74

‘Mam! Ik ben thuis!’ Riep ik. Ik gooide mijn tas naast de kapstok en deed mijn schoenen uit. Ik hing mijn jas op. Ik liep naar de woonkamer waar ik mijn moeder hoorde praatten. We hadden zo te zien bezoek. ‘Hay.’ Zei ik nadat ik deur opendeed. ‘Ow, hey Justin.’ Zei ik toen ik hem zag zitten op de bank. Er verscheen meteen een glimlach op mijn gezicht. ‘Hey.’ Zei hij liefjes. Ik ging naast hem op de bank zitten en sloeg zijn arm meteen om mijn middel heen. ‘Wil je thee, lieverd?’ Vroeg mijn moeder. Ik wist dat ze doorhad dat Justins arm om mijn middel lag. ‘Nee, dank je.’ Antwoordde ik. ‘Wat doe jij hier?’ Vroeg ik aan Justin. Mijn moeder stond op en liep naar de keuken. Waarschijnlijk deed ze dat om ons alleen te laten. ‘Nou. Gewoon. Ik wou je gewoon zien.’ Zei hij en glimlachte schattig. Ik glimlachte mijn tanden bloot. ‘Maar nu eventjes iets serieus. We staan bijna in elk magazine.’ Zei Justin toen. Oh ja. ‘Ja. Dacht ik al. Iedereen op school kijkt me raar aan en ze stellen allemaal van die irritante vragen.’ Zei ik. ‘Je moet je er niks van aantrekken.’ ‘Dat is best moeilijk. Zeker als je moeilijk uit de les kan weglopen.’ ‘I know.’ ‘Maar ik ben wel weggelopen.’ Zei ik zacht. Ik dacht na over vanochtend. ‘Waarom?’ Vroeg Justin verbaast. ‘Ik kon het gewoon even niet meer aan.’ Mompelde ik. Ik staarde voor me uit. Naar de koffietafel waar twee kopjes stonden. ‘Lieverd.’ Begon Justin, maar daarna zei hij niks. Hij wreef troostend met zijn duim over mijn zij. ‘Het is echt moeilijk om alle vragen te negeren.’ Zei ik. Ik probeerde de tranen in te houden - wat me best goed lukte. ‘Het spijt me.’ Zei Justin en gaf me een kusje op mijn wang. ‘Het is niet jouw schuld.’ ‘Jawel. Ik nam je mee naar een restaurant waar allemaal andere mensen zaten.’ ‘Dus? Ik vond dat goed. Dus het is mijn eigen schuld.’ ‘Waarom? Ik stelde het voor.’ ‘Ja, en ik vond het dus goed. Ik kon toch ook nee zeggen?’ ‘Ja. Maar ik kon het ook niet vragen.’ Ik zuchtte. ‘Laten we stoppen met dit. Het is gebeurd en we kunnen er niks meer aan doen.’ Hij knikte. ‘Maar ik zal je beschermen baby, zo vaak als ik kan. Maar dat kan niet altijd. Snap je dat?’ Ik knikte. ‘Mooi. Maar je moet echt niet vergeten dat ik je zal laten zitten. En je moet me gewoon bellen of sms’en als er iets is en ik zal opnemen of terugsms’en. I promise you, babygirl.’