94. Problem solved?

Taylor knipoogde naar je en liep van je weg. Je keek hem verbaasd aan, terwijl hij je telefoon pakte en zijn rug naar je toekeerde. “Wat doe je?” Vroeg je hem verontwaardigd. Maar Taylor glimlachte alleen maar en hij begon beleefd tegen de telefoon te praten.
“Hallo mevrouw.” Je was met stomheid geslagen. “Tay!” Maar Taylor trok zich niets van je aan en begon gewoon door te praten. “Taylor Lautner.” Taylor rolde met zijn ogen. “Ja, echt waar.” Aan de andere kant van de lijn hoorde je wat gebrabbel. “Het spijt ons daarvoor. Alles gaat goed met haar. Ja.” Taylor grinnikte kort. “Nee, nee, dat is juist een geweldig idee!” Je trok aan Taylors arm, maar hij gaf geen krimp. “Ik zal het haar vertellen. Bedankt, mevrouw! Ze belt je nog terug. Dag!” Hij hing op, draaide zich om en gaf je mobiel terug. Jouw ogen waren inmiddels zo groot als schoteltjes. “Hoe haal je het in je hoofd? Mijn móeder bellen!” Je schudde je hoofd. Taylor grijnsde. “Dat is niet grappig?” Kwaad nam je je mobiel aan. Taylor deed zijn handen zelfvoldaan in zijn zij. “Wil je niet weten wat ik daarnet voor je geregeld heb?” Je keek hem raar aan. “Geregeld heb?” Taylor knikte en vervolgde zijn verhaal. “Je moeder vond het prima dat je wat langer bleef. Ze stelde het zelf nog voor, omdat het thuis nogal een chaos is. Maar ze komt wel even zelf hier langs om alles af te spreken en zo.” Zei hij. Je zweeg en keek alleen maar voor je uit. Misschien moest het nog even tot je doordringen. Je mocht blijven?! En je moeder stelde het zelf voor? Dit was ongelooflijk! “Weet je zeker dat dat mijn moeder was?” Ongelovig knipperde je met je ogen. “Absurd.” Mompelde je. Taylor lachte. “En het wordt nog leuker.” Je hield je hoofd scheef. “Hoezo?” “Nee,” zei Taylor, “dat gelukje bewaar ik nog even voor wat later…”

“Ik geloof er nog steeds niks van. Ik wil het eerst van haarzelf horen.” Zei je. Het was nu ongeveer een kwartier geleden dat Taylor je verteld had dat je in New York mocht blijven. “Bel haar dan, als je me niet gelooft.” Zei Taylor pushend. Dus pakte je je mobieltje er maar weer bij en draaide je je moeders nummer. “Mam?” Zei je ietwat onzeker in de microfoon van je telefoon. “Lieverd!” Hoorde je je moeder overdreven gillen. “Hoe is het in New York? En wie was dat precies aan de telefoon? Ik geloof niet dat het echt Taylor Lautner was. Hij beweerde dat hij je vriendje was? Vertel me alles over hem, lieverd!” De blik in je ogen was een beetje verdwaasd. “Calm down, mum!” Maar omdat je moeder toch altijd alles precies in detail wilde horen, van begin af aan, deed je maar wat je gevraagd werd. Na je hele verhaal verteld te hebben bleef het eventjes stil aan de andere kant van de lijn. “Maar, schat.” Zuchtte je moeder emotioneel. “Dat is gewéldig!” Dat laatste woord kwam er haast uit als een kreet. “Stel je voor, mijn dochter, een Hollywoodster!” Je stelde je voor hoe het gezicht van je moeder er nu wel niet uit moest zien. Sowieso erg gelukkig, jij wist wel hoe je je moeder blij kon maken. “Dus, wanneer kun je hierheen komen?” Vroeg je. “Zo gauw mogelijk!” Je hoorde geblader door de telefoon. Waarschijnlijk had je moeder nu haar agenda bij de hand. “Ik wil die lieve vriend van jou wel eens ontmoeten. En je toneelgroep natuurlijk.” Je kreunde onhoorbaar. “Mam, ik weet niet of daar zomaar mensen worden toegelaten.” Je moeder lachte. “Maakt niet uit, ik krijg me overal naar binnen, dat weet je.” Ja, dat wist je inderdaad. Ze wist altijd wel weer een manier te verzinnen. “Met een beetje geluk ben ik morgenavond op het vliegveld.” Je was met stomheid geslagen. “Wow. Dat is gauw.” Wist je uit te brengen. “Fijn, toch? En je zei net, dat je dan uit de rolstoel mag?” Een gelukzalig gevoel bekroop je. “Aah, ja! Morgenochtend heb ik een afspraak.” Je hoorde Taylor de kamer binnenkomen met een dienblad met daarop de lunch. “Ma, ik moet hangen. We gaan lunchen.” “Ik bel je nog wel, lief. Mijn kleine meisje toch.” “Mam?” Zucht. “Ja?” “Wil je me niet meer zo noemen?” Taylor plofte neer in een fauteuil tegenover je en hij knipoogde naar je. “Natuurlijk niet. Doei, lieverd, tot morgen!” “Tot morgen!” Met een zucht hing je op. Taylor keek naar je met een blik die zei: “En?” Je schudde je hoofd en zuchtte nog eens heel diep. “Moeders..”