Chapter 5: Dear Diary

In de leerlingenkamer van Griffoendor was er nog niemand, dus het leek me slim om nu even met Gabby te praten. Aangezien we daar nog niet echt tijd voor hadden gehad. Omdat ik haar "eigenaar" was, kon ik eisen dat ze kwam. Dat deed ik en ze verscheen voor m'n neus. "Wat is er mevrouw?" vroeg ze vrijwel meteen. "M'n arm doet steeds pijn, betekent dit dat.. dat hij.. dat hij terugkomt?" vroeg ik angstig en ik voelde de tranen prikken in m'n ogen. Gabby keek me medelevend aan. "Ik vrees van wel mevrouw. Ik hoorde professor Sneep en professor Perkamentus er ook over praten.." Dat was niet wat ik wilde horen, maar waarschijnlijk wel de waarheid. "Oké Gabbs, ga maar weer." "Wat u wilt mevrouw." zei ze en ze verdween. Terwijl de tranen over m'n wangen liepen ging ik opzoek naar het dagboek van m'n moeder. Toen ik hem gevonden had, zocht ik naar de bladzijde die ik nu wilde lezen. Het was de laatste bladzijde in het dagboek.

Lief dagboek,

Hij is weer weg, weer mensen gaan vermoorden waarschijnlijk. Dit doet me pijn. Ik heb hem al zo vaak gevraagd of hij ermee wilde stoppen. Ik wil niet dat de vader van Manitha een moordenaar is. De beruchtste tovenaar in ter wereld. Daarom heb ik haar weggestuurd met Gabby. Ze zijn op het onderduikadres. Ik weet niet of ik daar kom, dus ik heb Gabby opgedragen goed voor haar te zorgen. En ook opgedragen om nooit iemand te vertellen wie ze is. Als iemand het zou weten zou ze in levensgevaar verkeren. Hij moet geloven dat ze dood is. Het moet. Daarom ga ik iets doen, iets slechts, maar het moet. Het moet voor Manitha. Vanavond ga ik iemand vermoorden. Een klein kind, een baby, net zo oud als Manitha. Met mezelf erbij. Hij moet geloven dat we dood zijn. Allebei. Het doet pijn in m'n hart, maar ik moet haar beschermen. Er gaan geruchten dat Marten een kind heeft, maar niemand gelooft het natuurlijk. Daarom geloof ik dat ze veilig zal zijn. Ik hoop het in ieder geval.

Doei lief dagboek, voor de laatste keer...

De tranen rolden over m'n wangen. Ze had haar leven opgeofferd voor mij. En het leven van iemand anders. Ik schrok toen de deur openging en sloeg meteen het dagboek dicht. Hermelien stond in de slaapzaal en keek me medelevend aan. "Is alles goed?" vroeg ze. "Nee." was mijn korte antwoord. "Kan ik iets doen?" was haar volgende vraag. "Weggaan." antwoordde ik kort en bot. Ze knikte en draaide zich om en liep de zaal uit. Mijn verschillende buien begonnen op te vallen. Ik pakte het dagboek en verstopte het in een geheim vak in m'n hutkoffer. Ik veegde m'n tranen weg en kroop in bed. Ik hoorde hoe meer mensen de slaapzaal in kwamen en ze waren er vast van overtuigd dat ik sliep.
"Echt een raar kind is dat toch, die Manitha."
"Ja hé! Eerst zo'n lachbui en daarna liep ze opeens weg."
Het was dus opgevallen. Maar ze vonden me gewoon raar, net als heel de school. De waarheid, die zouden ze nooit weten.