Hoofdstuk 5. De training

We staan in de kring als onze trainingsleidster Atala of Akala alle onderdelen voorleest, en ik neem de gelegenheid om iedereen te bekijken. Het is de eerste keer dat we elkaar zonder gekke kleding zien.
Ik vergelijk iedereen eerst. Ik moet toegeven, de meeste zijn erg lang dit jaar, ook al scheel ik nog een kop met de meeste. (als je die twee beroeps uit district 2 niet meerekent, want die jongen is ongeveer net zo groot als ik en dat meisje komt zeker tot mijn neus) Als ik iedereen hun gezicht even heb bestudeerd kruist mijn blik met het vuurmeisje uit district 12. Ik blijf kijken totdat zij haar gezicht afwendt, wat ze eigenlijk al meteen doet. Ik zie iedereen nog steeds boos en jaloers naar de vuurtributen kijken. Ze hebben toch al best een voorsprong.
Als de leidster uitgepraat is, lopen de beroeps meteen naar de dodelijke wapens. Uitslovers. Maar ik verlang zelf ook heel erg naar de wapens.
Ik sta, samen met district 12 en Rue, als enige nog te twijfelen waar ik naartoe ga. Mijn blik valt op het zwaardvechtonderdeel. Ik verlang er zo naar om er eentje in mijn hand te houden. Ik kies uiteindelijk voor camoufleren.
Ik zie dat de jongenstribuut van 10 ook naar het camoufleren loopt. Nou ja, niet lopen, hij sleept zijn been mee. Ik geloof dat hij mank is aan dat been. Ik ga toch niet met hem praten. Maar misschien kan ik wat van hem opsteken?
‘Hoi! Ik ben Lart uit district 10. Jij bent toch van district 11?’ Ik negeer hem. Waarom praat hij tegen mij?
‘Weetje 11, ik ben niet onder de indruk van je spieren, en je norse, afstandelijke karakter. Al weet ik niet of je zo ook in het echt bent, of dat het deel uitmaakt van je strategie. En ik stop niet met praten totdat je zegt hoe je heet. Je kunt mij toch niets doen, het is verboden om te vechten.’
Ik zucht. Wat een vreselijke jongen, maar op de een of andere manier mag ik hem wel. Hij heeft pit. Hij weet dat hij doodgaat, dus hij haalt nu het beste eruit. ‘Thresh’ mompel ik. Hij kan het niet verstaan. ‘Ik heet Thresh’ zeg ik wat harder.
‘Hoi Thresh. Ik wist al dat je Tresh heette, maar nu praat je gelukkig. Prettig kennis te maken’ zegt hij in een imitatie van mijn zware lage stem. Ik moet toch lachen. Hij heeft humor.
‘Zullen we nu maar beginnen?’ vraag ik hem.
Het was eigenlijk wel gezellig. We nemen afscheid en hij loopt naar de messen toe.
Ik zie dat district 12 naar mij toe loopt dus ik ga knopen leggen. Je ziet alle leiders van de onderdelen bang naar mij kijken. Ze hebben vast niet zulke goede herinneringen aan spierbundels.
Ik zie dat Rue als een hondje achter district 12 loopt. Ik zou haar willen vertellen dat er betere districten zijn om vrienden mee te worden, als ik mij bedenk. Vuurmeisje heeft zich opgeofferd voor haar 12-jarige zusje. Ze moet dus een zwak hebben voor Rue. Of misschien niet? Dan werkt Rue zichzelf flink in de penarie. En ik moet het oplossen. Ze maakt het mij wel heel erg moeilijk.
Ik word toch even van de knopen afgeleid als ik jongen van district 2, Cato hoorde ik, van tientallen meters een speer recht in de roos gooit. Alle Beroeps beginnen te klappen. Nog iets om te onthouden; onderschat de tegenstander niet. Cato slaat zichzelf op de borst, en laat een oerschreeuw horen. Ben je Tarzan ofzo?
Het is lunchtijd. Ik ga aan een lege tafel zitten om mijn ‘afstandelijke’ imago door te zetten. Vuurmeisje zit alweer naar mij te staren. Ooit gehoord van stalken? Naast mij zitten de Beroeps. Ik hoor dat ze de tributen al zitten te verdelen, maar mijn naam valt niet. Ik hoor dat het meisje van 2 Rue wil hebben. Ik voel mijn bloed koken. Ik hou mijn handen op mijn schoot om haar niet voor haar kop te slaan.
Ik begin net met mijn 4de brood als Rue naar mij toe komt lopen. Ze groet me, en ik groet terug.
‘Heb je al bondgenoten? Ik zie je steeds achter de vuurtjes aanlopen?’
Ze pruilt haar lip. ‘Nee, ik heb nog niet met ze gepraat. Zij zijn de enige die ik vertrouw, ik wil geen andere bondgenoten dan zij.’ Ik knik en richt mij weer op mijn brood. Rue begint ook aan een broodje te knabbelen. Ons gesprek is alweer over.
De rest van de dag concentreer ik mij op hutten bouwen, misschien komt het nog van pas.
Als we weer met onze mentoren aan de tafel zitten zegt Chaff tegen mij: ’Thresh, de Beroeps willen je bij hun groep hebben. Ik ga niet zeggen of het goed of slecht is, de keuze is aan jou.’ Ik zou hem willen uitschelden, hem vertellen dat hij niet goed wijs is dat hij überhaupt denkt dat ik met die uitslovers wil samenwerken. Maar dat doe ik niet want ik ga er echt even over nadenken. Als ik mij aansluit is de kans groot dat ik ver ga komen, maar in mijn eentje weet ik zeker dat ik ook ver ga komen. Maar in de Beroeps kan ik Rue niet helpen, en in mijn eentje kan ik het wel.
‘Chaff, je kan hun aanbod afslaan. Als ik ze zie moet ik al bijna kotsen, laat staan wat er gebeurd als ik met ze praat.’
Hij knikt. ‘Goede keuze, jongen.’
De 2de ga ik uitslapen. Ik heb geen zin om al zo vroeg bij de trainingsessie te zijn. Als ik eindelijk opdaag kijkt iedereen me raar aan. Ik loop met een glimlach door, ik begin heel hard te gapen om iedereen te irriteren en ik ga naar speer werpen. Naast mij staat district 12 met Rue erachter. Ik gooi mijn speer, maar op het laatste moment herinner ik mij nog dat ze niet mogen weten dat ik er heel goed in ben. De speer raakt de voet van de dummie. Ik trek een gezicht dat ik nog blij ben dat ik de voet heb geraakt.
Ik zie dat de jongen van 12 naar Rue kijkt en hij fluistert iets in de oor van het meisje. Ik hoor niet wat ze terug zegt, maar het klinkt heel vinnig. Ik zie dat Rue het ook heeft gehoord en ze trekt een verdrietig gezicht. Het meisje heeft vast haar redenen, hou ik mezelf voor. Ik begin me steeds meer te ergeren aan de Beroeps, ze houden me ook steeds in de gaten. Ze pesten andere tributen, ze hebben zelfs al een meisje verwond. Cato gooide een mes langs haar been maar hij beweerde dat het een ongeluk was en iedereen geloofde ze ook nog.
De volgende dag is de laatste dag om te trainen. Daarna zijn de privesessie’s. Ik richt mij op pijl en boog, en katapult. Ik kan het beide niet.
Ik hoor Cato achter mij me uitlachen. Het liefst had ik een zwaard willen pakken en hem diep in zijn hart willen duwen. Maar dat mag natuurlijk weer niet. Maar hij weet dat hij mij niet moet onderschatten, maar hij is wel blij dat ik niet met de afstandwapens om kan gaan. Hij is vast nog boos op mij dat ik hun aanbod heb afgeslagen.
‘Hé Thresh, sorry dat ik moest lachen,’ zegt Cato. Alle Beroeps komen om mij heen staan. ‘We bieden je nu iets aan wat je niet kan weigeren. Wil je bij de Beroeps horen in de arena? Onze mentoren hebben het vast niet goed doorgegeven aan jou mentor, want hij zei dat je niet wou. Maar bekijk nou wat je allemaal kunt bereiken. We kunnen nu al samen trainen en we lunchen met zijn allen. Wat vindt je er van?’ Ze grijnzen allemaal. Ze weten al zeker dat ik ja ga zeggen.
Ik kijk om me heen, en ik zie meer dan de helft naar mij kijken, wachtend op mijn antwoord.
‘Weet je Cato. Kus mijn reet,’ en ik loop weg. Ik hoor gelach van andere tributen. Ik lach in mezelf. Daar heb ik je gepakt hè Cato.
Dan zijn de privesessie’s. We zitten allemaal in de lunchruimte, we mogen eerst lunchen. En ik zit weer alleen. Ik zie dat Rue samen met de tributen van 10 zit.
Tot mijn grote ergernis komen de Beroeps weer naar mij toe. ‘We hebben er nog even over gepraat, en we vergeten wat er net is gebeurd. Dit is de laatste keer dat we het vragen, maar wil je je bij ons aansluiten?’
‘Cato, ik vroeg mij af. Is Cato geen meisjesnaam?’ Ik zie zijn hoofd rood worden van schaamte en woede.
‘Best, maar vergeet niet dat jij nummer 1 staat op ons lijstje met wie we het liefste willen doden. En dat gaat ook lukken.’
‘Boeien,’ is het enige wat ik antwoord. Eigenlijk had ik al kwaad moeten zijn vanaf het moment dat Chaff zei dat ze mij in hun team wilde hebben, maar dat bewaar ik wel voor de arena. Ik stop een stukje brood in mijn mond en ik spuug het in Cato’s haar. Hij merkt het niet, en ik moet lachen, maar niemand lette op me gelukkig.
Dan worden we een voor een naar binnen geroepen, eerst de mannelijke tribuut en dan de vrouwelijke tribuut.