Hoofdstuk 3. Het Capitool

Ik kom binnen en Do brengt ons naar de eetkamer. Daar zie ik twee bekende mensen staan. Het zijn Seeder en Chaff, mijn mentoren. Het zijn niet de laatste winnaars, maar ze geven zichzelf om de paar jaar steeds op om mentor te zijn, zodat de laatste winnaars ook wat rust krijgen. Ik schud beide hun hand, en Rue doet hetzelfde. Met gaan met zijn alle aan de tafel zitten.
'Met jullie moeten we het dus doen dit jaar,' zegt Chaff, 'ik begin bij het begin. Morgen komen we in het Capitool aan en dan moeten we naar buiten. Schrik niet van alle fotografen en journalisten. Loop gewoon stug door.'
Seeder voegt er nog aan toe: 'We laten jullie deze dagen heel vrij, jullie zijn niets verplicht. Jullie mogen eten wanneer jullie willen. Als we iets met jullie willen bespreken zegt Do dat tegen jullie, maar jullie mogen altijd naar ons toe voor een gesprek. Jullie kunnen nu gaan.'
Do wijst de weg naar onze kamers, en ik loop er direct heen. Ik merk dat ik nog niets tegen Rue heb gezegd. Misschien denkt ze niet meer dat ik haar wil beschermen, want dat blijkt ook niet echt uit mijn gedrag. Ik negeer haar en kijk alleen nors voor mij uit. We hoeven ook geen vrienden te zijn.
We zitten al een tijdje in de trein en ik kijk naar buiten. Ik heb mezelf opgesloten in mijn kamer, want Do wil steeds het hele reisplan met mij doornemen waar ik dus geen behoefte aan heb.
Monitoren laten zien dat we nu langs district 4 reizen. Ik dacht dat alle districten hetzelfde waren, maar ik vergiste me. Ik kijk de hele rit al mijn ogen uit.
Do roept dat het tijd is om de andere boetes te bekijken, dus ik moet noodgedwongen naar de anderen toe.
Een paar blijven in mijn hoofd hangen. De beeldschone tributen van district 1. De jongen uit district 2 die naar voren stormt om zichzelf aan te bieden. Hij is ongeveer net zo groot en breed als ik. De vrouwelijke tribuut van 2 is ook al zo%u2019n groot persoon. In district 7 wordt een meisje met rood haar gekozen. Rood haar? Dat heb ik nog nooit gezien. Ze lijkt mij sluw. Ze heeft vast haar hele plan al uitgewerkt voor de spelen.
Dan zie ik Rue. Nog de meest domme personen kunnen zien dat ze doodsbang is, waarschijnlijk hebben alle anderen haar al afgeschreven.
Ik schrik als ik mezelf zie; ben ik die doodenge gast? Ik heb mezelf nooit bekeken als ik boos ben. Als ik in een spiegel kijk, wat niet vaak voorkomt, trek ik eerder gekke bekken dan dat ik boos kijk.
Maar ik ben blij. Mijn gezicht heeft het gewenste resultaat gebracht. Ze zien dat ik niet zomaar iemand ben, ik ben de grote kanshebber.
In district 12 zie ik een perfecte kopie van Rue naar voren lopen, alleen dan met blond haar, blauwe ogen en een licht huid. Een ander meisje stormt naar voren en bied zich aan. Er zijn nauwelijks vrijwilligers in district 5 t/m 12, dus dit is een zeldzaamheid. Als ze haar naam zegt blijkt het haar zusje te zijn. Je ziet in haar ogen dat ze er geen moed in heeft dat ze gaat winnen. Ik zie mezelf in haar. We willen beide iemand beschermen, maar haar is het al gelukt. In de arme districten zijn de banden van de families niet zo goed dat ze voor elkaar doodgaan, maar als ik een meisje was had ik net zoals haar niet getwijfeld. Ik was naar voren gestapt voor Demeter, Sun en ook voor Rue.
Na de boetes zegt Do dat we er zijn, op haar blije irritante manier. Het Capitool is namelijk haar huis.
Ik voeg me bij de anderen. Chaff knikt me vriendelijk toe. Ik knik terug. Vrienden met de mentoren zijn lijkt mij wel handig, en ik vind Chaff een aardige man.
We stappen naar buiten, en ik word meteen verblind door allemaal flitsen. Ik sla mijn armen voor mijn gezicht, maar ik krijg meteen een por van Do. Ik haal mijn armen weg en ik herinner mij nog vaag wat Chaff net zei. Doorlopen. Ik zet weer mijn angstaanjagende blik op. Het is eigenlijk mijn neutrale blik, dus ik hoef er geen moeite voor te doen.
De pers stapt snel naar achteren als ik passeer. Ze passen wel op voor mij. Ik kijk naar achteren. Rue schenkt de pers haar lieve glimlach. Welke strategie zal ze gebruiken? Johanna-manier? Welke strategie dan ook, ik bescherm haar. Maar wat wordt mijn strategie. Denk daar maar eens over na Thresh! Raar dat ik nu opeens begin met denken over strategieën. Het komt vast omdat iedereen ons nu ziet, we kunnen ons nu erop voorbereiden hoe we willen overkomen op het publiek.
Ik schenk geen aandacht aan alle luxe waar we langskomen als we naar onze slaapverblijven worden geleid. Maar ik kan het niet laten om naar buiten te kijken als we in een lift naar de 11de verdieping worden gebracht. Ik zie kilometers lang hoge gebouwen, drukke wegen en lichtjes. Dit is dus het Capitool. Ik grinnik in mezelf. Hoe kan je daar ooit de weg leren?
Rue kijkt haar ogen uit. Ze drukt haar gezicht tegen het glas aan. Ik verwijt haar niets. Ze is nog maar 12, heeft ze eigenlijk wel door dat déze mensen ons bloed willen zien?
We worden naar onze kamers gebracht. Er staat op Mannelijke tribuut 11 en vrouwelijke tribuut 11. We worden weer zo snel omgeruild voor een ander paar tributen dat ze niet eens de moeite nemen om onze namen erop te zetten.
Ik laat me op mijn bed zakken. Strategie. Wat wordt de mijne?
Terwijl ik erover nadenk ga ik de gang op. Do komt aangelopen. Hoe kan ze in hemelsnaam op die hoge dingen onder haar schoen lopen? Ze vertelt dat het etenstijd is. Ze klopt op Rue haar deur: 'Liefje, kom je naar buiten?' Ze kijkt nog even beter naar mij. 'Wat zie je er verschrikkelijk uit Thresh. Je weet toch dat vandaag de openingsceremonie is?'
Duh. Ik moet toch ook al jaren gedwongen naar al die shit rond de Spelen kijken.
Ik doe alsof mijn neus bloedt en loop naar de etenskamer toe. Chaff en Seeder zitten er al. Rue en Do komen ook aanlopen en dan zijn we compleet.
'Vandaag is de openingsceremonie, maak een goede indruk,' zegt Chaff. Seeder knikt alsof ze er helemaal mee eens is. Verder zeggen ze niks.
Ik neem maar aan dat dit ook het enige is wat we moeten weten.
Na het eten, wat overigens heerlijk was, worden we naar een andere ruimte gebracht. Samen met Chaff kom ik de kamer binnen waar ik mijn team ga ontmoeten die me steeds klaarmaken. Ik denk dat het onzin is.
Als eersten komen drie mensen binnen met hetzelfde uiterlijk als Do. Ik kan niet zien of het nou vrouwen of mannen zijn. Chaff vertelde mij op weg hier naartoe dat ik niet mag klagen dus ik had al geen positieve vermoedens. En ik had gelijk.
Ik zit en ze beginnen mijn nagels te vijlen? Dit kan dus echt niet. Chaff ziet mijn frustratie en gromt naar me. Ik hou me gedeisd. Ik moet wel naar hem luisteren om te zorgen dat ik een goede indruk maak, want daarmee help ik Rue ook tegelijk. Eerst nemen ze dus mijn nagels onder handen, dan smeren ze mijn hele lichaam in (gelukkig weet ik nog steeds niet of het mannen of vrouwen zijn dus ik schaam me niet) terwijl ze kletsen over punt oren, getatoeëerde lichaamsdelen en een staart. Huh?
Gelukkig gaan ze snel weer weg, en Chaff grinnikt: 'Wat zijn ze erg hè? Je went er wel aan. Het is erger als je wint.'
Dan stapt een vrouw met platinablond haar en bloedrode lippen binnen en zegt: 'Hi Thresh. Ik ben Floret, jouw styliste. Ik ga je er prachtig uit laten zien.' Ze probeert haar Capitoolaccent te verbergen en ze draagt een wit kort jurkje aan. Ze lijkt net een engel.
'Hmmm... Ik wist dat je groot was, maar zo groot?' Ze grinnikt. 'Zal ik maar snel je kostuum pakken?'
Ik knik. Ze drukt op een knop en meteen ligt naast haar het kostuum. Het kostuum geeft meteen een vertrouwd gevoel. Want het enige wat er ligt is een broek. Een kórte broek.
'Thresh, je hebt een geweldig lichaam en dat gaan we toch niet bedekken? Iedereen moet zien dat ze voor jou moeten oppassen. We versieren je borst met bodypaint, vandaar ook de bruine broek. Het idee is dat je de kracht van de natuur uitstraalt. Ik verf allemaal kleuren van de natuur op je borst, en iedereen kan zelf bedenken wat het nou eigenlijk voorstelt.' Wat boeit dat. Ze kunnen mijn lichaam zien, ze kunnen zien dat ik niet zomaar iemand ben. Ik ben een os. Ik ben een beschermer. Ik ben een doder.