001.

Een gevoel van ongeloof dat ik nu echt weg ging gierde door me lichaam. Ik wou blijven, ik moest blijven, maar waarom blijf ik dan niet? Ik probeerde een eerste stap te zetten, achter mijn beste vriendin Mae aan om naar huis te gaan maar iets hield me tegen. Alsof ik lood in me schoenen had. Op mijn armen had ik kippenvel en het voelde alsof ik ieder moment ziek kon worden. Even keek ik nog naar de jongen waar ik net, ondanks ons grote leeftijdsverschil hevig mee stond te flirten. Hij had me verteld dat hij zich erg aangetrokken tot me voelde maar dat we niets meer mogen dan elkaar glimlachend aankijken. Hij had een stevig verantwoordelijkheid gevoel, iets wat minder mocht als je het mij vraagt. Maar toch konden we het beide niet laten om af en toe even te knuffelen, elkaars hand te pakken of tegen elkaar aan te dansen. Ik voelde hoe mijn hand weer werd gepakt en ik terug werd getrokken. ‘Tot over 5 jaar.’ Zijn stem klonk liefdevol, maar dat had ik vast verkeerd gehoord. Hij drukte voorzichtig zijn lippen op de mijne. Zijn baardje kriebelde maar het was niet storend. ‘Ga nu, voordat ik je niet meer laat gaan. En je vriendin wacht op je’ Hij drukte nog even een kus op me voorhoofd. Ik draaide me om en zag Mae verdrukt tegen alle andere mensen aanstaan. Ik voelde de armen van de tot nu toe nog onbekende jongen om me heen en wou nu zeker blijven staan. Dit moment mocht eeuwen duren. Maar natuurlijk kwam hier een einde aan, net zoals alle andere leuke dingen in het leven...
Net zoals je gezondheid bijvoorbeeld,eerst heb je een prachtig leven en ben je kern gezond en dan ieder moment stort het in. Je leven lijkt een nachtmerrie te worden, in te storten en je goede gezondheid heb je niet meer. En dat allemaal te danken aan 1 ziekte, kanker. De ziekte die mij getroffen heeft, anderhalf jaar na het onvergetelijke moment met de "Queensday-boy".