Second.

@ Roméon

Ik staarde haar na. Vaag kon ik haar gestalte nog zien. Ze bleef even op het strand liggen en stond toen op. Ze wankelde even en maakte een paar voorzichtige passen. Ze draaide zich om, en keek over het water. Ik hield mijn ogen gespannen op haar gericht, in de hoop haar blik nog één keer op te kunnen vangen.
Ik voelde een hand op mijn schouder. Ik draaide me geschrokken om en keek in het oude gezicht van mijn vader.
"Vergeet haar, Roméon." zei hij.
Woede vlamde in me op. Hij begreep niets van liefde, hij begreep helemaal nergens iets van.
"Vader, waarom? Zij kan er toch ook niets aan doen dat ze precies op dat ene moment op die ene plek was? Ze was nog jong en onwetend."
Mijn vader schudde zijn hoofd. "Ze is een mens, Roméon. Zoals ik al zei, ze hoort hier niet. En ze hoort al helemaal niet met een prins als jij te trouwen."
Woede verspreidde zich als een gif door mijn lijf. Ik probeerde het uit alle macht tegen te houden: ik was immers een prins, ik hoorde mijn gevoelens niet te uiten. Tevergeefs.
"Vader, hoe kunt u zo harteloos zijn? U heeft geen idee van wat haar daarboven allemaal te wachten staat. Ze is dan misschien geen echte meermin, ze heeft wel gevoelens."

Kudo, reactie?
Bij vijf reacties ga ik meteen verder. Anders vanavond pas.