006

Sergio Ramos

“Oke jongens goed getraind! We gaan zo nog even kort partijtje doen en daarna is het tijd om te gaan.” Riep Pep. Ik trapte de bal weg en pakte een flesje water. “Sergio kan ik jou nog even spreken?” vroeg Pep en hij wenkte me. Ik knikte en zag dat iedereen naar ons keek. “Zeg het eens coach.” Zei ik en ik nam nog een slokje water. Oke om hem coach te noemen kost best veel moeite, het klopt gewoon niet. “Ik weet dat je een speler van Real bent, maar toch wil ik dat je me iets beloofd.” Zei Pep en hij keek me recht in mijn ogen aan. “En dat is?” Vroeg ik verbaasd. “Ik wil dat je je speelstijl aanpast aan die van Barcelona.” Zei Pep serieus. “Jij wilt dat ík mijn speelstijl aan ga passen?” Vroeg ik verbaasd. “Ja inderdaad. Allereerst is het niet gepast tussen onze stijl en daarbij komt dat je alleen maar blessures kan veroorzaken bij zowel het team als jezelf tijdens trainingen.” Zei Pep. “Maar dat kan ik toch niet zo ineens veranderen? Dit is hoe ik ben, dit zin in mijn bloed.” Zei ik licht geïrriteerd. “Tsja, ik zei niet dat het makkelijk zou worden, maar het is geen onmogelijke klus. Ik en de rest van het team zullen je erbij helpen.” Zei Pep en hij liep terug naar de rest van het team. Fijn, van je coach moet je het maar hebben.

Cesc Fabregas

Pep en Sergio kwamen weer terug van hun gesprekje, en aan Sergio zijn gezicht te zien was het niet zo’n leuk gesprek. “Heeft iedereen genoeg rust gehad? Zo niet dan heb je pech, we gaan nu namelijk weer verder trainen.” Zei Pep en hij deelde een aantal hesjes uit. “Met hesje naar de overkant, zonder blijft hier.” Zei Pep en hij liep zelf naar de zijlijn. Ik zat onder andere met David, Gerard , Bojan en Sergio in het team. “Nou het lijkt me logisch hoe we gaan staan, dus ga maar gewoon op je plek.” Zei David en hij liep naar voren. Vlak daarna gaf Pep het signaal dat we konden beginnen. Het ging een lange tijd goed totdat Lionel ineens overal tussendoor kwam. Sergio rende hard op hem af. Dit kan niet goed gaan. Ineens zag je dat Sergio vaart minderde en plotseling liet hij zich achterover vallen. Leo ging er snel langs en schoot op doel. Goal, fijn. Ik liep naar Sergio toe en hielp hem overeind. Ik zag dat hij naar Pep keek en Pep gaf hem een knikje. Zie je wel, hij heeft net een opdracht gekregen. “MAN WAT DEED JE NOU! JE HAD HEM TEGEN MOETEN HOUDEN!” Riep David en hij kwam woest op Sergio afrennen en sloeg hem tegen zijn borstkas aan. “Doe even normaal jij!” riep ik en ik duwde David aan de kant. “Ja wat nou! Als hij dit ook in de wedstrijd doet!” Riep David boos. Sergio keek boos in de richting van Pep en liep toen het veld af. “Serieus wat denk je wel niet. Die gast komt bij Real weg! REAL! Die is niet anders gewend dan ruig te spelen. Wat had hij dan moeten doen? Leo onderuit halen waarbij hij een gebroken poot over had gehouden? NOU?!” Riep ik boos. David keek me verbaasd aan. “Precies, dat bedoel ik, denk eerst eens na voordat je je stomme hoofd opentrekt.” Zei ik en ik liep ook het veld af. “Sorry Pep, ik heb er even geen zin in.” Zei ik. “Is goed, ik spreek jullie straks wel even.” Zei Pep en hij liep naar de rest van het team toe.