Chapter 11: Love

POV Kaname:

Ik liep, in de pauze, even naar buiten voor wat frisse lucht en zag Yuki staan. "Hallo Yuki." zei ik. "Oh! Hallo Kaname-senpai." zei ze. "Heb je Ribbon gezien?" vroeg ik. "Nee, nu je het zegt ze zit eigenlijk al wel heel lang op de wc." net op dat moment rennen er twee dagklasmeisjes voorbij. "Denk je nou echt dat dat zo'n goed idee was?" "Natuurlijk! Ze verdiende het!" dan worden ze gezien door Zero. "Hé! Wat doen jullie daar? Ga terug naar jullie dorm!" een vlaag van paniek golft over me heen. "Yuki. Ribbon zit op de wc toch?" vroeg ik. "Ja hoezo?" vroeg Yuki. "Excuseer me!" zeg ik en ik ben weg. "Huh? Kaname-senpai?" hoor ik Yuki nog roepen maar ik ren door. Ik krijg het gevoel dat er iets is met Ribbon. Als ik bij de meisjestiolleten aankom twijfel ik even maar loop dan toch door. Op de grond ligt een berg blonde haren. Ribbons haren. Ik hoor zacht gesnik en duw een tiolletdeur open hij zit niet opslot.

POV Ribbon:

Ik huil. Ik huil heel hard. Die twee bitches van mijn klas hebben de mooie lange blonde haren waren ik zo trots op ben afgeknipt! Ik snik nog harder. Nu wil Kaname-senpai me vast nooit meer zien! Ik zie er vreselijk uit met een kort kapsel! Ik snik nog meer. En hoor dan een deur open gaan. Iemand komt binnen. Ik probeer zo stil mogelijk te zijn. "Had ik mijn tiolletdeur opslot moeten doen?" een snik ontsnapt uit mijn keel en de deur van mijn tiollethokje gaat open.

"K-Kaname-s-senpai?" hik ik. "Ribbon?" vraagt Kaname. "K-kijk niet naar me ik zie er vreselijk uit!!!" schreeuw ik en beschrem mijn hoofd met mijn armen terwijl de tranen opnieuw over mijn wangen stromen. Kaname-senpai pakt mijn armen en haald ze weg. Hij kust mijn tranen weg, trekt me van de wc-pot en omhelst me. "Jij bent alles behalve dat. Je bent aardig, grappig lief en mooi. En.....ik hou van jouw." zei hij. Mijn ogen werden groot van verbazing en gingen daarna weer dicht van geluk. Ik omhelsde hem ook. "Dank je." fluisterde ik.

De deur van de toilleten ging open en er kwamen mensen binnen. "Hé! Wat doet al dat haar hier?" "Wat maakt het uit? Zolang het niet van ons is, is het goed." hoor ik ze zeggen. "Oh nee! Kaname-senpai er zijn mensen." zei ik. Maar hij deed zijn vinger op mijn lippen en sloot het hokje. "Kaname-sen-" maar veel verder kwam ik niet Kaname kuste me. En ik kuste hem.