30. The ugly truth

Hij kust me gepassioneerd en ik laat hem zijn gang gaan. Zijn lippen glijden van mijn lippen over mijn kaak naar mijn hals. Het voelt goed om hem weer zo dicht bij me te hebben, maar ondertussen heb ik nog steeds geen verklaring gehad.
‘Alex.’ Ik duw hem een klein beetje van me af. Verstoord kijkt hij me aan. ‘Ik heb een vraag.’
‘Moet dit nu?’ Hij zucht en wrijft met zijn hand over zijn hoofd. ‘Oké, vertel maar, ik denk dat ik het al weet.’
‘Ik kan alles vergeten.’ Zeg ik zacht. ‘Dat je me eerst wilde vermoorden bedoel ik, want als je echt van me houdt dan doen die leugens er niet meer toe.’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Jasey…’
‘Vertel me gewoon de waarheid.’ Mijn stem klinkt zacht en breekbaar.
Alex zucht moedeloos. Hij kijkt me nu aan, in zijn ogen zie ik bijna medelijden en ik weet dat de volgende woorden niet positief zullen zijn. ‘Mijn liefde voor jou is de enige leugen die ik ooit tegen je heb verteld.’
Mijn handen glijden langzaam van zijn lichaam en vol ongeloof kijk ik hem aan. Hij kijkt me nog één keer aan en loopt dan langzaam weg.
Als de deur sluit snak ik naar adem. Voor de tweede keer is mijn hart uit mijn lichaam gerukt. Ik pak mijn glas van tafel, maar bedenk me als ik een slok wil nemen.
Ik smijt het glas door de kamer en glasscherven vliegen alle kanten op als het de muur raakt. ‘Klootzak!’ Roep ik kwaad. Een waas van woede neemt over en ik verlies mijn zelfbeheersing. Met een veeg smijt ik de rest wat op tafel staat op de grond. Ik hoor de deur opengaan en voetstappen komen mijn kant op, maar door de waas van tranen voor mijn ogen zie ik niet goed wie het is. Twee sterke handen pakken me bij mijn schouders.
‘Nee! Laat me gaan!’ Ik ruk me los maar word direct weer vast gepakt. Ik bal mijn vuisten en geef een keiharde dreun op zijn borstkas. Nog geen moment later lig ik op de grond. De sterke armen houden me tegen de houten vloer gedrukt en ik spartel wild.
‘Rustig, Jasey, rustig! Wat is er?’ Hoor ik de stem boven me.
Na nog een aantal verwoede pogingen om los te komen, kom ik tot de conclusie dat het me niet gaat lukken. Ik zit muurvast en de grip op mijn armen doet nog pijn ook.
Ik ontspan en voel ook meteen de druk op mijn schouders minder worden.
‘Goed zo. Dat is beter.’ Hoor ik weer.
Ik knipper snel met mijn ogen om mijn zicht weer scherp te krijgen. ‘Damon?’ De stilte die daarop volgt, zie ik als een ja. Ik rol geërgerd met mijn ogen. ‘Damon, ga van me af.’ Commandeer ik.
‘Ben je weer rustig?’
Ik snuif. ‘Nog wel, maar dat kan zo weer veranderen als je niet van me af gaat.’ Zeg ik sarcastisch en ik geef hem een klein zetje.
Damon gaat nu naast me op de grond zitten. ‘Waar kwam dat ineens vandaan?’
Ik kijk hem grimmig aan. ‘Dat is een weerwolf-ding. En hoezo “ineens”? Of wist je het nog niet, er is familie op bezoek.’
Ik zie Damon denken. ‘Wacht, Alex was hier? Wanneer?’
‘Je hebt hem net gemist.’
Damon kijkt naar de deur waar hij net door naar binnen is gekomen. ‘Wat kwam hij doen?’
Ik trek één wenkbrauw op. ‘Waarschijnlijk om mijn hart nog een tweede keer eruit te rukken.’
Damon kijkt me onderzoekend aan. ‘Gaat het?’
Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘Serieus?’ Breng ik sarcastisch uit. ‘Kom op, jullie zijn net een eeneiige tweeling met 145 jaar leeftijdsverschil! Als het kon zaten jullie nu tactieken en trucjes uit te wisselen.’
Damon probeert duidelijk zijn lach in te houden. ‘Je beseft wel wat voor onzin je nu allemaal uitkraamt toch?’
Ik kijk hem boos aan.
‘Niet het goede moment?’ Hij kijkt me nog eens onderzoekend aan. ‘Niet het goede moment.’ Concludeert hij dan. ‘Wat ga je nu doen?’
‘De wereld helpen.’ Zeg ik nukkig.
Nu houdt Damon het helemaal niet meer. ‘Nee serieus.’ Zegt hij lachend.
Ik sla mijn armen over elkaar. ‘Laten we zeggen dat na de volgende volle maan niemand nooit meer last van hem zal hebben.’