Chapter 4: An old friend

Eenmaal aangekomen in de leerlingenkamer van Griffoendor rende ik meteen naar de slaapzaal. Ik graaide in m'n hutkoffer en vond m'n gsm. Veel handiger om mee te communiceren met Gabby dan met brievenpost.
Ik kom naar huis. X
Mevrouw mag niet naar huis komen, mevrouw niet veilig thuis.
Nou, hier is mevrouw ongelukkig. Ik kom naar huis Gabbs. Sorry. X
Als mevrouw het zeker weet..
Ik weet het zeker. Morgen ben ik thuis. X
Ik smeet de gsm terug in m'n koffer en begon al m'n spullen bij elkaar te graaien. De tranen liepen nog steeds over m'n wangen terwijl ik op zoek was naar m'n boeken. Toen stond opeens Gabby voor me. Ik schrok me wezenloos en struikelde over m'n hutkoffer.
"Sorry, Gabby wilde mevrouw niet laten schrikken." zei Gabby verontschuldigend. Ik had haar afgeleerd dat ze zich pijn deed als ze fouten maakte, iedereen maakte fouten. "Het maakt niet uit Gabbs, maar wat je ook zegt, ik verander niet van gedachten." zei ik met een zucht tegen haar. "Wat is er gebeurd mevrouw?" vroeg ze aan me en ik wist dat ze zich afvroeg wat er gebeurd moest zijn om mij zo overstuur te maken. "Ik ben net m'n laatste vriend verloren." antwoordde ik en m'n ogen begonnen te prikken. "Het spijt me heel erg mevrouw." zei ze terwijl ze me een knuffel gaf. Dankbaar knuffelde ik terug. "Wat nou als ik u enige vriend op Zweinstein wordt mevrouw, volgens mij heeft professor Perkamentus voor elke huiself een plaatsje en hij hoeft niet te weten over onze connectie toch mevrouw?" zei Gabby toen ze me losliet. Eigenlijk was het geen slecht idee, want ik kon niet ontkennen dat ik hier veiliger was dan thuis. Zeker niet nu Voldemort overduidelijk aan het terugkomen was. "Dat zou ik heel fijn vinden Gabbs!" zei ik terwijl ik terug in haar kleine armpjes vloog. Gabby glimlachte en veegde m'n tranen weg. "Ik spreek u nog wel mevrouw." zei ze en toen was ze weer weg. Glimlachend begon ik m'n koffer weer uit te pakken. Toen ik op de klok keek zag ik dat het etenstijd was, dus vertrok ik naar de grote zaal voor het avondmaal. Ik had niet echt honger, maar het zou raar zijn als ik niet zou gaan. Een gevoel van angst overviel me. Wat als Hagrid het aan iemand had verteld? Harry, Ron en Hermelien waren op weg naar hem geweest en ze hadden mij gezien. Ze hadden hem vast gevraagd wat er aan de hand was. Ik stopte voor de deuren van de grote zaal. Ik twijfelde of ik de confrontatie aan moest gaan. Ik besloot dat ik er maar van uit moest gaan dat Hagrid zich aan zijn woord, of eigenlijk knik, hield. Ik haalde nog even diep adem en deed toen de deuren open. Ik glimlachte toen ik merkte dat iedereen me nog steeds negeerde. Ik keek dankbaar naar Hagrid terwijl ik naar de tafel liep. Hij keek boos terug en ik voelde m'n glimlach wegzakken. Zuchtend nam ik plaats aan de tafel. "Wat zou er nou gebeurd zijn?" hoorde ik Hermelien aan Harry vragen en ik wist dat ze het over mij hadden. Ik gaf ze een dodelijke blik en ze stopten meteen met praten. Ze dachten waarschijnlijk dat ik gemeen was, arrogant, dat was ik niet, maar het was de enige manier om mijn geheim te bewaren. Zwijgend at ik mijn eten. Ik besefte dat het wel eens gekookt zou kunnen zijn door Gabby en ik schoot zacht in de lach. Ik voelde de ogen van Harry, Ron en Hermelien naar me kijken, maar dat negeerde ik. Ook Perkamentus keek verbaasd naar me en glimlachte toen ook. M'n lachen stopte meteen toen ik weer een pijn scheut voelde in m'n arm. Ik stond op en liep de zaal uit. Hopend dat het niemand opviel dat ik zo plots wegging.