Hoofdstuk 11.

elena pov.
ik open men ogen en voel hoe de blonde man een goedje over men wond wrijft het brand maar het stopt tenminste de pijn. ik weet nu al dat het die bloedzuiger is maar zeg niets. "het spijt me dat men zoon over de grens was maar bella is de laatste tijd in gevaar."zegt de man. "het meisje die gilde?"vraag ik verbaasd. "ja."zegt hij antwoordend op men vraag. "dus jij bent de dochter van de familie amore?hoe is het om in zo machtige familie te zitten?"vraagt hij vriendelijk."best moeilijk je moet de beste zijn in het jagen en je moet de familie hoog houden. men ouders kunnen het niet want het geeft een generatie overgeslaan daarom ben ik hier om meer te weten te komen over men voorouders."leg ik uit. "en blijf je hier lang?"vraagt hij me."hopelijk ik zou niet meer kunnen vertrekken denk ik."zeg ik. "door paul."zegt de grinnikend. ik bloos."ja eigelijk wel."zeg ik beschaamd. dan stormt de deur open."hoe is het met elena?is alles goed gegaan?"vraagt paul. ik hoor de bezorgdheid in paul's stem.zen ogen zijn direct gericht op mij. hij stormt op me af en neemt me direct in zen armen. ik glimlach wat heb ik die warme toch eventjes gemist. "het spijt me ik wou je nooit pijn doen."zegt hij trillend. "kalm paul alles gaat weer goed met me."zeg ik blozend. hij laat me los en zonder dat ik het verwacht drukt hij zen tedere lippen op de mijne. ik schrik maar zoen dan zachtjes terug. eigelijk ben ik wel blij dat ik gewond geraakt bent.^^ langzaam laat hij men lippen los en ik kijk verlegen in zijn diep bruine ogen. hij glimlacht naar me. dan richt hij zen ogen op carlisle. "gaat alles weer goed met haar komen?"vraagt hij hem bezorgd alsof ik het belangrijkste ben te wereld. "ze is weer helemaal in orde maar ze veranderd best nog niet terug in een lynx ze moet nog een weekje rusten."legt hij paul uit. ze stappen wat verder en babbelen wat fluisterend zodat ik het zeker niet kan horen. ik let er niet op en kijk uit het raam en zie dat het prachtig weer is. de zon schijnt fel en het gras beweegt zacht mee met de wind. ze staan al rap weer naast me en paul helpt me recht. nu pas merk ik de andere kleren op. ze zijn een beetje groter omdat ik nogal fijn van postuur ben. ik zie paul me glimlachend aankijken en we stappen de kamer uit. carlisle volgt ons naar de living. "oh dankjewel hé carlisle."zeg ik vriendelijk. "dat was het minste wat ik kost doen."zegt hij glimlachend. als we in de woonkamer komen zie ik al snel dat alle vrienden van paul er zijn en de familie van carlisle. ik ruik direct de zoete geur. ik meot me echt in houden om ze niet aan te vallen