31. You can be very sweet, when you wanna be

Even later ben ik afgekoeld en alle adrenaline heeft mijn systeem verlaten. Ik voel me extreem moe, dat heb ik wel vaker na zo’n uitbarsting. Ik was al moe ervoor, maar nu voel ik me nog meer uitgeput. Ik herinner me dat Damon me de gastenkamer heeft laten zien en besluit om eens te gaan slapen.
‘Damon.’ Zeg ik, terwijl ik aanstalten maak om op te staan. ‘Ik ga naar boven.’ Als ik eenmaal goed en wel op mijn benen sta, begint mijn hoofd te tollen. De kamer lijkt om zijn as te draaien en wankel op mijn benen. ‘Of naar beneden.’ Mompel ik nog zwakjes, voor alles zwart wordt.

Als ik wakker word, doe ik niet gelijk mijn ogen open. Ik laat mijn anderen zintuigen me oriënteren en blijf nog even liggen soezen, genietend van de zijden lakens die over me heen liggen. Dan valt me een geluid op, een regelmatige ademhaling. Ik wil me omdraaien en merk dat dit niet gaan. Ik open voorzichtig één oog en ben niet eens verbaasd als ik Damon zie liggen. Zijn arm ligt over me heen, wat het onmogelijk maakt om me om te draaien. Ik knipper nog een paar keer met mijn ogen en duw dan zachtjes tegen Damons arm.
‘Damon?’ Fluister ik zachtjes
‘Mmm…’
‘Damon.’ Zeg ik, nu iets harder.
‘Wie? Wat?’ Hij schiet overeind en kijkt verward om zich heen.
Ik steun met mijn arm op het kussen. ‘Lekker geslapen?’
Damon kijkt met me een beetje onhandig aan en ik glimlach om zijn sprakeloze gezicht. Ik ga weer plat liggen en kijk naar het plafond.
‘Jasey?’ Vraagt Damon voorzichtig.
‘Uhu…’
‘Je vindt het toch niet erg dat ik…’ Ik kijk omhoog naar zijn gezicht, dat er nog steeds een beetje slaperig en verward uitziet. ‘…Je moet niet denken dat ik misbruik heb gemaakt van de situatie. Ik wilde je gewoon niet alleen laten nadat je bewusteloos raakte en ik werd moe en…’
Voor hij verder nog iets kan zeggen trek ik hem aan zijn shirt weer naar achter. Ik rol op mijn zij en leg zijn arm weer om mijn middel.
‘Ik lag best lekker.’ Zeg k nog, voor ik mijn ogen weer sluit.

Als ik voor de tweede keer wakker word, is Damon weg. Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed en fris me op in de grote badkamer die aan zijn kamer vastzit. Ik kijk in de spiegel en ga met mijn vingers over de grote donkere kringen die nog steeds onder mijn ogen zitten.
‘Mijn god, ik lijk wel een wasbeer.’ Ik gooi wat water in mijn gezicht en besluit daarna eens de andere bewoners op te zoeken. Op blote voeten loop ik rustig de trap af en ik hoor iemand tegen Damon praten.
Ik kan het niet goed horen, dus ik zet voorzichtig nog wat stappen dichterbij.
‘Er is niets tussen ons.’ Ik hoor duidelijk verontwaardiging in Damons stem.
‘Dat zeg ik ook niet. Maar ik zie een bekend scenario hier.’ Zegt de stem.
‘Niet zo geheimzinnig, Stefan, daar heb ik een hekel aan.’
Er klinkt een glimlach in de ander zijn stem. ‘Wat ik bedoel te zeggen is, ze is net Lexi, maar dan Damon-stijl.’
Damon snuift. ‘Kom op zeg, het is niet alsof ik op magische wijze verander in een vegetariër en depressief ga doen de volgende eeuw en een half.’
Ik gluur om de hoek en zie Stefan hem een klapje op zijn schouder geven. ‘Tuurlijk niet.’ Er volgt een korte pauze. ‘Ik ga naar Elena. Have fun, you two.’ Dan loopt hij de deur uit. Damon draait zich om en ziet me in de deuropening staan.
Ik leun grijnzend tegen de deurpost. ‘Wie is Lexi?’
Damon rolt met zijn ogen. ‘Een hele oude, hele dode, vriendin van Stefan.’
Ik haal mijn schouders op. ‘Oké.’ Dan kijk ik zoekend om me heen. ‘Waar was de keuken ook al weer? Ik sterf van de honger.’
Damon kijkt me lichtelijk verbaasd aan. ‘Dat is alles wat je wilt weten?’
‘Dat is alles wat ik hoef te weten. De rest gaat me niet echt aan, tenzij jij het met me wilt delen.’
Damon grijnst. ‘Ik mag jou wel.’
‘Jij kan ook heel aardig zijn.’ Zeg ik terwijl ik richting de keuken loop. ‘Als je het wilt, ten minste.’