I'm the cousin of Caspian 17

Nathan liep over de binnenplaats. Hij keek naar alle vrolijke drukte om zich heen. Het was vreemd. Het voelde helemaal niet slecht aan, zoals die witte vrouw beweerde. Het was hier zo rustig en vredig...
Nauwelijks had hij die gedachte voltooid of vanop de muren werd er geschreeuwd. Enkele ogenblikken later kwam tot Nathans verbazing een ruiterloos paard het binnenplein op gedraafd. Het schuim stond hem op de flanken en hij dampte van het zweet. Enkele mensen en een faun kwamen haastig aangelopen. "Wat is er gebeurd?" riepen ze naar het paard. Wat had dat voor zin, dacht Nathan, voor hij besefte dat dit paard waarschijnlijk een sprekend paard was. "Dringend bericht voor de koningen en koninginnen" ,brieste het paard. Nathan had nog nooit een paard horen spreken dat buiten adem was, hij had eigenlijk nog nooit een paard horen spreken, maar zelfs hij hoorde meteen dat dit dier uitgeput was. Blijkbaar was het een heel belangrijl en dringend bericht. De koningen en koninginnen werden onmiddellijk gehaald. Niet veel later kwamen ze gevierend met ernstige gezichten naar het paard toe. "Wat is er mijn beste paard," vroeg Peter, hij leek nu echt een hoge koning en niet meer de jongen die met zaklantaarns zwaaide alsof het laserzwaarden waren. "Hoge koning, er is mij gezegd dit enkel aan uwe majesteiten mee te delen" ,antwoordde het paard. "Kom dan binnen en vertel ons alles. Ondertussen laat ik water en haver voor u klaarzetten u zukt wel uitgeput zijn."