003

'July! Meisje, wat leuk jou hier te zien!' Ik schrik op en kijk recht in de donker bruine ogen van Sarah, de moeder van Valarie, een oude vriendin van me. 'Hoe gaat het nu met je?' Ze kijkt me bezorgt aan terwijl ze haar hand op mijn schouder plaatst. Ik heb haar nooit gemogen en zij mij volgens mij ook niet.
'Goed hoor.' Glimlach ik flauwtjes terwijl ik weer een slok neem van mijn water. Zenuwachtig kijk ik naar Mae die met grote geschrokken ogen naar Sarah kijkt. Hopend dat Sarah niet over mijn ziekte begint blijf ik haar maar glimlachend aankijken maar al snel heb ik door dat mijn hoop geen zin heeft gehad. Iets wat ik had kunnen weten.
'Wanneer moet je weer naar het ziekenhuis meisje? of ben je net geweest?' Ik kan een zucht niet onderdrukken en kijk uit mijn ooghoeken richting Jay die het duidelijk niet helemaal begrijpt. Ik slik en kijk dan naar mijn handen.
'Ik hoef pas weer over 2 of 3 weken als het goed is.' Sarah gaat met haar hand door haar korte zwarte haar en kijkt ernstig. 'Maar ik heb geen last dus, dat is denk ik een goed teken.' Ze knikt maar lijkt nog niet tevreden met mijn antwoord, alsof ze meer van me wilt weten. Zo is zij altijd geweest, ze wilt alles van je weten en als je iets niet verteld zou ze er alles aan doen om het te weten te komen, een echte roddeltante dat is ze zeker als je het mij vraagt. Dat hebben haar 2 dochters, beide van haar overgenomen. 1 van de reden waarom ik liever niet meer met Valerie om ga.
'Dus geen chemokuren meer?' Ik voel hoe Jay zijn arm nog meer om me middel slaat en hoe hij in mijn heup knijpt, zoals hij eerst deed bij Koninginnedag als hij wou dat ik even naar hem keek. Maar ik negeerde hem en schudde langzaam mijn hoofd.
'Als het goed is niet nee.' Mompel ik binnensmonds terwijl ik weer naar mijn handen staar die zich dit keer om mijn glas hebben gestrengeld. Vanuit mijn ooghoeken kon ik het niet laten om even naar de anderen te kijken. Maria leek woedend op de vrouw die me vol medelijden aankijkt en stond op het punt op te staan en haar weg te jagen maar dat was al niet meer nodig. Sarah ging uit zich zelf al weg.
'Ik ga maar naar Rob, hij zal wel wachten.' Ik knik een beetje en glimlach naar haar.
'Doe de groetjes aan Val.' Ze knikt, zwaait en loopt dan weg. 'That was awkward.' Zonder naar Jay te kijken neem ik nog een slok van mijn water om te proberen mijn keel wat minder droog te krijgen. Ik zie Mae ongemakkelijk naar Jay kijken en Maria doet moeite haar glas niet stuk te knijpen. Ik richt me weer op Jay en glimlach naar hem maar het enige wat ik terug krijg is een verbaasde blik. 'Dus, met wie ben jij hier?' Jay lacht even met zijn tanden bloot en wijst dan naar achter. Ik kijk de kant op waar hij heen wijst, maar zie niemand echt die ik ken totdat ik een groepje jongens zie waar ik er twee van herken en moet lachen als ze als twee kneuzen beginnen te zwaaien. Glimlachend zwaai ik terug en kijk dan weer naar Jay. Hij lijkt na te denken maar glimlacht dan toch naar me en voordat ik er eigenlijk erg in heb voel ik zijn zachte lippen op de mijne, het is een klein onschuldig kusje wat niets lijkt te betekenen maar voor mij meer betekend dan heftige zoen.
Ik snap niet goed waarom hij dit nou eigenlijk deed en denk ook eigenlijk dat ik liever had dat hij dat niet had gedaan, hij zou me valse hoop geven. Dat is wat ik dacht maar niets blijkt minder waar te zijn. Die dag, was een super dag geworden. Maria, Mae en ik waren bij de jongens gaan zitten en hadden het steeds niet meer van het lachen. Jay leek enorme bewondering voor me te hebben en wou me steeds knuffelen. We bleven met z'n alle op het strand eten en hadden het ontzettend gezellig, tot we naar huis gingen. Jay en ik hadden onze nummers uitgewisseld en een week later spraken we af.