Chapter 2: Pain

Terwijl ik uit de trein stapte zag ik Hagrid staan. Ik had wel een vriend op Zweinstein realiseerde ik me toen, Hagrid. Hij wist hoe het was om een buitenbeentje te zijn en hij was heel aardig tegen me. Net als Harry, Ron en Hermelien ging ik vaak bij hem op theevisite. Glimlachend liep ik naar hem toe. "Manitha, wat goed om je weer te zien!" zei hij terwijl hij me een grote knuffel gaf. Alle eerstejaars keken verwonderd naar ons. Ik kon alleen maar lachen. "Ook heel fijn om jou weer te zien Hagrid!" antwoordde ik terwijl ik mezelf bevrijdde uit zijn omhelzing. "Dit jaar wordt vast beter dan de andere." zei hij op een troostende manier tegen me en ik kon alleen maar flauwtjes terug glimlachen.
===
Zuchtend nam ik plaats aan de tafel van de Griffoendors. Het was werkelijk een wonder dat ik in Griffoendor zat, maar het gaf me hoop, dat m'n moeder misschien wel een goed persoon was geweest. Langzaam werd de rij met eerstejaars die gesorteerd moesten worden steeds kleiner. Ik klapte nooit, ook niet als ze in Griffoendor kwamen. Het was mijn mantel, zodat mensen niet met me zouden praten. Ze zouden me stom vinden en dat was genoeg om ervoor te zorgen dat mijn geheim daadwerkelijk een geheim bleef. Maar tijdens de voorlaatste sortering voelde ik opeens een stekende pijn in m'n arm. Als een reflex greep ik ernaar en ik moest me inhouden om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Ik keek naar Sneep en ik zag hoe ook hij z'n arm vastgreep en een verontrustende blik uitwisselde met Perkamentus. Ik was bang, heel bang, want Gabby had me duidelijk gemaakt dat ik een geheim was. Een geheim waarvan alleen ik en Voldemort wisten en als hij terug zou komen, zou dat zo moeten blijven. Ik was niet van plan om me bij hem aan te sluiten dus zou hij nog liever willen dat ík doodging dan Harry Potter.
Door mijn reflex waren alle ogen op mij gefocust. Ik keek arrogant weg, dat was meestal de manier om mensen af te schrikken en het hielp. Ik zuchtte en keek naar Harry. Hij had overduidelijk pijn in z'n litteken en Hermelien en Ron maakten zich net zo overduidelijk zorgen. Gelukkig was het niemand opgevallen dat Sneep en ik op hetzelfde moment naar dezelfde arm hadden gegrepen en dat Harry op datzelfde moment pijn in z'n litteken had gekregen. Maar dat iemand dat had gezien was niet mijn grootste angst, nee, het teken had in al die jaren nog nooit pijn gedaan. Het kon maar 1 ding betekenen, Voldemort was op terugkomst.
De dagen die volgden begon het teken alleen maar meer pijn te doen en ik was verschrikkelijk bang. Op een avond zat ik verzonken in m'n gedachten op de bank beneden in de ruimte van Griffoendor. Harry, Ron en Hermelien hadden me waarschijnlijk niet zien zitten, want anders waren ze nooit doorgegaan met hun gesprek.
"Harry, je moet echt naar Perkamentus! Het is niet normaal dat je litteken zoveel pijn doet!!" zei Hermelien bezorgd. "Nee" was zijn simpele antwoord. En op dat moment deed het teken meer pijn dan hiervoor. Ik had mezelf niet onder controle en gaf een kreet van pijn. Op datzelfde moment schreeuwde ook Harry van de pijn. Eerst bekommerden Ron en Hermelien zich om Harry en toen keken ze met z'n drieën naar mij. "Is alles goed?" vroeg Hermelien oprecht bezorgd, maar met een achterdochtige ondertoon in haar stem. Ik knikte alleen en stond op en liep naar de slaapzaal. Dit, was niet goed. Toen ik in bed lag kalmeerde ik weer een beetje. Als ze iets zouden vermoeden zou het nooit in de buurt komen van de waarheid. Ze zouden nooit kunnen vermoeden dat een 14-jarige Griffoendor leerling, feitelijk een dooddoener was en ze zouden nóóit kunnen vermoeden dat diezelfde leerling de dochter was van Voldemort. Ik was nu wat opgeluchter. Ze zouden er nooit achter komen.