Inspiratie.

En zoals elke nacht zat ik hier. Mijn ogen gericht op het beschilderde doek. In kleermakerszit zat ik hier. Huilend en maaien met mijn armen. Ik sloeg op en neer, terwijl mijn tranen als watervallen stroomden; van boven, naar beneden.

Het was niet eerlijk. Ik stond op, pakte het doek op en mijn tranen druppelden op de lijnen, op de kleuren en op mijn hart en ziel, die ik in dat doek gestopt heb.

Het was midden in de nacht, de maan scheen vol en zijn verschijning gaf licht hier in het atelier. Twee handen gleden over mijn schouders, het huilen stopte niet. Ik stortte in; de twee armen vingen me op. Een warm lichaam voelde ik drukken tegen mijn koude rug. Zijn ene arm schoof hij onder mijn knieholte, om mij als volgt als een baby weg te dragen. Mijn verdriet werd pijnlijker; het schuurde diep.

Met mijn ogen nog gericht op het bedoelde meesterwerk, schuifelde hij het atelier uit. Op het zachte bed werd ik neergelegd. Mijn shirt helemaal doorweekt van de tranen, plakte tegen mijn borst en rug. Ik rolde me op.

Zijn hand sloot zich om de mijne, toen zijn lichaam zich achter mij nestelde. Wrijvend met zijn duim over de rug van mijn hand, fluisterde hij dingen. Dingen die te zacht waren om te horen, maar begrijpelijk waren voor mij. Nadat de laatste druppels tranen stierven op mijn lippen, sloot ik mijn ogen. Zo volmaakt gestorven, zacht en hemels.