Chapter 3: Losing a friend

De pijn verminderde met de dag en was uiteindelijk helemaal weg. Toch hielden Harry, Ron en Hermelien me nauwlettend in de gaten. Het was nu november, maar de temperaturen waren nog steeds verassend hoog. Natuurlijk droeg ik geen shirts met korte mouwen en dat viel wel op. Op een middag was ik op weg naar Hagrid voor een theevisite, zoals wij dat altijd noemden. Langzaam klopte ik drie keer op de deur. Na een tijd ging de deur open en ik gaf Hagrid een knuffel. Hij keek boos. "Wat is er?" vroeg ik bezorgd en hij gromde alleen maar. "Hagrid, wat is er!?" vroeg ik nogmaals en hij zuchtte. "Stomme dooddoeners, ze mogen allemaal naar de hel.. Vooral die Malfidus." gromde hij als antwoord naar me. Ook al was ik niet echt een dooddoener, het deed toch pijn. "Hoezo?" vroeg ik. "Lucius Malfidus heeft geëist dat scheurbek gedood wordt, Scheurbek doet niemand pijn. Stomme Draco." Ik had geen verzorging van fabeldieren, maar ik had wel een vermoeden over wat er was gebeurd. "Ja, de Malfidus familie is niet bepaald gezellig en wat erg voor je! Kan Perkamentus er niks aan doen?" antwoordde ik. "Nee, Malfidus heeft heel het bestuur omgekocht of bedreigt en ze zijn het allemaal met hem eens. Hij is machteloos." Ik hoorde hem nog een keer stomme dooddoeners mompelen en toen ging de wereld op zwart. Ik schreeuwde het uit van de pijn en greep naar m'n arm. "Wat is er?" riep Hagrid terwijl hij me door elkaar schudde. Ik kon niet antwoorden en nog een kreet van pijn verliet mijn mond. Hij zag dat ik m'n arm vast had en eiste dat hij er naar moest kijken. "Laat zien, ik kan helpen!" Ik had genoeg kracht om "Nee!" te schreeuwen, maar het was te laat. Ik had geen kracht om hem tegen te houden en ik zag hoe hij verstijfde toen hij m'n mouw omhoog stroopte. Hij stapte van walging naar achteren en wachtte tot de pijn wegging. Na een tijd werd de pijn minder en ik keek naar Hagrid. "Hagrid! Ik ben niet slecht, ik ben niet een van hen! Geloof me, alsjeblieft!!" riep ik naar hem terwijl de tranen over m'n wangen stroomden. "HOE KAN IK JE NOU GELOVEN! JE HEBT HET DUISTERE TEKEN OP JE ARM! JE BENT NET ZO ERG ALS MALFIDUS!!" schreeuwde hij en ik voelde hoe zijn kleine huisje trilde. "Hagrid je snapt het niet!! Ik zit in Griffoendor, ik ben niet slecht!!" het kwam er met hikken en stoten uit. "VERDWIJN UIT MIJN HUIS EN KOM NIET TERUG!!" schreeuwde hij naar me, terwijl hij met z'n hand naar de deur wees. Ik had Hagrid nog nooit zo meegemaakt, hij was altijd zo vredelievend. Ik vond het verschrikkelijk, maar ik kon niks veranderen aan hoe hij zich voelde. "Hagrid, vertel het alsjeblieft aan niemand. M'n leven is al verschrikkelijk genoeg..." smeekte ik terwijl ik opstond om weg te gaan. Hij gromde naar me, maar knikte. Dat was in ieder geval een opluchting. Ik verliet het huisje en rende huilend terug naar de leerlingenkamer van Griffoendor. Onderweg kwam ik Harry, Ron en Hermelien tegen en ik zag dat ze me verbaasd aankeken, maar dat kon me niks schelen. Ik was net m'n enige vriend kwijt geraakt op Zweinstein..

Voor hoofdstuk 11 (jaja) heb ik de naam van een brouwsel nodig! Iemand ideetjes? (: