skip van 500 jaar


Ik en mijn broer leven nu al 500 jaar van dakloze en drugsverslaafden. met andere woorden, mensen die niet gemist worden. We waren zo dom geweest om ons op het territorium van andere vampiers te begeven en betaalden daar nu de prijs voor. "Hier komen we dus niet levend uit zonder hulp." Zegt Jonas en ik kijk hem aan. "Wou dat het ik nog niet door." zeg ik sarcastisch en kijk langs de groep vampieren die ons ingesloten hebben. Jonas heeft te gave om situaties correct in te schatten. We willen net opgeven als we achter ons een grom horen. We draaien ons, net als de andere vampiers verbaasd om en zien een stuk of tien hele grote wolven staan. De voorste wolf neemt een aanloop en breekt de kring door. Hij kijkt ons aan met menselijk ogen en bijt een van de vampiers het hoofd af. Jonas hopudt zich, samen met vijf andere wolven bezig met de voorste groep en ik, met de overige wolven met de achterste groep. De vampiers zijn in een mum van tijd allemaal uitgeroeit en liggen te branden. De wolven verdwijnen naar het bos en even later komen er drie gewone mensen voor in de plaats. De voorste is duidelijk de leider en hij stelt zichzelf en de anderen voor: "Mijn naam is Tom, dit is Sam." Hij wijst naar de persoon rechts van hem. "En dit is Embry." We zeggen onze namen ook en Tom neemt ons onderzoekend op. "Jullie kunnen hier blijven, maar zorg ervoor dat niemand weet dat jullie hier zijn. Ook de plaatselijke vampiers niet."...


Ik dacht: even een flasback van hoe Seppe en Jonas geworden zijn wat ze nu zijn xd reacties graag!!!