Omg!!!

Ik keek mijn moeder vaag aan. Wat bedoelt ze daar nou mee, is mijn leven nog niet vaag genoeg?We liepen naar binnen en gingen aan de tafel zitten.'Het zit zo' begon mijn moeder. 'Zestien jaar geleden kreeg ik een dochter. Ik noemde haar Lieke. Maar het ging niet zo goed met haar. Ze had een bepaalde ziekte, en de dokter had er wel medicijnen voor maar daarvan werd ze of nog zieker of ze zou opknappen. Toen de dokter het eenmaal gegeven had ging het zo slecht dat het baby'tje stierf.' mijn moeder keek me met trieste ogen aan. 'Maar ik begrijp het niet' zei ik. 'Ik bedoel: ik leef toch?' 'Ik heb het ook niet over jou maar over mijn eigen dochter.' Juist, nee joh helemaal logisch...'Diezelfde avond dat het kindje stierf kwamen er twee mensen langs. Ze hadden twee kleine baby's en ze konden er zelf niet voor zorgen. Ze waren beide nog geen 20. Ik kon moeilijk beide baby's nemen dat zou iedereen opvallen. Maar het ene meisje leek zo erg op Lieke dat ik haar wel moest nemen, het stel vertelde me wel dat het een kind was met wat aparte dingen. Zoals bijvoorbeeld dat ze sneller als normale kinderen zou groeien, en dat ze een hartafwijking had maar dat deze niet schadelijk was. Voor de rest zou ze ook een beter gehoor en andere dingen hebben. Ze zou me steeds verrassen. En dat deed je ook, je hebt me meerdere malen versteld doen staan. Ik heb je opgevoed als mijn eigen dochter, omdat je dat in mijn ogen ook nog steeds bent.' Ik keek mijn moeder vaag aan. Ik was in de war ik kon toch niet geadopteerd zijn. Ik leek te veel op mijn moeder en op de rest van mijn familie. Al nam je mijn nichtje Rose nou we leken op elkaar als twee druppels water ons werdt vaak gevraagd of we een tweeling waren.'Waarom vertelt u me dit?' Vroeg ik terwijl de woede meer als de tranen branden achter mijn ogen. Er brandde een woede in mij op die ik nog nooit zo gevoeld had. Mijn veilige thuisbasis was al die tijd een grote leugen geweest. Waarom moest ze me nou zoveel pijn doen? 'Omdat ze je komen halen.' zei mijn moeder gebroken. 'Maar dat kan niet' stamelde ik terwijl de woede groeide, mijn woede was alleen niet meer gericht op mijn moeder maar op mijn biologische ouders. Ze konden me niet hier weghalen. Ookal wist ik dat deze woede volledig onterecht was. Zij waren hun dochter al zestien jaar kwijt geweest en dan hebben ze haar eindelijk terug en dan zou ze beweren dat ze hun niet als ouders wou. Maar ondanks was ik nog steeds verwart. 'Ik wil hier niet weg.' Mijn moeder begon zachtjes te huilen en zei 'Je kan niet hier blijven. Ze haden gezegd dat ze je na zestien jaar zouden halen. Ik kon niet anders.' ik begon weer kalm te worden. Alhoewel de woede nog steeds in mijn hart zat. 'Oke wanneer komen ze me halen?' vroeg ik op een kalme toon.' 'Morgen' zei ze. Op dat moment ging mijn mobiel. Een smsje van Rose. Ze kwam zo naar mij toe. Gelukkig want dan hoefde ik mijn verdriet in iedergeval niet in mijn eentje te verwerken. Ik zei tegen mijn moeder dat ik even naar mijn kamer ging om het te verwerken. Ik staarde doelloos naar mijn goude muur. Mijn 'moeder' had heel erg haar best gedaan om mijn kamer zo mooi te maken. Ze was er trots op dat ze het helemaal zelf had gedaan. Ik dacht aan het andere meisje over wie mijn moeder had gesproken. Ik hoopte dat mijn echte ouders er iets over konden zeggen. De deur ging langzaam open en Rose kwam met betraande ogen binnen. Ik schrok. Ze ging naast me zitten en zei niks. Ik wreef zachtjes over haar rug. Zo zaten we ongeveer een kwartier tot Rose iets vroeg. 'Waarom zit je te mokken op je kamer?' vroeg ze. Ik zuchte diep voor ik het zei' Mijn moeder heeft me net verteld dat ik geadopteerd ben' Haar mond viel open en ze keek me verbaast aan.'Raar hè' zei ik terwijl ik weer voor me uit staarde. 'Dat kan niet' stamelde ze. 'Ik geloofde het eerst ook niet' zei ik droog. 'Nee dat bedoel ik niet' zei ze nog steeds verbaasd. Nu was het mijn beurt om mijn nicht verbaasd aan te kijken. Ik wist al wel dat zij ook geadopteerd was maar ik snapte haar niet. 'Mijn echte ouders zijn komen opdagen en ze zeiden ,nou eigenlijk zei mijn nieuwe nicht het, dat ik nog een zus had hier in het dorp die ze morgen ging ophalen.' Nu viel mijn mond open. Was Rose het meisje waar mijn moeder het over had gehad??