Part 1: Chapter 10
You can run,
You can hide,
but you can't Change the tide.
Ik zucht. Ik doe het licht uit, sluit de deur en laat de jongen alleen achter. Ik laat me achter mijn bureau op mijn bureaustoel zakken. Het word even zwart voor mijn ogen en voor de zoveelste keer krijg ik een flashback.
-Flashback-
“Laat me los!” gil ik en spartel met mijn armen. “Noël, Doe normaal gast. We moeten dit samen doen. We zijn een team.” Zegt Andreas en pakt me bij mijn arm vast. Een geruststellende blik laat me weg kijken. Dit wil ik helemaal niet. “Jongens laat me gaan. Ik wil dit niet meer.” “ Maar Noël, we zijn een familie, we hebben zoveel meegemaakt. Je kan ons niet in de steek laten.”
Een traan rolt over mijn wang. Waarom moeten ze me dan ook dwingen. Ik wil dit die jongens niet aan doen. Ik veeg mijn tranen weg en pak mijn eyeliner en een spiegel en werk dan mijn make-up bij. “Noël?” Ik kijk op en zie Andreas in de deur opening staan. “Wat is er aan de hand? Waarom huilde je?” Ik slik. “Heb je alles gezien?” Vraag ik en kijk hem bang aan. Hij knikt en legt zijn hand op mijn schouder. “Je moet nog even volhouden jongen.” Ik zucht en sla mijn ogen neer. “Maggie, is de volgende jongens aan het ‘halen’ “ Ik knik kort. Als ik geen antwoord geef verlaat hij de kamer. Ik staar voor me uit en pak dan een schilderij van mij en Andreas en Maggie. Het was twee jaar geleden, toen we bij elkaar kwamen. Toen was het nog gezellig. Een traan valt op het schilderij. Ik gooi het schilderij tegen de muur en loop er dan naar toe. Ik sta op en ren naar de kamer van die jongen. Ik wil de deur open maken. “HEE! Wat ga je doen gast?” Ik kijk op en weet niks te zeggen.
Er zijn nog geen reacties.