006

Die dag ging snel voorbij, veel te snel. Na die dag leek onze band alleen maar sterker en sterker te worden, iets wat iedereen rond ons door kreeg. Jay kwam iedere dag met de trein naar Amsterdam om me op te zoeken. Hij wou me niet meer alleen naar Leiden laten komen want dat vond ie een risico bedacht hij zich laatst eigenlijk pas, maar goed. Hij kwam dus iedere dag langs en liet me iedere dag een stukje beter voelen. Iedere dag vertelde hij me wel niet hoe trots hij op me was, en hoe blij hij wel niet is om mij als zijn meisje te hebben.
Wat begon met een grapje, leek serieus te worden. Het was alsof Jay me inderdaad genas. Alsof de liefde van Jay me steeds een stukje meer power gaf om tegen de verschrikkelijke ziekte te vechten. Zelfs de dokters begonnen mijn geweldige theorie te geloven. Jay ging iedere keer wanneer ik een controle had bij het ziekenhuis mee en was iedere keer weer enorm zorgzaam voor me. Ik heb me moeder zelfs moeten troosten, ze was ontroerd over hoe een geweldige jongen Jay wel niet is.
Nu is het Augustus, eind zomervakantie. Alles leek goed te gaan. De laatste 2 weken van de zomervakantie waren aangekomen en dus ook het vaak zien van Jay zou ten einde komen, vandaar dat Jay vorige week zaterdag, 18-08-2012 mijn eerste keer is geworden. Ik dacht dat niemand nerveuzer dan mij kon zijn maar daar had ik me dus duidelijk in vergist. Ja geloof het of niet maar Jay, hij was pas nerveus en dat terwijl dit zeker niet zijn eerste keer was. Hij was overbezorgd zoals altijd, maar dit keer was het anders, hij was ontzettend bang dat hij iets verkeerd zou doen. Ik heb hem zeker wel 5 keer moeten vertellen dat het allemaal oké was en dat er niets ergs aan de hand was. Maar nerveus bleef hij, bang dat hij me misschien pijn zou doen. Maar uit eindelijk is het dan toch gebeurd en het was geweldig dat is zeker. Maar dat was dus niet het enigste goede nieuws, nee want ik kreeg mijn haar weer terug.
2 dagen na mijn bijzondere datum ging het bergafwaarts. Ik werd weer ziek zoals in het begin. Verschrikkelijke, slapeloze nachten en ik kon niets anders dan alleen maar spugen, spugen en spugen. Jay was ontzettend bezorgt en heeft enorm lopen huilen en zichzelf de schuld gegeven, bang dat het allemaal zijn schuld was door die ene nacht. Mijn moeder stelde hem gelukkig gerust door hem te vertellen dat dit wel vaker voor kon komen en dat het wel weer over zou gaan. Maar tot mijn moeders grote verbazing leek het niet binnen 2 nachten over te gaan.