Missing them

Eindelijk vrij! We zijn met In The Deep al 8 maanden aan het touren. Onze laatste single here we come begint , na 4 weken in de top 10 te hebben gestaan, nu langzaam te dalen. Toch worden we nog vaak geboekt, niet alleen in België en Nederland, maar ook steeds vaker in Duitsland, groot-Brittannië en af en toe zelfs in Frankrijk. We zitten op het moment op een concert per week of per 2 weken met daarnaast de vaste repetities, 2 interviews, af en toe een fotoshoot en soms zelfs een optreden in een tv-show. Iedere week is dus weer vol met boekingen en rondreizen van locatie naar locatie. Gelukkig voor ons hebben we met Frank -de manager- geregeld dat we 1 keer in de 3 weken een aantal opvolgende dagen vrij hebben, zodat we toch wat tijd voor onszelf over houden.


Vandaag is een van die vrije dagen. Morgenavond staat er een concert gepland in Londen en Frank heeft ons er al eerder heen gestuurd, zodat we daar al konden relaxen. Vanochtend hebben we wel nog even snel gerepeteerd, maar dat was meer voor onze single-release die volgende week plaatsvindt. Vandaag kunnen we nog aardig normaal over straat, morgen waarschijnlijk niet meer, vanwege de fans.
Toch waren er blijkbaar al genoeg fotografen op de hoogte van onze vroege komst, want ons winkeltripje werd met alle plezier vastgelegd . De jongens hadden er wel lol mee en hebben uiteindelijk nog voor de fotografen hun aankopen laten zien. Ik zag het allemaal niet zo zitten en heb me maar opgehouden met Stefan en Laura(onze 'begeleiding'als Frank er niet is).
Tijdens het eten en zelfs terug in de hotelkamer hadden de jongens nog steeds lol om de fotografen. Maar interesseren doet het me nog steeds niet...
"Jongens, ik ga naar mijn kamer," zeg ik uiteindelijk.
"nu al? het is pas 9 uur," zegt Michael verbaasd.
"ja, ik ben moe..."
Zonder op antwoord te wachten sta ik op van de bank en loop naar mijn slaapkamer. Slapen zit er echter niet in, diep in gedachte staar ik uit het raam. Hoe mooi het uitzicht ook is, ik kan er niet van genieten.
Ik word uit mijn gedachten weggerukt door geklop op de deur, aangezien ik nu even geen behoefte heb aan gezelschap geef ik geen reactie.
Even later hoor ik de deur voorzichtig open en dicht gaan en iemand die langzaam dichterbij komt. Dan voel ik opeens een hand op mijn schouder.
"Wat is er?" vraagt een zachte stem achter me.
Het is Xander, die stem herken ik in mijn slaap nog.
"Niks, hoezo?" antwoord ik zonder me verder te bewegen.
"Bij het eten was je er al niet helemaal bij en nu ga je om 9 uur al naar je kamer. Zo ken ik je niet, wat is er aan de hand?"
Ik kijk hem aan en voel de tranen branden achter mijn ogen.
"Ik... Ik kan het niet geloven," zeg ik , terwijl ik weer naar buiten kijk.
"wat niet?"
Langzaam rolt er een traan over mijn wang naar beneden. Ik bijt op mijn lip om de rest tegen te houden. Xander draait mijn hoofd terug en veegt met zijn duim de traan weg.
"Je weet dat je me alles kan vertellen," zegt hij op zijn eigen, zachte, lieve toon. Zo'n toon waardoor je het hoe dan ook vertelt.
"Ik kan het niet geloven dat ik iedereen achter heb gelaten, voor dit, het is ieder's droom en ik heb hem echt, maar ik mis mijn vrienden echt zo erg dat ik alles achter zou laten en terug naar huis zou gaan."
Ik kan mijn tranen niet langer binnen houden en begin te huilen.
Xander slaat een arm om me heen en trekt me tegen zich aan.
Zo staan we een tijdje totdat ik gestopt ben met huilen. Pas dan durft Xander mij los te laten. Als verdoofd laat ik me door hem op bed zetten.
Dan loopt hij zelf langzaam achteruit, met zijn blik nog steeds op mij gericht. Nog steeds verdoofd kijk ik hem na, pas als hij bij de deur is, kan ik een reactie geven.
"Wacht," weet ik nog net uit te brengen.
Xander laat de deurknop los en kijkt me aan.
"Laat me alsjeblieft niet alleen vannacht," fluister ik met rode ogen.
Hij kijkt me bezorgd aan.
"Is het zo erg?"
Ik knik en er springen weer tranen in mijn ogen. Twijfelend sluit hij de deur weer en loopt langzaam terug naar het bed.
"ik zal hier blijven totdat je je weer goed voelt," zegt hij, terwijl hij me weer vastpakt.
"een beetje afleiding zou al fijn zijn,"fluister ik.
Hij trekt me tegen zich aan en veegt de laatste natte plekken op mijn gezicht weg.
"Dan zorgen we voor afleiding,"fluistert hij in mijn haar, "en ik weet al iets.
Hij duwt me weer rechtop en kijkt mijn kamer rond.
"Waar is die schrijfblok van je?"
Een beetje verbaasd wijs ik naar de stoel waar de tas met mijn laptop en schrijfblok staat. Handig vist Xander mijn blok en etui eruit en loop terug. Op bed scheurt hij er verschillende lege blaadjes uit en knipt hier een aantal kleinere blaadjes van. Hij duwt me een paar blaadjes en een pen in mijn handen.
"schrijf op ieder papiertje iets dat je altijd al hebt willen weten, maar nooit hebt durven vragen."
Een beetje beduusd van Xander's opwelling zit ik naar de stapel papiertjes in mijn handen te kijken. Ondertussen is zijn stapel al helemaal af, terwijl ik nog geen woord op papier heb staan. Lachend steekt hij zijn hand uit om mijn stapeltje over te nemen, met alle plezier geef ik ze aan hem af.
Terwijl hij er driftig op los schrijft, probeer ik snel zijn blaadjes door te lezen, maar al snel wordt de stapel uit mijn handen getrokken.
Met een hoopje geschudde papiertjes tussen ons in begint hij uit te leggen wat de bedoeling is.
"Om de beurt pakken we een kaartje van de stapel en stellen de vraag, de ander beantwoord deze vraag zo eerlijk mogelijk, jij mag de vraag stellen."
Hij grabbelt een kaartje en duwt die in mijn handen.
"Wat is je grootste blunder, tegenover een meisje/jongen?" lees ik voor.
Xander gniffelt.
"Die is makkelijk," zegt hij, "zo rond mijn 16e, een keer op stap, ik rookte in die tijd nog. In het café waar we altijd op stap gingen was een meisje dat ik leuk vond. Zelf had ik haar nooit aan durven spreken, maar mijn vrienden hadden wat info over haar gekregen. Nu hadden ze me wijsgemaakt dat het hartstikke stoer was om een sigaretje te roken... ik , zo naïef als ik toen was geloofde ik het. Na een paar biertjes durfde ik het gesprek met haar aan. Het was een heel leuk gesprek en alles, ze keek wel wat vreemd toen ik die sigaret op stak, maar toch, het bleef gezellig. Maar toen kwam het moment dat ik haar wou zoenen, het voelde echt als het goede moment... Opeens duwt ze me weg en zegt 'ik zoen niet met een asbak' waarna ze zonder blikken of blozen omdraait en wegloopt. Ik schaamde me kapot en heb sindsdien ook nooit meer een sigaret aangeraakt."
Stiekem was het verhaal best grappig en langzaam komt er een kleine glimlach rond mijn mond.
Als Xander dat ziet komt er ook een lach om zijn mond, snelt pakt hij het volgende kaartje en het vraag-antwoordspelletje gaat verder.