Hoofdstuk 2. Uitzwaaien

Mijn borst trekt samen en ik denk dat ik niet kan ademen. Ik hoor iemand gillen, en ik denk dat het Demeter is. Naast mij kijkt iedereen me met open mond aan, en op de meeste gezichten kan ik medelijden voor ons tweeën, het meeste voor Rue, en opgewektheid lezen. Ze hebben weer een jaar overleefd.
Uiteindelijk haal ik diep adem, ik maak me breed en zet mijn meest angstaanjagende blik op. Het spel begint vanaf nu, ik moet mijn emoties in de hand houden. Andere tributen kunnen je meteen afschrijven als makkelijk te doden tributen als ze beginnen te huilen, al zal dat niet zo snel bij mij gebeuren. Ik zou wel heel erg veel moeten huilen. Niet dat ik ooit heb gehuild, maar bij de dood van mijn ouders en net met Rue begon ik het toch moeilijk te krijgen.
In een paar stappen sta ik al op het podium. Rue kijkt bang, bang voor mij. Dat ik haar ga vermoorden. De burgemeester vraagt voor vrijwilligers, maar het blijft stil.
Ik zie Demeter naar Grannie lopen, en ze slaan hun armen om elkaar heen. Ik heb inmiddels ook Sun gevonden, je hebt hier een goed uitzicht, en ze heeft haar handen voor haar mond geplaatst. Ze kijk bang, net zoals Rue. Dat ik niet terug ga komen
'En dit zijn onze tributen, schud elkaar de hand liefjes,' zegt Do.
Ik schud de hand van Rue en ik knijp er zachtjes in. Ik geef haar een kleine, snelle lach. Ik ga je beschermen, en ik laat niemand je pijn doen want ik heb je niet gered opdat je nu gaat sterven. Ik denk dat ze me begrijpt want ze lijkt wat meer ontspannen, en ze geeft een voorzichtig lachje terug.
Samen stappen we de bus in die ons brengt naar de ruimte waar we afscheid nemen van onze dierbaren. Ik zit nog maar net of Demeter stormt de kamer in met een uitgestreken gezicht.
'Je kunt het Thresh,' mompelt ze, 'je kan winnen. Ik ken niemand die zo sterk is als dat jij bent. Als je zorgt dat je de juiste planten vindt, en goede wapens bemachtigt dan win je!'
Ik zucht. Ik weet dat ik kan winnen, maar ik ga dat niet beloven. Rue gaat winnen, en district 11 gaat eindelijk weer een winnaar krijgen.
'Ik ga mijn best doen, voor jou en Grannie, meer beloof ik niet.' En dat lieg ik niet. Demeter kijkt me met een verwarde blik aan, maar laat het rusten.
Ze pakt iets uit haar zak en tot mijn grote verbazing is het de kaart die vader en moeder ons ooit hebben gestuurd toen ze een rondreis door district 11 maakten. Mijn vader was een gewassencontroleur, dan houdt in dat hij moest kijken of de gewassen nog goed waren, of ze goed werden verzorgd en hoeveel het er waren.
Lieve Thresh en Demeter,
Wij zijn nu in Plait, een stadje in oost-district 11.
Het is hier prachtig, maar erg heet.
Vader is nu bij een boer aan het controleren die 4 kinderen heeft.
Een kindje is geadopteerd, hij lijkt precies op Thresh.
Moet je deze voorkant zien, dat is het enige stukje tropisch woud in heel district 11.
Het is het plaatsje Seat, daar reizen we morgen naartoe.
En er is een prachtige rivier!
Jullie zorgen toch wel goed voor Grannie?
We komen zo spoedig mogelijk naar jullie toe. We missen jullie.
Liefs van moeder en vader.Seat is het plaatsje waar ze zijn verongelukt. Allebei verdronken.
'Lees het nog een keer Thresh. Haal er moed uit en onthoud: ze zien alles wat je doet daarboven, dus maak ze trots.' Ik lees het nog drie keer door, ook al ken ik het uit mijn hoofd.
Dan komt Grannie aangeschuifeld. Ze knuffelt ons stevig, en fluistert: 'Vaarwel Thresh. Bescherm het meisje. Je weet wat belangrijk is.' Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd en ze lopen samen weg. Demeter wil blijven, maar ze wordt meegesleurd door twee vredebewakers. 'Je weet dat ik je nooit zal vergeten, dat weet je. En jij gaat je best doen, verdomme jij gaat je best doen,' roept ze. En dan is ze weg.
Ik leg mijn hoofd in mijn handen. Hoe gaan Demeter en Grannie zich door deze moeilijke tijd heenslepen? Door elkaar te steunen. Het geeft mij meteen al een beter gevoel.
Tot mijn grote verbazing komt Sun binnen. Ze gaat naast mij zitten en pakt mijn handen. 'Thresh, ik wil dat je weet dat ik je altijd als een goede vriend heb beschouwd. Misschien wel meer. Maar ik weet dat je niet meer terug komt. Je gaat het meisje beschermen, en daar ben ik blij om,' zegt Sun, ik... ik wil dat je dit draagt in de arena. Het geeft je moed, ik weet het zeker.' Ze haalt een ring uit haar broekzak. 'Ik heb hem speciaal voor jou gekocht op de markt. Ik wou je hem over twee jaar geven als je 18 werd, en niet meer mee hoefde te doen aan de Spelen, en je dan vertellen dat je heel speciaal voor mij bent.' En dan zie ik een traan over haar gezicht lopen.
Ik veeg hem weg en zeg: 'Ik ben al verliefd op je sinds de dag dat we elkaar ontmoette, maar ik wil afscheid nemen als vrienden, beste vrienden. En ik ga de ring dragen, op elk moment. En ik ga aan je denken, en je trots maken. Het meisje komt thuis, ik ga het echt proberen.'
Als de vredesbewakers terugkomen geef ik haar een kus op haar voorhoofd, ik knuffel haar en voordat ze door de deur gaat zegt ze: 'Ik ben altijd bij je, in de ring maar ook als je naar boven kijkt.' En dan is ze echt weg.
Verder komt er niemand meer. Ik heb verder geen vrienden, nooit gehad en nooit gemaakt.
Ik laat de ring door mijn vingers draaien. Er staan zonnetjes op, en nu snap ik dat ik naar boven moet kijken. De zon, Sun. Ik glimlach en ik merk dat dit mij heel veel kracht geeft.
De vredesbewakers gebaren dat ik weer naar buiten moet, richting trein.
Ik zet opnieuw mijn angstaanjagende pokerface op, want buiten staan weer hordes camera's, ik doe de ring om mijn ringvinger en loop naar buiten. Rue komt ook naar buiten met natte oogjes. Haar ouders, broertjes en zusjes zijn langs geweest en vast ook nog wat vrienden. Rue is heel sociaal, ze lacht naar iedereen. Ook naar mij. Ze is heel populair in district 11.
Samen stappen we in de trein, waar we onze mentoren en stylisten ontmoeten. De trein rijdt weg en ik zwaai district 11 uit. Ik zie de ondergaande zon. Ik zwaai ook de zon van district 11 uit, want ik ga hem nooit meer zien. Maar Rue gaat hem misschien niet de komende weken zien, maar zeker wel die daarna. Veilig in district 11 als winnaar.