I'm what?

Edward POV

Ik was opgelucht toen het branden eindelijk een beetje wegtrok. Maar tegelijkertijd leek het er steeds meer op dat mijn hartslagen zo langzamerhand geteld waren. Één ding bleef hetzelfde. Het geschreeuw van iemand naast me en hoe langer ik ernaar luisterde hoe meer het leek alsof er vlakbij een engel gemarteld werd. Het klonk hartverscheurend. Maar wat was er gebeurd? Was ik dood? De dood zou toch minder pijnlijk moeten zijn? Misschien was dit het vagevuur en zat mijn lijdensweg er zo langzamerhand op. Mijn moeder zei me wel eens dat ik me altijd goed moest gedragen 'Is het niet voor jezelf doe het dan op zijn minst voor je beschermengel want die gaat overal met je mee. Dus ook naar de hel.' Ik had meteen spijt van wat ik ook misdaan had. Niet omwille van mezelf maar om de engel die nu met me mee moest lijden. Plots was het allemaal voorbij, mijn hart had voor de laatste maal geslagen en ik opende mijn ogen. Ik keek meteen om me heen. Ik lag in een lichte kamer op het zachtste bed dat je je maar kon voorstellen, net een hoop veren. Was dit de hemel? Ik keek naar het bed naast me waar al dat geschreeuw vandaan was gekomen en daar lag een beeldschoon meisje dat net als ik de omgeving in zich opnam maar minder verbaasd leek dan ik. Was zij mijn beschermengel? Ze was adembenemend. Ik had altijd al gedacht dat engelen mooi waren maar dit... dit sloeg alles. Zou ze altijd bij me blijven? Ik hoopte van wel. Wat was ze mooi! 'O, mijn...' Maar voor ik die kleine zin af kon maken vloog de engel tegen een onmenselijke snelheid naar een hoek in de kamer... Ik keek haar verbaasd aan en wist me geen houding te geven. Ze greep naar haar buik en er schoot een verdrietige uitdrukking op haar gezicht. Nog steeds keek ik haar met grote ogen aan. Toen vanuit een andere hoek hoorde ik een stem: Bella je bent wakker en jij ook, gelukkig.' Zei een heldere stem vanuit een andere hoek, ik had nog nooit zo’n heldere melodieuze stem gehoord als deze en kon hem niet thuis brengen. Het was een ontzettend knappe man wel kon ik precies vertellen waar hij plooien of dunne plekjes op zijn huid had. Alles kon ik vertellen met precisie op de centimeter af. Maar wat was hier in vredesnaam aan de hand? Het meisje vroeg: 'Papa, wie is dat? Opeens uit het niet hoorde ik hem denken. Denken? Dat waren gedachten die waren van je zelf. Hoe kon dit? Opnieuw vroeg het meisje iets: ‘Wat is er gebeurd? Ik snap er niks van, wat doet deze jongen op mijn kamer? Ik herinner me alleen nog dat ik op weg was naar Berend maar dat van daarna ben ik allemaal kwijt?’ Weer greep ze naar haar buik. Haar vader zag het en glimlachte: en zijn gedachte zag ik een meisje, een meisje met roze wangen, tien vingertjes en tien teentjes. Onbewust kreeg ik een glimlach op mijn gezicht, zo’n mooie baby had ik nog nooit gezien. De vader zei: ‘alles is goed met haar. ‘Haar?’ Zei het meisje dat Bella heette. ‘Dus ik had al die tijd gelijk gehad ooh ik ga Berend is even heel hard uitlachen grinnikte ze.’ Haar vader keek opeens bijzonder droevig, in zijn hoofd hoorde ik een telefoon gesprek:

Carlisle: Hallo Berend, met Carlisle.
Berend: Dag Carlisle, ik maak me ontzettende zorgen Bella zou hier een hele tijd geleden al zijn maar ik belde en ze nam haar telefoon niet op dus ik vroeg me af of de weeën misschien al begonnen waren want ze zat met jou in de auto.
Carlisle: Eh nee Berend, ik moet je iets verschrikkelijk vertellen ze zijn allebei overleden…..
Berend: WAT?!

Toen wist ik dat de jongen zelfmoord had gepleegd hij dacht dat hij alles kwijt was, alles wat hij lief had. Maar Carlisle zoals de man heette had daarmee bedoeld dat Bella en ik dood waren. Huh maar hoe kon het dat wij dood waren? Wij stonden hier allebei en leefden. Of toch? Opeens hoorde ik in Carlisle’s hoofd een gesprek: Hoe moet ik ze vertellen dat ze vampiers zijn? Ik wil niet dat ze het verkeerd opvatten zoals Berend had gedaan. Ik denk dat ik ze allebei mee naar beneden neem en het daar vertel. Mijn mond viel open. Vampiers? Bella grinnikte: ‘Zo meteen vliegen er nog vliegen in je mond hoor’ Diep vanbinnen moest ik lachen van deze opmerking. Ze was het mooiste, liefste en grappigste meisje dat ik ooit gezien had. Toch was ik nog overstuur. Hoe kon het dat ik de gedachte van Carlisle wel kon horen maar die van Bella niet? Stamelend vroeg ik: ‘wie ben jij?’ Plots viel het me op dat mijn stem verrassend helder en muzikaal klonk... 'Dat kan ik beter aan jouw vragen. Jij bent degene die op mijn kamer verschijnt.' Antwoorden ze daarop. ‘Ik weet het niet ik was in mijn auto op weg naar huis, ik had ruzie gehad met mijn ouders maar weer weet ik niet meer.’ Haar vader Carlisle vroeg ons beide mee naar beneden te komen, ik wist wat er ging komen maar kon het nog steeds niet bevatten. Vampiers? Daar hoorde je alleen over in horror verhalen en griezelfilms. Dracula? Zou die man in een doodskist slapen want het was overduidelijk dat hij er ook een was, hij had ook geen hartslag net als wij twee. Beneden gekomen begon hij: ‘Jullie zijn tegen elkaar aan gebotst toen jullie allebei onderweg waren, jullie hebben een ernstig ongeluk gehad en de dokters hadden jullie meteen allebei opgegeven en hebben geen aandacht meer aan jullie besteed. Ik heb jullie mee naar huis genomen.’ Hij slikte moeilijk en ging toen verder: ‘eerst heb ik Bella en Julia van elkaar gescheiden, en daarna jullie allebei gebeten, jullie zijn een vampier nu.’ Bella en ik keken hem met grote ogen aan, ook al wist ik wat ik was het was nog steeds ontzettend vreemd. Het kon niet tot me doordringen en ik denk dat het nog een tijdje zou duren voordat ik zeker wist dat hij geen grapje maakte. Maar ik had het gehoord in zijn gedachtes, ik wist zeker dat het geen grapje was, maar het bleef onwaarschijnlijk. ‘Ja dat is de verklaring voor waarom ik nooit ouder werd, alles hoorde en dat de kleur van mijn ogen veranderd. Ik jaag op dieren, hebben jullie allebei niet ontzettende dorst?’ Bella zei: Ik word me opeens bewust van een ontzettend zoete geur. Carlisle knikte en zei; ‘ruik je Julia?’ ‘Nou als zij degene is die zo zoet ruikt dan ruik ik haar ja!’ antwoorden Bella. ‘Probeer niet meer adem te halen en te ruiken voordat je haar iets aandoet!’ zei Carlisle. Ik had nog steeds niets gezegd en zei toen: ‘Ja dat lijkt me een goed idee Carlisle!’ Carlisle en Bella keken me vragend aan. ‘Je vroeg toch of we gingen jagen?’ ‘Nee daar dacht ik aan.’ ‘Aah dat verklaart veel, ik denk dat ik je gedachten kan lezen alleen die van Bella hoor ik niet, net alsof ze op een andere frequentie zit.’ ‘Ja mijn zoon, daar lijkt het wel op maar dat van Bella is apart! Zou ik je gave verder mogen onderzoeken als we terug zijn van het jagen, er is vast een verklaring voor?!’ ‘Ja dat lijkt me een goed idee’ zei ik. Bella mompelde ongeduldig dat ze graag wou gaan jagen omdat ze ontzettend verlangde naar haar kleine baby’tje haar Julia.