96. C'est mon petit secret..

“Vind ik niet zo gek.” Taylor stond naast je, als een verzopen katje. Net zoals jij overigens. Je keek hem aan en moest opeens denken aan die ene poster die jij van hem op je kamer had hangen. Je wangen kleurden rood. Wat een gek idee eigenlijk, dat je thuis een poster van hem als Jacob Black had hangen, die ene waarop hij met ontbloot bovenlijf in de regen stond. De gelijkenis was zeer treffend en erg toevallig, alleen de Taylor die je nu naast je had staan stond zijn sexy glimlach naar je te lachen en had pretlichtjes in zijn ogen. Je hield je hoofd scheef. Voerde hij iets in zijn schild? Onaangekondigd liep hij naar je toe en pakte je handen beet. Hij knielde voor je rolstoel neer, zijn haren druipend van de regen. Maar dat maakte jou niks uit. Hij bracht zijn mond naar je oor. Een regendruppel van zijn lip gleed in je nek en je giechelde. “Dat kietelt.” Je haalde je schouders op, omdat er een rilling over je rug ging. Ondertussen had Taylor zijn mond nog steeds bij je oor, het leek wel of hij je een geheimpje wilde verklappen. En misschien was dat ook wel zo, want hij opende langzaam zijn mond. Je huiverde: zijn koude adem gemengd met de druppels maakten het geheel erg spannend. “Ik ga je meenemen naar mijn geheime plek.” Taylors stem klonk laag, zacht en ongelooflijk sexy. Je hield je adem in. “Geheim?” Taylor trok, tot jouw teleurstelling, zijn hoofd weer terug. Hij lachte geheimzinnig. “Ja, geheim. Ik heb er nog nooit iemand over verteld.” Je trok je wenkbrauwen op. “Waar is het dan?” Zei je ademloos, nog steeds fluisterend, omdat je bang was dat je omgeving het zou horen. Maar een blik op de mensen om je heen en je merkte dat niemand op 'dat vage rolstoelmeisje en haar vriend' lette. “Dat zul je wel zien.” Taylor grinnikte om jouw onwetenheid. “Het is een oud parkje, die ik een keer ontdekt heb toen ik hier met mijn ouders op vakantie was.” Legde Taylor uit. “Het klinkt cliché, maar het is de enige plek waar ik een beetje tot rust kan komen.” Je schudde je hoofd. Hier begreep je helemaal niks van. “Maar hoe kun je nou ergens tot rust komen als er continu mensen om je heen lopen? De paparazzi kan je daar zo toch ook wel vinden?” Taylor keek je even verdwaasd aan. “Dat is het hem nou juist: de paparazzi kómt daar gewoon niet!” Hij glimlachte gelukzalig. “Er komt al in geen járen iemand in dat parkje. Het wordt trouwens ook niet meer onderhouden, maar toch is het er prachtig.” Je begon op en neer te wippen in je rolstoel. Je werd nu wel héel nieuwsgierig naar dat geheime plekje. “Nou, nu ben ik echt wel heel benieuwd!” Zei je enthousiast. “Daar hoopte ik al op.” Zei Taylor, met weer een geheimzinnige blik in zijn ogen. “Kom op, dan onthul ik je mijn geheim...”

Na wat wel uren leek te duren, minderde Taylor eindelijk vaart. “Zijn we er al?” Zei je ongeduldig. “Nee.” Zei Taylor triomfantelijk. Je zuchtte eens diep. “Zit jouw geheime plekje zo goed verstopt of zo.” Taylor zweeg en duwde je gewoon verder. Jullie kwamen aan bij een donker steegje. Het zag er uit alsof er een stuk of drie zwervers woonden, er lagen allemaal grote verhuisdozen en omgevallen vuilnisbakken. “Eh, Taylor, weet je zeker dat we goed gaan?” Een onbehaaglijk gevoel bekroop je. “Ja, ik weet het zeker. In al die jaren ben ik nog geen één keer fout gelopen.” Grinnikte Taylor. Maar jij had liever dat je snel uit dit steegje was. Gelukkig werden je gebeden verhoord, want daar kwam al een stukje licht tevoorschijn. Langzaam maar zeker liep het grijzige asfalt over in een zachte, zandachtige ondergrond. “Hè?” Mompelde je. Je keek om je heen en zag dat de voor New York zo typische hoge gebouwen totaal verdwenen waren. In plaats daarvan stonden hier allemaal schattige kleine huisjes, dicht op elkaar gepropt. Op deze plek stonden hoge bomen, zodat het helemaal afgeschermd was van de drukte van het verkeer in het centrum. “Is dit het parkje?” Vroeg je Taylor. Tot je verbazing moest Taylor grinniken. “Nope.” Lachte hij. Nu snapte je er helemaal niets meer van. Waar was dat geheime parkje van hem dan wél?