Chapter 6: Nightmare

's Nachts kreeg ik een nachtmerrie. Een verschrikkelijke nachtmerrie.
Voldemort was op weg naar Talislaan 4, zijn oude schuilplaats. Hij was terug en hij moest weten of zijn vrouw en kind nog leefden. Hij opende de deur en daar lagen 2 lijken. Een lijk van een vrouw en een baby. Ze waren dood. Woede en verdriet overspoelden hem.
"Aaaaaaaaaaaaaaaaaah!!!" Ik schoot overeind in bed. Hij was terug. HIJ WAS TERUG. Gelukkig had m'n moeders plan gewerkt. Hij dacht dat ik dood was. Hij was ervan overtuigd dat ik dood was. Toen hoorde ik een schreeuw uit de slaapzaal van de jongens. Harry had waarschijnlijk dezelfde nachtmerrie gehad en hij was nu waarschijnlijk heel verward. "Gaat het?" vroeg iemand en ik keek haar aan. Het was Hermelien. "Ja, gewoon een nachtmerrie, niks bijzonders. Sorry dat ik jullie wakker maakte." antwoordde ik en dit was genoeg om haar terug in slaap te laten vallen. Ik daarentegen viel niet in slaap. Morgen zou Hermelien met Harry en Ron praten en ze zou horen over Harry zijn droom. Dit was niet goed. Hermelien was slim, maar zou ze de link kunnen leggen? Ik stond op en liep stilletjes de slaapzaal uit en ging in de leerlingenkamer zitten. Toen begon m'n arm opeens verschrikkelijk te steken. Erger dan ooit. Ik beet keihard op m'n lip en voelde het bloed in m'n mond stromen. Ik mocht niet roepen. De pijn werd erger en erger en ik kon er niet meer tegen. Er was maar één persoon die me kon helpen. Sneep.
Ik sprintte de leerlingenkamer uit en rende naar de kerkers. Later bedacht ik me dat ik ook gewoon had kunnen verschijnselen. Toen zag ik hem lopen. "Professor! Help..." riep ik naar hem terwijl ik naar m'n arm greep. Ik zag dat hij het ook moest voelen. Ik kreet van pijn verliet nu mijn mond. Hij sprintte naar me toe. "Wat is er? Wat doe je hier?" Ik kon niet praten van de pijn, dus trok ik de linkermouw van m'n pyjama omhoog. Het duistere teken was duidelijker en feller dan ooit. Hij pakte m'n andere arm beet en trok me mee naar zijn lokaal. Daar zette hij me op een stoel terwijl tranen van pijn over m'n wangen liepen. Hij rommelde wat in kastjes en kwam aanlopen met een flesje. "Drink dit." zei hij en dat deed ik dan ook. Na een paar seconden trok de pijn weg en ik haalde opgelucht adem. Ik voelde het nog, maar het kon ermee door. "Dank u." zei ik terwijl ik de tranen weg veegde. "Wie ben jij?" vroeg hij achterdochtig. "Dat gaat u niks aan." antwoordde ik brutaal en hij greep me bij m'n arm. "Hoe kom je aan het duistere teken!" vroeg hij woedend. "Ik.. M'n ouders.. Ik WIL dit niet oké! Het is niet mijn keus! Ik wil hem niet volgen. Help me alsjeblieft.." zei ik terwijl de tranen weer over m'n wangen stroomden. "Dit moet ik melden aan Perkamentus. Wie ben je?" vroeg hij nogmaals. "Alsjeblieft Professor, hij mag het niet weten! Ik kan u niet vertellen wie ik ben. Het is te gevaarlijk. Geloof me professor. Alsjeblieft!" antwoordde ik. "Goed. Je zit niet voor niets in Griffoendor, dus je spreekt waarschijnlijk de waarheid. Is er nog iemand die dit weet?" vroeg hij. Ik dacht even na. "Hagrid." antwoordde ik, "En ik denk dat Harry, Ron en Hermelien ook iets vermoeden.." Ik dacht terug aan m'n droom en slikte het brok in m'n keel weg. "Hmm. De pijn zal niet weggaan, maar ik zal je helpen ermee om te gaan. Wat je ook doet, raak het nooit aan met je toverstok." zei hij. "Dank u professor." fluisterde ik en ik gaf hem een knuffel. Ik wist dat hij het ongemakkelijk zou vinden, maar dat negeerde ik. "Graag gedaan.." zei hij een beetje ongemakkelijk. Ik had een gevoel dat ik een soort van nieuwe vriend had op Zweinstein.. "Ga maar terug naar je slaapzaal, neem dit mee en drink het als je teken pijn doet." zei hij en hij gaf me het flesje. "Dank u professor." zei ik terwijl ik het flesje aannam en toen ik de kamer uitliep hoorde ik hem nog iets mompelen; "Perkamentus... Niet goed.. Hoe..."