001

-Juni 2007, Manchester-

Het is bijna 30 graden en mijn kleding plakt zowat aan me vast. Ik had mijn lange kousen ingeruild voor enkelsokjes dat ook weer tot problemen leidde maar dat kon me niet veel schelen, het is bloedheet. Het gras op het sportveld is droog en begint al groen/gelig te kleuren. Flora rent naast me, drie rondjes rennen om het veld was een hele normale warming-up. ‘Lauren, ik kan niet meer!’ zegt ze met een stem alsof ze ieder moment dood kan neer vallen. ‘Nog één rondje’ probeer ik haar te motiveren. Er waren al meer klasgenoten gaan lopen maar ik wilde het vol houden anders zou ik puntenaftrek krijgen. De leraar is nou niet bepaald de aardigste vent van Engeland en dat liet hij merken ook. Als we eindelijk klaar zijn met de drie rondjes zakt Flora in elkaar. ‘Flora, je kan beter blijven staan.’ Ik kreeg geen reactie. ‘Flora?’ Ik schud haar aan haar schouder maar nog steeds reageert ze niet. Elizabeth en Xiaoyu waren er inmiddels ook al bij komen staan. ‘Meneer!’ Het is toch ook gewoon veel te warm om zo intensief te gaan sporten.. Na een plens water in Flora’s gezicht komt ze weer bij bewustzijn maar ze moet toch nog even naar het ziekenhuis. Ik maakte me zorgen om haar, normaal heeft ze een super goede conditie en loopt ze sneller dan mij. Maar dit hinderde de leraar niet om door te gaan met zijn les.

Als we in de pauze net aan onze super-healthy meal zitten (kots) verschijnt Flora in de aula. We zwaaien en ze ziet ons nu ook. Ze gaat naast me zitten met haar dienblad en ze kijkt erg moe uit haar ogen. ‘Gaat het wel?’ vraagt Xiaoyu bezorgt. ‘Ja, ik had schijnbaar te weinig gedronken.’ Uit haar tas pakt ze een flesje water en ze zet het pakje melk naast haar dienblad. ‘Drink je die nog op?’ vraagt Elizabeth. ‘Nee, neem maar.’ Gulzig drinkt ze het pakje melk leeg alsof ze al dagen niks had gedronken. Toch leek niet alles in orde te zijn met Flora, het is ook gewoon veel te warm om mezelf druk te maken.

Toen ik thuis kwam was het een chaos. Het speelgoed van mijn zusjes en broertje slingeren door het huis en mijn broer ligt op de bank te slapen terwijl het zijn beurt was om tafel te dekken en te stofzuigen. Ik pak een kussen uit de bank en werp hem naar zijn hoofd. ‘Hee slaapkop, waar is mama?’ Hij kijkt me aan met een schaapachtig hoofd en veegt zijn haar uit zijn gezicht. ‘Weet ik veel’ zei hij nors en draaide zich weer om. Ik zucht en loop naar de keuken, ik pak een glas en als ik de koelkast open wil doen zie ik een briefje hangen. ‘Lauren, ik ben naar tante Allison, het eten staat in de koelkast, Sarah moet om 7 uur naar ballet. Liefs mama.’ Zulke briefjes waren inmiddels dagelijkse kost geworden, ik voelde mezelf nu moeder van vier kinderen. Maar ik kan niet anders, mijn vader had het nog zo smekend gevraagd. ‘Je moeder heeft wat tijd voor zichzelf nodig, je weet toch hoe druk ze het altijd heeft?’ Ik had dus geen echt geen keus, vaders wil is wet. Nu ging mijn moeder bijna iedere avond naar mijn tante of naar vriendinnen.. Zuchtend pak ik de schaal lasagne uit de koelkast en warmde de oven voor. Ik loop naar de trap. ‘Sarah, pak alvast je tas in, ik breng je straks weg!’ ‘Jaaaa..’ kwam er als antwoord, Sarah hield toch zoveel van me. Ze was altijd jaloers op me omdat ik wel weg mocht alleen en zelf kleding mag kopen maar ze vergeet wel eens dat ze zeven is en ik al zestien. Daniel ligt nog te snurken dus dek ik de tafel maar. Gelukkig had ik niet zoveel huiswerk anders had ik ook nog eens problemen op school gehad. De oven is klaar met voorverwarmen dus schuif ik de schaal op het rooster van de oven. Ik plof neer op mijn stoel en mijn ogen vallen gelijk op een papier dat is opgeprikt op het prikbord. Ik haal het los en sla het open. Tante Allison en haar buren geven een barbecue, deze zaterdag al, dat had mijn moeder wel even eerder kunnen vertellen.
Gelukkig heb ik nog niks afgesproken voor zaterdag. Als de lasagne klaar is komt Daniel aanstrompelen en gaat zitten met een sigaret in zijn mond. ‘Niet roken waar Mallory bij is.’ Zei ik steng tegen hem. Mallory is het tweelingzusje van Sarah en ze heeft astma. Hij trekt een wenkbrauw op maar na een strenge blik drukt hij de sigaret toch uit. Dan was er nog Steve, de hyperdepieperste van allemaal, ik zal er verder geen woorden aan vuil maken maar soms leek het hier meer op een dierentuin dan op een huis.

‘Sarah kom nou, straks kom je te laat!’ Ze komt naar beneden gerend met haar rugzakje op haar rug. Ik wrijf heftig door haar blonde haren en ze slaat gelijk mijn arm weg. ‘Niet doen!’ zegt ze boos en ze probeert haar haar weer te fatsoeneren. Ze was zo ijdel voor een 7-jarige, op die leeftijd maakte ik me daar echt nog niet druk om. Ik steek mijn sleutel in het slot en ze gaat achterop zitten en ze klemt haar armpjes om mijn middel. Ik heb Sarah nu al een paar keer weg moeten brengen en steeds ging mijn aandacht uit naar het enorme voetbalveld, het is het trainingsveld van United has Elizabeth heel droogjes gezegd met enkel aandacht voor haar eten. Ik wenste dat ik mocht voetballen, maar dat is natuurlijk niet gepast als meisje zijnde. Enkel dingen als ballet mocht ik doen maar ik zag mezelf echt niet in een roze tutu. ‘Lauren sneller! Straks ben ik te laat!’ Ze moest blij zijn dat ik haar überhaupt weg bracht maar klagen doet iedereen thuis. ‘Houd je mond, dan moet je maar niet zoveel snoepen!’ zei ik chagrijnig. Als we er zijn rent ze zonder een dankjewel of überhaupt iets te zeggen het gebouw binnen. Als ik terug fiets blijf ik even staan bij het hekwerk voor het voetbalveld, het enige wat zich bewoog op het veld waren de sproeiers. Misschien was het maar beter dat ze niet aan het trainen waren, anders was ik alleen maar jaloers geworden. Ik stap weer op mijn fiets en rijd naar huis.