10

~~Isabella Rosé Villa~~

Oké ik was er dus achter gekomen dat hier geen feestje was, en ze alleen maar klapten voor de piloot, toen we geland waren.
Ik zuchtte, op dit moment waren we op een taxi aan het wachten, de kerel die me begeleidde, waar ik nog steeds de naam niet van wist, was een taxi aan het regelen. Moest ik hem eigenlijk wel vertrouwen? Ik keek eens om me heen, het was druk, en de zon scheen fel. Het brandde op mijn huid. Ik wapperde eens met mijn hand voor mijn gezicht, ik wuifde me wat koelte toe, maar het hielp niet. Ik stroopte mijn mouwen van mijn blouseje op en ik zette mijn hand voor mijn ogen, om in de verte te turen. Ik moest toegeven dat het prachtig hier was, al die blije mensen, de drukte, de warmte. Ik pufte en liet me op een bankje zakken, ik tikte ongeduldig met mijn voet op de grond en staarde wat doods voor me uit. Misschien kon ik wel eventjes bij 1 van die winkeltjes gaan kijken? Ik stemde in met mijn gedachten en ik liep richting het souvenirs winkeltje, waar van alles te koop was. Ik plukte een witte zonnebril van het rekje en zette hem op mijn neus, ik bekeek hem in het kleine spiegeltje die naast het rekje hing, hij stond me wel. Ik schrok op van een felle flits, snel trok ik de zonnebril van mijn neus af en keek verschrikt om me heen, ik zag talloze mensen met grote fototoestellen voor me staan. Maar ook mensen met een camera's, mensen met microfonen en gewoon wat toeschouwers. Ik kreeg talloze microfoons onder mijn neus gedrukt en ik kreeg allerlei vragen naar mijn hoofd geslingerd, sommige stelden ze in het Engels sommige in het Spaans, waar ik dan weer niks van snapte. Ace had me hier voor gewaarschuwd, maar ik had hem niet geloofd. Ik beet op mijn lip en probeerde een uitgang te vinden, die ik niet kon vinden. Ongeduldig keek ik om me heen, waar was die ene kerel gebleven? Die me begeleidde. Plots voelde ik 2 warme, sterke handen om mijn polsen klemmen. Zachte adem streek door mijn nek en ik probeerde me versuft om te draaien. "Niet doen, rennen!" Fluisterde de stem in mijn oor, aan de grond genageld bleef ik staan. "Run!" Riep hij toen nog eens, zijn stem was nu veel harder en ik merkte hoe hij aan mijn polsen begon te trekken, waardoor hij zich moest omdraaien en ik een glip opving van zijn gezicht. Zijn groene ogen schitterden in het zonlicht en zijn huid was bruin van de zon, zijn zwarte haren zaten wat warrig en hij had een gespannen uitdrukking op zijn gezicht. In een roes hoorde ik de verslaggevers dingen ratelen in het Spaans, ondertussen begonnen mijn benen zich éindelijk te verplaatsen, en was ik afgeleid door de onbekende jongen die me op dit moment probeerde te redden.

Reactie, kudo, abboo?