95. I'm singin' in de rain

Taylor moest lachen. “Ach ja, ook ik weet daar alles van.” Hij pakte één van de twee borden beet die hij op het koffietafeltje tussen jullie in had gezet. “Alsjeblieft. Het ei is misschien een klein beetje koud, maar…” Gretig pakte je het bord aan. “Geeft helemaal niets, dankjewel!” Toen je die boterham met ei zo voor je zag liggen op je bord, besefte je dat je eigenlijk hele erge honger had. Bijna schrokkend en met veel smaak at je je broodje op. “Lekker, het ei was ook precies goed.” Zei je prijzend. “Dankje. Ik maak het ook best vaak.” Je wiebelde waarschuwend met je wijsvinger. “Taylortje, Taylortje! Je weet toch dat teveel vet ei eten niet goed voor je is?” Taylor barstte in lachen uit en spuugde daarbij bijna zijn laatste hapje brood uit. “Over gedrag van moeders gesproken.” Zei hij met zijn mond vol en jij lachte met hem mee.

“Wat een rotweer buiten!” Riep je uit. Je zat –hoe ironisch- een kaartspelletje te doen met Taylor aan de eettafel. Je wachtte tot Taylor zijn gekozen kaart omgewisseld had en keek in de tussentijd even naar buiten. “Nu je het zegt, jémig, wat een stortbui ineens!” Inderdaad, net was het nog kurkdroog geweest. Nu kwam de regen met bakken naar beneden en als je naar beneden keek zag je overal mensen met paraplu’s lopen. Of mensen die geen beschutting hadden en zich haastend over de straten liepen met hun handen boven hun hoofden. “Nou kan ik je ook niet meenemen naar dat parkje.” Zei Taylor sip. Toevallig hadden jullie net afgesproken na dit potje kaarten naar buiten te gaan. Dat was nu geen optie meer. “Shit hé! Houden buien hier snel op?” Taylor keek bedenkelijk. “Het heeft hier eigenlijk in geen tijden geregend, dus ik weet het even niet.” “Jammer…” Je legde drie kaarten neer op de tafel. “I won.” Taylor smeet nu zijn kaarten op de tafel. “Ik kan er niet meer tegen, je bent té goed in eenendertigen!” “Je kan niet goed zijn in een geluksspelletje.” Beweerde jij. Taylor keek weer naar buiten en de voor jou zo bekende ondeugende grijns speelde weer om zijn mond. “We gaan.” Even wist je niet waar hij het over had. “Waarheen?” Taylor stond op en ruimde de kaarten op van de tafel. “Naar buiten. Naar het parkje.” Je fronste je wenkbrauwen. “In de regen?” “Ja, slimpie, natuurlijk in de regen. Ik zie buiten geen blauwe lucht en een zomerzonnetje.” Voordat jij in kon stemmen of af kon haken pakte hij je rolstoel al beet en binnen no time stonden jullie beneden in de hal. Taylor reed je door naar de schuifdeuren. “Weet je het zeker?” Je kroop al wat verder in de zachte bekleding van je rolstoel en ritste je jas eventjes verder dicht. “Jep. Ik moet je dat parkje gewoon laten zien.” “Kan dat dan niet later?” Je had de zin nog niet uitgesproken of Taylor had je zonder pardon naar buiten gereden. Je was al nat voordat je Taylor om genade kon smeken. In plaats daarvan zei je: “Ik voel me doorweekt.” Je pakte de stof van je natte jas beet en had door dat die geen enkele bescherming meer bood. Je haren plakten overal aan je hoofd vast en je schoenen begonnen te knellen.