003

Die nacht kon ik maar moeilijk in slaap komen, ik was laat thuis en nadat ik snel mijn huiswerk nog had afgeraffeld bleef ik maar naar het plafond staren. Ik dacht aan die jongen die me opving en ik krijg een rood hoofd als ik terug denk aan dat hij mijn rokje glad streek. Hij had me zelfverzekerd aangekeken, alsof hij wist wat hij deed, wat ik totaal niet deed. “Ik zie je vast nog wel” had hij gezegd.. Maar hoe? Ik wist geen telefoonnummer of adres, helemaal niets.. Maar ik wist zijn naam, ik kon het dus wel opzoeken, wat ben ik toch slim. Met die geruststellende gedachten sluit ik mijn ogen en beland dan in een droom.

Dromerig kijk ik om me heen, ik zie enorm veel rozenstruiken en ik spring op een trampoline waardoor ik net niet over de schutting kan kijken. Twee armen klemmen zich om me heen. ‘Wie ben jij?’ vraag ik maar er komt geen antwoord. Hij houd me stevig vast en ik voel zijn warmte. ‘Wie ik ben doet er niet toe.’

Verward wordt ik wakker van de wekker, ik geef een enorme ram op de snoozeknop en draai me nog een keer om. Ik had nog maar een half uur om op school te komen zag ik tot mijn schrik. Ik spring uit bed en doe mijn schoolkleding aan, mijn haar knoop ik vlug in een staart en ik was snel mijn gezicht en poets mijn tanden.
Als ik beneden ben realiseer ik me dat ik mijn tas ben vergeten, ik ren snel weer terug naar boven en smijt dan de deur snel achter me dicht. Neee ik kan niet weer te laat komen, dan moet ik sowieso nablijven. Ik ben de laatste week al drie keer te laat gekomen omdat ik me had verslapen. Fijn ook dat mama me niet even roept voordat ze Mallory en Sarah naar school brengt. Bijna struikel ik over een losliggende tegel maar ik kan mezelf net staande houden, ik ren snel verder en ik kom weer langs het voetbalveld. Voor de ingang staan een aantal jongens met sporttassen maar hij blijkt dus nog dicht te zijn. Een paar jongens fluiten naar me maar ik probeerde het te negeren. ‘Zo meisje, ga je alleen naar school?’ Ze blokkeerde de stoep en ik probeerde om ze heen te lopen. Ik keerde mijn rug naar ze toe, ik voelde een hand mijn pols zachtjes vastpakken. Ik draaide om en ik zag twee blauwe ogen. Ik herkende die ogen, maar ik voelde me angstig en ik ren snel verder. Hoe durven ze wel niet aan me te zitten en dingen naar me te roepen. Was hij werkelijk de jongen dat ik dacht dat hij was.. Het zal wel gewoon een idioot zijn die zijn handen niet thuis kan houden. Toen ik bij school aankwam stonden mijn vriendinnen zoals ik dacht al niet meer op me te wachten. Ik keek op mijn horloge, ja hoor de les is tien minuten geleden begonnen. Met een angstig gevoel loop ik over de gangen, ik klop op de deur van het lokaal en open de deur. 25 paar ogen werden op mij gericht en ik voelde me niet echt op mijn gemak. ‘Maken jullie alvast de volgende opdrachten, dan ben ik zo terug.’ De leraar kwam op me af gelopen met een neutraal gezicht en ik deed een stap achteruit. Hij sluit de deur en kijkt me serieus aan. ‘Je weet dat dit al de zoveelste keer is deze week.’ Ik knik en richt mijn blik naar de grond. ‘Waarom kom je steeds te laat?’ Ik haal mijn schouders op, ik had echt geen zin om hem te vertellen dat zo’n beetje alle huishoudelijke taken op me moest nemen en dat ik een enorm slaapgebrek heb. ‘Kijk me eens aan.’ Beval hij en ik kijk hem aan. ‘Als je nog één keer te laat komt dan ga ik je ouders bellen, oké?’ ‘Oké..’ mompelde ik en ik liep langs hem het lokaal in. Flora, Elizabeth en Xiaoyu kijken me aan alsof ik met een zak op mijn hoofd liep, ik voelde me net een clown. Steeds vond ik steun aan het idee dat ik volgend jaar weg kon uit deze hel. Volgend jaar ga ik gewoon op kamers en dan kan ik eindelijk mijn eigen leven gaan leven en niet dat van 5 andere. Zuchtend daal ik neer op mijn stoel en pak mijn Engelse boek.

‘Doei Lauren!’ riepen mijn vriendinnen aan het einde van de weg en ze liepen met zijn drieën verder. Helaas kon ik maar een klein stukje met ze meelopen, ze woonde alle drie in een andere richting dan mij. Terwijl ik loop pak ik mijn agenda uit mijn tas om te kijken hoe laat ik morgen uit ben, dan kan ik plannen rond welke tijd ik kon koken en of er genoeg tijd over zou blijven voor mijn huiswerk. Woest word mijn agenda uit mijn handen gerukt. ‘Zo, gewoon niks zeggen tegen ons hè, en snel wegrennen.’ Het angstzweet breekt me uit, er staat een enorm gestalte voor me. Een jonge met blond haar en groene ogen kijkt me gemeen aan. Hij hield mijn agenda omhoog zodat ik er niet bij kon. ‘Neil, doe normaal.’ Zei een stem uit het niets. Hij gaf mijn agenda terug en liep weg met een raar lachje. Ik liep snel door maar ik werd bij mijn schouder gepakt, ik draai me snel om. Twee glinsterend blauwe ogen kijken me aan. Het is die jonge van het feest, in een voetbalshirt. ‘Gaat het?’ ‘Ja..’ was het enige dat ik kon uitbrengen. Wat stond hij dichtbij.. ik kon zijn warmte vanaf hier voelen. ‘Hij bedoelde het niet zo, hij geilt gewoon op alles wat een hartslag heeft.’ Hij lachte. Ik lachte nu ook en zijn naam schoot me weer te binnen. ‘Ken je me nog?’ zei hij daarna. ‘Ja, van het feest bij Allison.’ Hij knikte. ‘Ik vond dat andere rokje leuker.’ Zei hij en knipoogde naar me. NEEEE ga nou niet blozen! Zei een stem in mijn hoofd. ‘Ik ga maar weer’ zei ik om maar zo snel mogelijk weg te kunnen komen zonder dat hij mijn hoofd zag. ‘Wacht.’zei hij en pakte me weer bij mijn arm. ‘Ik em.. mag ik je nummer?’ zei hij met een hoopvol lachje. ‘Hoezo?’ zei ik, waarom moest ik ook zo moeilijk doen.. Ik heb echt geen ervaring met jongens.. tenminste niet dat ze op mij afstappen. ‘Nouja.. het moet niet hoor..’ zei hij een beetje beschaamd. Ik pakte een pen en ik scheurde een stukje papier uit mijn schrift.

Lauren.
045992046

P.s. je hebt mooie ogen..

Ik duw het briefje in zijn handen en voor hij het open kan vouwen ren ik weg.
Ik voelde een enorme adrenaline stoot door mijn lichaam gaan, waar ben ik hemelsnaam mee bezig? Ik ken hem niet eens.. Dan voel ik mijn mobiel trillen.