001.

Honey Lynn Parker
‘Jaimy en Honey, de klas uit! NU!’ We kijken elkaar aan en schieten weer in de lach. Het is allemaal zijn eigen schuld, en ik kijk vol afschuw naar de man die met een rood hoofd voor de klas staat. Hij staat daar te zweten en alles, en daar moeten wij gewoon om lachen. Tenminste, op het begin dan. Nu hebben we gewoon de slappe lach. We pakken onze tassen en lopen naar de aula, ‘o gosh! Zag je zijn hoofd?’ giert Jaimy vrolijk, als ik het hoofd van meneer de Bilt weer voor me zie, ga ik weer helemaal stuk. ‘Jeetje, hij kan echt niet normaal les geven.’ En ik haal de tranen van mijn gezicht af, ik zorg dat ik Jaimy niet aan kijk. Want ik weet dat ik dan binnen no time weer helemaal stuk ga. ‘Nou ja, nu we hier toch zitten.. Kan jij ook wel vertellen hoe het vrijdagavond was..’ Het is nu maandagmorgen het vierde uur, vrijdagnacht had ik bij Justin geslapen. Die ochtendvroeg was ik weer vertrokken, met een enorme kater, en ik had een briefje achter gelaten met de woorden:
Lieve Justin,
Heel erg bedankt voor al je hulp gisteravond.
Ik zal je missen!
Bel me.
Xoxo, Honey.
Ps. 0639845210
Maar ik heb nog steeds niks gehoord, jammer. Want hij is echt een lieffie. Jaimy is al aan het vertellen, en ik heb helemaal niet opgelet. Ik ga weer helemaal met mijn gedachten naar Jaimy, ‘… en toen heb ik de beste nacht van mijn leven gehad!’ Jaimy is wat dat betreft heel anders dan dat ik ben, zij doet het wel met een jongen als ze met hem mee naar huis gaat. Haar kan het niets schelen, ik doe het liever voor het eerst met een jongen van wie ik hou. Lekker tegenstrijdig met mijn gedrag van vrijdag. Ik had vier jongens gezoend op een avond, normaal doe ik dat nooit. En kom ik er nauwelijks aan een. Ik heb trouwens van de andere drie ook nog niets gehoord. Ghehe. Lekker raar, ze vroegen allemaal mijn nummer, behalve Justin dan. Doen ze er niets mee. Nou ja, ik zie het vanzelf wel. Al wil ik iemand van die vier, is het Justin wel. Het voelde gewoon alsof ik hem al jaren ken. ‘Hallooo!! Aarde aan Honey!’ Jaimy staat voor mij te gillen met haar armen heen en weer zwaaiend, ik kijk verschrikt op. ‘Wat is er?’ ‘Waar was jij vrijdagnacht dan?’ ‘Oh.. Een jongen heeft me naar huis gebracht en ik ben in bed gaan liggen. En gaan slapen.’ Ik weet ook niet waarom ik hierom lieg, iets in me zegt me dat ik dat moet doen. ‘Ghehe. Ik geloof je niet.’ Zegt Jaimy grijnzend.