007

'Uh, Clemence!?' Hoor ik Jay door ons appartement roepen terwijl hij de haren van mijn pruik uit mijn gezicht houd. Gelijk hoor ik mijn moeder uit bed springen en naar ons toe rennen. 'Lieverd, doe dat ding nou af. Ik vind het echt nie...' Verder komt hij niet omdat hij het al gelijk weer zijn handen vol heeft met mij helpen.
'July.. Jay heeft volkomen gelijk.' Mijn moeder zet een glaasje water naast me neer en wrijft met een nat washandje het zweet van mijn gezicht af. Nog voordat ik weer moet overgeven schud ik even snel mijn hoofd en dan gelijk hang ik weer over de wc heen. Mijn buik en keel doen ontzettend veel zeer en het lijkt maar niet over te gaan. 'Jawel, Jul het is beter als je hem afzet echt.' Weer schud ik mijn hoofd.
'Nee mam! Ik wil dat niet.' Mijn stem klinkt verrot, schoor alsof ik het hele weekend alleen maar hebt gefeest.
'Lieverd, je hoeft je niet te schamen. Echt niet. Je blijft het mooiste en liefste meisje voor mij dat weet je. Luister nou naar je moeder. Ik zet hem voor je af oké?' Jay's vertrouwde stem klinkt net zo schoor als de mijne. Zijn handen heeft hij op mijn schouders terwijl hij langzaam naar boven gaat. Zijn warme vingertoppen glijden via mijn koele nek achter mijn oren naar mijn slaap. Ik hou hem niet tegen, omdat ik daar nou eenmaal te zwak voor ben op dit moment. Het enige wat ik kan is huilen en iedere seconde aftellen hoe gebroken ik me ga voelen wanneer mijn pruik van me hoofd af is. 'Gaat ie ja?' Ik wil me hoofd schudden maar zelfs daar lijk ik te zwak voor. Heel langzaam voel ik hoe hij mijn donkerblonde pruik van mijn hoofd af haalt. Gelijk stromen de tranen over mijn wangen en moet ik de muren naast mij vast houden om recht op te kunnen blijven zitten. Ik voelde Jay's sterke armen die me opvingen. 'Ben je klaar?' Ik knik vaagjes terwijl ik me tegen hem aan leun en me schaamde voor wat ik nu was. Wanneer hij me optilt probeer ik me gezicht te verstoppen zodat hij me niet zo hoeft te zien.
'Gaat het lukken zo?' Mijn moeders stem klonk bezorgt. Ze is ook bezorgt, ze weet dat dit de grootste stap ooit voor mij is sinds deze ziekte. Zelfs mijn vriendinnen hebben me nog nooit zo gezien. Ik weet dat zowel mamma als Jay konden zien dat ik gebroken was, van binnen en van buiten.
'Ja, het gaat lukken. Ga maar weer naar bed, je hebt je rust nodig Clem.' Mijn moeder drukt een kus op mijn kale kopie en geeft Jay dan ook een kus op zijn voorhoofd.
'Dankjewel, dat je er voor ons bent Jay, je bent een goeie jongen.' Hoor ik me moeder nog zeggen, maar veel aandacht geef ik er eigenlijk niet aan. Het voelt alsof ik niet meer mezelf ben nu Jay me zo ziet alsof ik nu pas echt ziek ben, alsof ik nu echt zwak ben en niet meer dat zelfverzekerde meisje die de hele wereld aan kan. Ik voel hoe Jay me op mijn bed neer legt, voorzichtig, alsof ik van porselein ben en ieder moment in stukjes kan vallen. Gelijk wanneer ik op mijn bed lig pak ik de dekens en trek ik ze over mijn hoofd heen zodat Jay me niet hoeft te zien maar Jay is sterker dan ik ben en trekt de dekens zo, zodat mijn hoofd er gewoon weer boven uitsteekt. De tranen glijden zich een baan over mijn wangen wanneer ik Jay recht in zijn ogen aankijk. Hoe kan hij ondanks dat hij me zo ziet me nog zo vertederd aankijken? Hoe kan hij ondanks dat hij me zo ziet nog hier zo naast me zitten? Hoe kan hij ondanks dat hij weet dat ik ziek ben nog zo veel van me houden? We blijven elkaar aankijken en af en toe veegt Jay een traan bij me weg.
'Wil je weten wat ik nu zie?' Ik reageer niet op zijn vraag, want ik weet dat hij het verkeerde ziet. Hij moet gelukkig worden met een gezonde jonge vrouw die hem kinderen kan geven, hem gelukkig maakt en er altijd voor hem zou zijn en niet alleen maar aan zichzelf moet denken. 'Een slim, mooi, prachtig, oogverblindend, sterk meisje.' Even was het stil. 'Mijn meisje.' Ik sluit mijn ogen en schud dan mijn hoofd.
'Nee, je ziet een gebroken, zwak, ziek, kaal meisje die jou niet gelukkig kan maken.' Ik slik even om mijn brandende keer minder zeer te laten doen. 'Je moet gelukkig worden Jay, je moet een prachtige jonge vrouw gaan zoeken waar je mee gaat trouwen en die je een gezin kan geven.' Jay glimlacht en schud dan zijn hoofd.
'July, weet je nog wat ik je beloofd heb? Ik ga je helpen en wij geloven allebei in jou. Je gaat het reden en dan gaan we samen trouwen en kinderen krijgen. Wij horen bij elkaar. Weet je nog wat je me vertelde? Wees nooit negatief, want dan kom je er niet.' Dankzij die woorden leek ik weer kracht te krijgen maar ze lieten me ook weer drie keer zo erg huilen dan dat ik al deed. 'Ga nu slapen lieverd, je hebt een lange nacht achter de rug gehad.' Ik knik langzaam en sluit mijn ogen dan met moeite. Ik voel hoe hij een kus geeft op beide ogen en daarna nog op mijn kale hoofdje.