Chapter 1: Hogwarts

"Mevrouw moet opstaan!! Anders mist mevrouw de trein!!" Kreunend deed ik een oog open. "Ga weg Gabby, ik kom echt wel op tijd!" "Dat zei u drie kwartier geleden ook al mevrouw, maar de trein vertrekt over 10 minuten en mevrouw is nog niet aangekleed!"
Tien minuten, dammit. Ik moest echt eens beter gaan luisteren naar Gabby. Ik voelde me schuldig, omdat ik haar weer alleen achter zou laten voor de rest van het schooljaar, maar ze had me verzekerd dat de veiligste plek voor mij Zweinstein was. Ik haatte Zweinstein. Niet dat ik het haatte om de magie te leren, nee, ik was een getalenteerde leerling. Een van de besten. Ik had daar alleen geen vrienden. En dan ook echt geen. M'n beste vriendin was m'n dagboek waar ik elke avond in schreef. Het dagboek had een belangrijke waarde voor me. Het was van mijn moeder geweest. Mijn dode moeder. Of mijn vader nog leefde wist ik niet zeker. Volgens de geruchten was hij gestorven toen hij Harry Potter probeerde te vermoorden, maar ik had gehoord van zijn krachten en ik geloofde niet dat hij dood was. En diezelfde Harry Potter zat bij mij in de afdeling en in hetzelfde jaar. Ik wou dat ik hem kon vertellen hoe dankbaar ik hem was, ook al kon hij er niks aan doen.
De huiself van mijn moeder had me opgevoed. We waren niet heel close, maar ik mocht haar graag. "MEVROUW! SCHIET NOU OP!!" schreeuwde Gabby gefrustreerd en ik schrok op uit m'n gedachten.
"Ik kom er al uit!" Zo snel als mijn slaperige lichaam het toeliet hupte ik uit bed. Mijn hutkoffer stond al klaar en ik had geen huisdieren om me zorgen over te maken. Snel trok ik een simpele spijkerbroek aan en een shirt met lange mouwen. Ik droeg altijd shirts met lange mouwen, anders zou iedereen mijn geheim weten. M'n vader had me namelijk een heel leuk afscheidscadeau gegeven. Het duistere teken. Zuchtend wende ik me weer tot Gabby. "Gabbs, weet je zeker dat je het niet vervelend vindt als ik weer een heel schooljaar weg ben?" vroeg ik voor de zekerheid nog even aan Gabby.
"Ja, ik zal mevrouw missen, maar het is beter voor mevrouw. En nu moet mevrouw opschieten, anders is deze discussie misschien voor niets!"
Het was maar goed dat ik al kon verschijnselen. Ik was nog geen zeventien, maar omdat ik bestond onder een valse naam had het ministerie het niet door als ik magie gebruikte buiten school. In dit geval was dat maar goed anders had ik nooit op Zweinstein kunnen komen.
"Ik ga je missen Gabbs" zei ik en ik gaf haar nog snel een afscheidsknuffel. Toen verschijnselde ik naar de wc's op het station, omdat ik wist dat die meestal rustig waren en ik had gelijk. Ze waren helemaal leeg toen ik met mijn grote hutkoffer op de grond neerplofte. Snel tilde ik mijn koffer op en rende ik naar perron 93/4. Eenmaal door de muur heen zag ik dat de trein op het punt stond om te vertrekken. "STOP!" riep ik terwijl ik de ouders, broers en zussen van medeleerlingen aan de kant beukte. Net op tijd gooide ik mijn koffer tussen de sluitende deuren en sprong er achteraan naar binnen. Ik zuchtte, dit zou weer een lang jaar worden.
Ik dumpte mijn koffer in de bagage ruimte en liep met m'n rugzak door de trein. Ik was opzoek naar een lege coupé. Helaas kon ik er geen vinden, dus opende ik de deur van een coupé die er leeg uitzag. "Vinden jullie het erg als ik hier kom zitten, jullie zullen geen last van me hebben hoor.." zei ik en ik voelde het bloed naar m'n wangen stijgen.
"Zei ze nou wat?" hoorde ik Ron fluisteren en ik zag dat Hermelien hem een por gaf. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. In de 4 jaar dat ik op Zweinstein zat had ik eigenlijk nog nooit met iemand gepraat. "Is goed hoor, kom maar zitten." zei Harry Potter. DE Harry Potter. Hij keek pijnlijk. Ik wist waarom, als ik in de buurt kwam deed zijn litteken altijd pijn. Waarschijnlijk omdat ik familie was van Voldemort. Dankbaar knikte ik naar hem en ik zag hoe hij naar zijn litteken greep toen ik me langs hem wurmde om naast het raam te gaan zitten. Ik pakte m'n iPod, een van de meest vernuftigste dreuzel uitvindingen, en zette de muziek aan. Ik zag dat Harry, Ron en Hermelien in een discussie waren over een artikel in de krant, maar het boeide me niet genoeg om te proberen te luisteren naar wat ze zeiden. Na een halfuur reizen viel het geluid opeens weg. Gefrustreerd keek ik naar m'n iPod. Leuk. Batterij leeg. Ik zuchtte en stopte de iPod terug in m'n tas en keek uit het raam. Na een tijd voelde ik hoe de trein tot stilstand kwam en ik was opgelucht dat ik nu niet langer bij Harry in de buurt moest zijn. Ik bezorgde hem toch alleen maar pijn.