I think i love you • One

'Ik ben weg lieverd, Mevrouw Peters komt er over een kwartier aan. Tot morgen.' Mijn moeder loopt naar me toe en geeft met drie luchtkusjes.
'Hoe laat ben je morgen terug?' Mompel ik.
'Ik denk rond half vier. En dan ga ik om negen uur weer weg. Pak jij morgen Ilona's tas in? Tot morgen!'
'Oké, tot morgen...' Je kan de teleurstelling in mijn stem duidelijk horen, maar mijn moeder lijkt het niet op te merken.
'Doeg!' koert ze, en verdwijnt. Ik kijk snel op de klok. Acht uur. Ilona - mijn kleine zusje - slaapt al. Over een kwartiertje komt Mevrouw Peters, mijn Babysitter. Ja, je hoort het goed. Babysitter. M'n mam is altijd weg maar toch is ze zo bezorgt dat ze altijd een babysit wilt regelen. Bah, ik haat dat woord. Het klinkt zo kinderlijk. Nou ben ik ook nog maar twaalf. Nouja, nog maar twaalf. Vele zeggen dat ik me gedraag als een veertien-jarige. Maar of dat nou een compliment is.
Ik sla mijn boek open. Gossip Girl. Eigenlijk niet een boek voor mijn leeftijd, ik weet het. Maargoed, zoals ik al had gezegt, ik gedraag me niet naar mijn leeftijd. Mijn moeder weet hier niks van, ze is toch nooit thuis. Jaja, het leven is hard. Maar ik heb er al 12 jaar lang mee moeten leven, dus ben niet anders gewend.
De bel gaat. Ik loop naar het schermpje in de muur en kijk wie er voor de deur staat. Ohja, dat had ik ook nog niet verteld. Omdat mijn moeder zoveel aan het werk is, verdiend ze bakken geld. Niet dat we in een villa wonen ofzo. Het huis is redelijk klein. Al het geld dat ze verdiend geeft ze uit aan sieraden. En aan dure kluizen om de sieraden in te bewaren. En daarom staat er om ons huis ook zoveel bewaking. Camera's, grote hekken, en ze heeft zelfs overwogen om bewakers in dienst te nemen. Gelukkig heb ik dat idee uit haar hoofd kunnen halen, door te zeggen dat het echt wel veilig genoeg was zo.
Maargoed.
Ik druk op de groene knop. Als het goed is gaat het hek buiten nu open. Mevrouw Peters is mijn twaalfde babysitter. De rest had ik allemaal weg'gepest'. En ik ben van plan dat ook bij Mevrouw Peters te doen, aangezien ze me behandeld als een klein kind. Er is eigenlijk geen 'perfecte' babysitter. Allemaal hebben ze wel minpunten.
De deur gaat open. 'Amber! Kind toch. Ik ben er hoor.' Een mollig vrouwtje stapt de kamer in. Ik glimlach zwakjes. 'Hallo Mevrouw Peters.'
'Wat wil je doen? Knutselen? Een mooi kettingkje rijgen? Tekenen?'
'Nou, ik eh. Ik was eigenlijk net van plan om naar bed te gaan.'
'Ook goed! Dan zeg ik je nu alvast weltrusten.'
Ik knik en loop naar haar toe. Nadat ze me een vieze plakkerige kus op mijn wang heeft gegeven verdwijn ik snel naar boven. Ik steek mijn hoofd om de hoek van Ilona's kamer en kijk of ze slaapt. Ilona ligt opgekrult op haar zij. Zo te zien slaapt ze als een blok. Ik heb best wel medelijden met haar. Ze heeft er nog veel meer moeite mee dat mam nooit thuis is dan ik. Volgens mij ben ik een beetje een moeder voor haar. Ze verteld altijd hoe haar dag was, komt naar me toe met problemen, en ik zorg voor haar. Teminste, als de nanny's het niet doen. Arme Ilona. Ze is nog maar vijf, maar volgens mij weet ze precies wat er allemaal gebeurt.
Voorzichtig sluit ik haar deur weer. Op mijn tenen loop ik de gang over. Zo snel mogelijk slapen, dan is het gauw morgen. Ik stap de ruime badkamer in en begin mijn tanden te poetsen. Daarna kleed ik me om in mijn flanellen pyjama en stap mijn bed in.