97. It's like a fairytale

“Ik weet wel wat je nu denkt.” Taylors blik was ondoorgrondelijk, je kon ook echt niks van zijn gezicht aflezen. Voordat je hem kon vragen wat jij volgens hem wel niet dacht, had hij zijn hoofd alweer afgewend. Je mond trok zich in een grote O toen jullie aankwamen in het hoekje van het minidorpje. Daar, verscholen achter grote ranken en struiken, kon je nog net een heg onderscheiden. Maar alleen als je héel erg goed keek, anders was het je waarschijnlijk niet eens opgevallen. Taylor liep er naartoe en streek een rank opzij. “Treedt u binnen, prinses.” Hij deed net alsof hij een lakei was, of iets dergelijks. Pas nu zag je dat er een poort achter deze verwaarloosde plantenboel zat. Het was een grote eikenhouten poort met van die ouderwetse ringen eraan om hem open te doen. Taylor begon er tegenaan te duwen en met een krakend geluid ging de poort open. Maar je zag wel dat Taylor er erg veel moeite voor moest doen. “Hoe kan dat hier nou zo afgeschermd zitten?” Taylor haalde zijn schouders op. “Geen idee.” Je probeerde je rolstoel vooruit te rollen, maar bleef vastzitten, door de regen die het zand tot één grote blubberbende had gemaakt. Je blies een haarlok voor je ogen weg en begon aan de wielen te wrikken. Taylor haastte zich al naar je toe. “Doe niet, straks val je nog om!” Je kreunde. “Gelukkig ben ik dat ding morgen kwijt.” Je grinnikte even. “Dan krijgen ze hem weer terug... Met modder eraan. Net goed.” Taylor probeerde je nu uit de blubberkuil te duwen, maar daarbij zakte hij zelf weg in de drek. “Fáck. Haat, haat, haat.” Mompelde je. Hèhè, er kwam beweging in. Plotseling schoot je in één keer los, zodat Taylor je even niet meer kon houden. Bijna viel je uit je rolstoel toen je het parkje binnen kwam. “Gaat het?” Riep Taylor. Maar je hoorde hem niet. Overal om je heen waren bloemen, bloemen en nog eens bloemen, in de mooiste kleuren. Je merkte nu ook dat het gestopt was met regenen, de zon brak door de wolken heen om zo een sprookjesachtige lichtstraal op het parkje te werpen. “Wauw.” Een vlinder streek naast je neer op een rozenstruik. Je hoorde dat Taylor achter je de poort sloot en achter je kwam staan. “Mooi hè?” Zuchtte hij. “Nou...” Je snoof eens diep om de zoete geuren van de rozen naast je tot je te laten doordringen. Het parkje was niet eens zo groot, misschien net tien bij tien meter. In het midden stond een fonteintje met een vis erop, die na al die jaren nog steeds een vrolijk straaltje water uitspuwde. Taylor pakte je bij de hand en trok je overeind uit je rolstoel. Nog voor je kon protesteren trok hij je tegen zich aan.