Third.

@ Luanh
Ik zwierf door de duinen en probeerde mijn gedachten wat in toom te houden. Ik wist nog niet waar ik vannacht zou slapen. Ik wist nog niet óf ik vannacht zou slapen.
Ik dacht aan hem. Ik kon hem niet vergeten. Hij was de enige die mij niet gezien had als 'het Kind van Boven Water', maar gewoon als Luanh. Ik wilde die hele tien jaar wel vergeten. Maar hem, hém zou ik nooit vergeten.
Ik volgde nu een smal duinpad, en hoorde in de verte de zee nog ruisen. Nee, ik wilde niet meer terug naar de zee. De zee was verleden tijd. Ik moest terug, terug naar het land. Weer leven als gewoon mens.
Terwijl ik het pad volgde, in de hoop zo in de bewoonde wereld te belanden, begon het te schemeren. De zon wierp zijn laatste, lange schaduwen overal en maakte dat het lange gras er soms spookachtig uitzag.
Het pad was langer dan ik dacht en het was al erg donker toen ik de eerste huizen passeerde. Ik zag mensen televisie kijken. Ik herinnerde me nog vaag de Teletubbies, maar verder had ik nooit echt naar zo'n ding gekeken.
Er ging een deur open. Een meisje van mijn leeftijd stapte naar buiten en sloot de deur. Ze liep in mijn richting. Ik verborg mezelf in de donkere schaduw van een muur.
Ineens sloeg een golf van herkenning door me heen: haar figuur, haar manier van lopen... Het kon niet anders.
"Marilyn?" fluisterde ik.

Ahww Eveline heeft haar sinaasappel weggegooit. Vinden jullie dat nou niet zielig? We gaan allemaal tegen Eveline protesteren. Arme zielige sinaasappeltjes weg te gooien.
Hoe? Mij kudoën en reacties geven.