O15. His name is, Jeremy.

Ik lag niet bepaald comfortabel op dit moment. Ik voelde dat ik met mijn hoofd op iets hards lag. Ik draaide me een keer om, maar algauw merkte ik dat ik niet meer in het bed lag maar dat ik rechtop zat op een stoel. Ik was behoorlijk moe, en alles leek pijn te doen. Ik draaide me nog een keer om, en rekte me een keer goed uit. Elke spier die ik in mijn lichaam bewoog, al was het maar mijn pink, deed pijn. Ik kreunde, en kwam met de grootste moeite overeind. Ik wreef met mijn handen in mijn ogen, zodat ik sneller een beter zicht zou krijgen. Toen ik eindelijk een scherp zicht had zag ik dat er iemand heel nonchalant naar buiten stond te kijken. Het leek net of het persoon zich verveelde. Waarom was ik hier, en waarom stond hij daar zo, zo met zijn handen in zijn zakken. Terwijl ik me hier lag te verbijten van de pijn. Zag hij mij dan niet. Hoorde hij mij dan niet kreunen. ‘Blake?’ Vroeg ik met een onzekere toon in mijn stem. Door zijn nonchalante houding was ik er al 99 procent zeker van dat het Blake was. Ik probeerde rechtop te komen in de stoel maar het lukte maar niet. ‘Blake wil je me alsjeblieft even helpen. Het gaat geloof ik niet zo goed met me.’ Zei ik radeloos. Ik zag dat hij zich omdraaide. Ik schrok in eerste instantie. Dit was niet Blake. Dit was iemand anders. Maar hij leek wel verdacht veel op Blake. Stukjes van mijn geheugen kwamen langzaam weer terug. En ondertussen dat ik mijn geheugen terug kreeg, kwam er ook een stuk terug over wat er eerder die avond was gebeurd. Ik wist dat dit niet goed kon zijn. Instinctief deinsde ik achteruit, maar tot mijn minder grote verbazing kon ik nog steeds niet goed bewegen. Ik bewoog tenminste meer dan de eerste keer dat ik het geprobeerd had. Hij keek me diep in de ogen. Ik herkende deze kleur ogen maar al te goed. Lichtgroene serpentijn. Deze kleur had ik maar een keer in mijn leven gezien. Mijn mond viel open van verbazing. Dit kon niet waar zijn alleen Blake’s ogen hadden de betoverende, lichtgroene en magische kleur. Dat had hij zelf tegen mij gezegd. “Niemand op de aarde heeft de zelfde kleur ogen als mij.” Ik had het toch goed gehoord dit was toch echt wat hij tegen mij had gezegd. Ondertussen merkte ik dat ik weer was weggezakt. Ik had nu al veel minder pijn en kon makkelijker rechtop gaan zitten dan voorheen. Ik zag dat de persoon die ik niet kende, maar heel veel op Blake leek, dichterbij me was gekomen. Ik zag zijn gezicht nu wat beter en vond toch een paar verschillen met Blake en hem. Hij boog dichter naar me toe. Ik deinsde instinctief achteruit. Hij beantwoorde mijn beweging door wat afstand van me te nemen. ‘Pardon, volgens mij heb ik me nog niet aan je voorgesteld. Ik ben Jeremy.’ Mijn mond viel vanzelf open van verbazing. Zijn stem klonk net als die van Blake. Zo zacht, net als belletjes in de wind die klingelden. Ik wou wat zeggen en deed mijn mond open maar er kwam alleen maar een zacht gekreun uit. Ik merkte al gauw dat ik totaal door de verbazing verlamd was. Blijkbaar zag hij het. ‘Je hoeft je geen zorgen te maken Madison. Ik zorg ervoor dat je veilig bent bij mij.’ Zei hij met zijn zwoele en hypnotiserende stem. ‘Ik ben Madison Wrigley.’ Zei ik met een twijfel in mijn stem. ‘Aangenaam kennis te maken.’ Ik wilde eigenlijk mijn hand uitsteken, om hem te laten zien dat ik hem vertrouwde. Maar ik deed het maar niet. Ik voelde me niet op mijn gemak hier. Ik was in een huis dat ik niet eens kende. Met, een man of jongen wat het ook mocht zijn, in een kamer. En ik kon hier niemand wist niet wat er gaande was. Ik raakte in paniek en begon een soort van te hyperventileren. Blijkbaar zag Jeremy het, en boog zich weer naar me toe. Hij legde een hand op mijn been. Ineens verstijfde ik helemaal. Ik hoorde allemaal onverstaanbare stemmen in mijn hoofd praten. Ik trok mijn knieën in, zodat Jeremy’s handen geen contact meer met mij hadden. Toen het contact tussen ons was verbroken hoorde ik niets meer. Het was over. Langzamerhand kalmeerde ik weer. Ik keek omhoog naar Jeremy’s gezicht en voelde een soort van vertrouwd gevoel. ‘Waar ben ik?’ Mijn stem klonk hopeloos. Er rolde een kleine helderrode traan over mijn wang. Hij ving de traan op. ‘Madison het komt allemaal goed. Dit is nog maar het begin van het verhaal.’ Ik knikte en barste ik huilen uit. Hij omarmde mij. Ik liet het toe op dit moment kon ik wel een knuffel gebruiken. Het komt allemaal goed dacht ik bij mezelf het komt allemaal goed. Kedeng! Een harde knal kwam van onder het huis uit. Ik schrok zo erg dat ik samen met de stoel achterover viel. Een geluid zo hard dat ik mijn oren dicht moest houden verbrak nog een keer de stilte. Jeremy’s ogen stonden relaxed, maar ik staarde vol wantrouwen en angst in Jeremy’s ogen.