#96. - HOOFDSTUK 9

Mijn armen klemden zich om mijn middel. Het leek alsof ze mijn lichaam bij elkaar probeerden te houden, figuurlijk dan wel. Vanbinnen voelde het alsof mijn lichaam verscheurd werd. Ik wilde kreunen van de pijn, maar ik wist dat het niet mogelijk was. Ik hoorde Bill’s regelmatige ademhaling naast me. Ik trok mijn knieën hoger op en dwong mijn lichaam een soort van foetushouding aan te nemen. Mijn handen waren vuisten geworden. Ik nam al drie maanden medicijnen. Na wat extra onderzoeken was het toch duidelijk geworden dat ik HIV heb en nog steeds geen aids. Hoewel de dokter ervoor vreesde dat het niet lang meer zou duren. Vandaar deze zware medicatie om het nog zo lang mogelijk tegen te houden. Natuurlijk hoorden daar deze nevenwerkingen bij. De laatste tijd werden ze alleen maar erger en erger. Ik wist zelf niet goed of ik het nog wel normaal moest vinden. Hoofdpijn en misselijkheid, daar kon ik nog inkomen, maar deze inwendige pijn die aanvoelde alsof ik verscheurd werd was er me teveel aan. Als dit zo door zou gaan zou ik meer medicijnen gaan uitkotsen dan dat ik werkelijk in mijn maag hield. Ik kromde mijn tenen toen ik weer een verschrikkelijke steek in mijn maag aanvoelde komen. Het zweet brak mij uit. Ik moest hier weg, voordat ik mezelf of Bill nog iets aandeed.
Ik verbeet de pijn die ik voelde toen ik rechtop ging zitten. Een tijdlang bleef ik naar zijn gezicht staren. Ik kon er nog steeds niet bij hoe ik dit mezelf en vooral hem kon aandoen. Zijn gezicht straalde liefde uit. Liefde die ik ooit kapot zou gaan maken. Ik was er nog steeds verbaasd van dat hij nog steeds niets opgemerkt had, geen enkel pillendoosje gevonden had. Hij geloofde ieder smoesje van me. Hij vertrouwde me blindelings en ik loog hem voor. Ik haatte nachten zoals deze. Op mijn blote voeten wandelde ik zo snel mogelijk de kamer uit. Ik haalde het nog net op tijd. Met vermoeide ogen staarde ik naar het opgehoeste bloed. Iets zei me dat dit het begin van het einde was, maar ik weigerde dat te geloven.