Hd. 13: Her whisper is the lucifer.

Ik sta voor het grote flatgebouw en kijk naar de ramen omhoog. Vele auto’s razen in een sneltempo voorbij en toeteren als er wat voetgangers over proberen te steken. Ik druk op de knop van de intercom en hoor al snel een harde piep. “Lein, ben jij dat?” hoor ik Manouks stem weerklinken door de intercom.
Ik knik. “Ja, ik ben het,” vermeld ik luid. Ik hoor een tweede piep en een klik die aangeeft dat de deur van het slot af is gehaald. Ik duw de deur met al mijn kracht open en loop de drie trappen op. Toen Manouk hier net was gaan wonen had ik erover geklaagd, waar Manouk gretig op in ging. We hadden een rampzalige conditie en kwamen altijd vermoeid boven, maar nu ze er al wat langer woont, zijn we gaan inzien dat het eigenlijk wel mee valt.
Haar voordeur staat al open, dus ik hoef hem alleen maar dicht te gooien zodra ik naar binnen loop. Ik gil een snelle ‘hallo’ en hang mijn jas op aan de kapstok.
Het kleine halletje is voornamelijk met wit en bruin ingericht, zoals de rest van het huis. Af en toe wat zwart, wat toch wel goed kleurt bij de lichte houtkleuren. Ik loop naar de woonkamer en zie Manouk met een kopje koffie in haar handen staan, ze heeft duidelijk nog niet de moeite gedaan om zich fatsoenlijk aan te kleden. Ze loopt rond in een oversized overhemd, dat ze tot op haar knieën heeft dichtgeknoopt, met een wit t-shirt eronder. Haar haren zitten in een rommelige knot boven op haar hoofd gebonden en ze heeft maar een klein randje eyeliner boven op haar oogleden getrokken. Anneleen daar in tegen, zit volledig opgemaakt en wel op de bank met een kopje thee in haar handen, die ze op haar schoot laat rusten. Ze knikt even naar me als begroeting en neemt dan kleine slokjes van de warme drank in haar handen.
“Wil je ook iets te drinken?” vraagt Manouk aan me. Ik knik en vraag om een glaasje water, waarna ze al snel in de keuken verdwijnt.
Ik loop naar de grote, witte bank toe en plof neer naast Anneleen. “Elke keer verbaasd het me maar weer hoe klein dit appartement eigenlijk is”, merk ik op, “en toch is het zo leuk.” Anneleen lacht even en knikt dan. “Ja, het is inderdaad leuk.”
Manouk loopt de kamer weer in met een glas water en zet deze keurig op een onderzetter, zodat de houten tafel niet onder de kringetjes komt te zitten. “Wanneer ga jij eigenlijk eens op jezelf wonen? Je wordt al oud genoeg, lijkt me,” opper ik.
Anneleen wordt rood en ik wens al snel dat ik de woorden weer kan inslikken. Het antwoord dat ze geeft verwachtte ik al, maar toch laat het me verslikken in de doorzichtige drank. “Leuk dat je het zegt”, begint ze voorzichtig, “ik en David hadden het er gisteren al over.” Ze kijkt even naar de grote, witte muur, waar een brede, houten kast tegen aan staat. Er staan enkele foto’s van ons drieën, verdere vrienden en familie op. Haar blik blijft hangen op een foto van mij en Hyun. “We hebben gisteren hals over kop besloten dat ik bij hem intrek. Ik heb al wat spullen ingepakt vanochtend, nog voor ik hier heen ging, die hij als het goed is al heeft opgehaald.”
Manouk kijkt haar even ongelovig aan, het verbaasd me dat haar mond nog niet is opengevallen, of dat ze het kopje in haar hand niet in verscheidene stukjes op de grond kapot heeft laten vallen. Ik kuch even zachtjes en zet het glas terug op de tafel.
“Ze snel al? Jullie kennen elkaar toch pas net?” Een behoorlijk trieste redding, als je het mij vraagt, maar ik kan zo snel even geen ander toepassend antwoord bedenken en om nu meteen in de aanval te vliegen lijkt me nou ook geen goed idee.
Anneleen haalt haar schouders op en kijkt verlegen naar haar voeten, alsof er een vlek op zit die ze er het liefst direct af wil vegen. “Ja, ik weet het. Maar we zijn er beide klaar voor en ik heb het thuis ook wel weer gezien.”