Sixth.

@ Marilyn
Toen ik zag wat - of beter gezegd, wíé - er in de donkere schaduw van het huis zat, liet ik Henkie bijna weer vallen.
Ze leek precies op mij. Ze was in álles hetzelfde. Haar haar viel het zelfde, ze had dezelfde blik in haar ogen en zelfs haar neus leek in alle opzichten op de mijne.
Meteen schoot de gedachte aan mijn tweelingzus door mijn hoofd, maar die gedachte verdrong ik. Dat was onmogelijk, dat kon gewoon niet. Luanh was tien jaar geleden spoorloos verdwenen, ze kon hier niet ineens weer voor me zitten.
Ze stond op en wendde haar hoofd af. Wilde ze niet dat ik haar zou zien?
"Luanh?" vroeg ik zachtjes, en ik hoorde de aarzeling en onzekerheid in mijn stem.
Het meisje schudde haar hoofd en draaide zich abrupt om. Ze rende weg en verdween in de donkere schaduw van het park achter de huizen.
Nu liet ik Henkie wel vallen. Ik probeerde niet over hem te struikelen en rende achter het meisje aan. In mijn achterhoofd wist ik dat het krankzinnig was, om zomaar achter een wildvreemde aan te rennen.
Nee, dit was anders. Heel anders.
Ik volgde het geluid van brekende takjes en zwiepende takken tot het geluid ineens ophield. Ik bleef doodstil staan en hield mijn adem in om te luisteren.
Een paar meter verderop klonk zacht gesnik.