Ik vermoord hem!

Edward P.O.V.
Ik raakte hoe langer hoe meer gefrustreerd door de irritante jongens en meisjes die me op steeds vreemdere manieren tegenhielden. Ik wist dat Timothy ze dat gevraagd had, maar ik kon ze onmogelijk afschepen.
Ik maakte me steeds meer zorgen, ik hoorde Timothy's gedachten niet meer. En van Bella was geen spoor te bekennen. Ik hield het niet meer uit ik belde Alice.
"Alice. Ik hoor niets meer van Bella, of die Timothy. Waar zijn ze mee bezig?" fluisterde ik zacht en dringend.
"Ik weet het niet ik kan ze niet zien." Nu werd ik pas echt ongerust. Iedereen zat vast in zijn of haar lokaal en ik werd opgehouden door de menigte die zich allemaal aan me voor wilden stellen. Ik kan niet zeggen hoe lang het duurde want iedere seconde waarin ik Bella niet zag voelde als een eeuwigheid. Ik kon me inmiddels al niet meer voorstellen hoe ik ooit zonder haar had kunnen lachen, hoe ik zonder haar muziek kon maken...Maar nu ik er zo over nadacht had ik dat nooit gekund. Ik had nog nooit zo intens van muziek genoten als nu ik Bella had, nooit had ik zo veel plezier beleefd aan lachen.
Plots hoorde ik dat één van de jongens een sms'je ontving.
Hou hem nog even daar
ik ben bijna klaar.
Klasse meid trouwens. T.
Las ik door zijn gedachten. Wat deed hij met haar? Hoezo bijna klaar?
"Sorry maar mijn vriendin wacht op me. Ik moet echt gaan," zei ik en voor ze me tegen konden houden liep ik zo snel mogelijk naar de plek waar ik hen voor het laatst had gehoord. Op weg naar onze volgende klas.
Ik sms'te naar Jasper en Emmett dat ze moesten komen. Ze wisten wat te doen bij een noodgeval. Ik ving Bella's geur op en volgde hem steeds bezorgder.
Toen besefte ik dat ik gedachten hoorde.
Timothy's gedachten waren vervuld van Bella's lippen tegen de zijne en zijn lichaam dat hij strak tegen het hare aandrukte. Er vormde zich een klomp ijs in mijn maag. Hij liet zijn handen naar de knopen van haar bloes glijden. Nee! dacht ik op het zelfde moment dat Bella op datzelfde woord fluisterde.
Zijn reactie was vreemd. Hij klopte niet met het idee dat ik had van zijn karakter. Hoezo het speet hem? En hoe kon het dat hij zo sterk was?
Hoe kon het dat Bella-die uit alle macht tegenstribbelde-zich nog niet uit zijn armen bevrijd had?
En waarom schrok hij niet van de koude huid?
Waarom hoorde ik hem overpeinzen of hij dat nu niet net opwindend vond aan deze kus?
Ik was eindelijk bij hen, en ik was niet in de stemming om genadig te zijn. Ik trok hem van haar af en hield zijn handen op zijn rug. Hij leek meteen te kalmeren en tot zichzelf te komen. Ik wilde hem vermoorden. In hele kleine stukjes scheuren en die verbranden...Nee ik wilde hem levend verbranden...Er gingen duizenden manieren om hen te vermoorden door mijn hoofd, maar voor ik iets kon doen waarvan ik later misschien (heel misschien) spijt zou kúnnen krijgen hoorde ik de enige stem die me kon stoppen.
"Edward," fluisterde Bella.
Ik besefte meteen weer wie ik was en kon weer redelijk denken. Ik kon hem niet vermoorden. Niet nu althans. Dat zou onverantwoord zijn...
Ik moest nu eerst aan Bella denken. Ik keek haar aan.
"Bella," mompelde ik.
Meer kon ik niet opbrengen. Ik was nog te zeer verteerd door zorgen en haat. Ik hoorde Emmett en Jasper aankomen en keek net als Bella in de richting van hun naderende voetstappen.
Emmett tikte me op de schouder en keek me geruststellend aan.
"Laat hem maar even aan mij over Edward. Dan kan jij voor je vriendin zorgen," zei hij met een onderdrukte woede in zijn stem en ik liet hem Timothy's armen van me overnemen.
Ik wilde naar Bella toelopen en haar in mijn armen sluiten om haar nooit meer los te laten, maar dat deed ik liever niet met dit publiek.
Bella keek een beetje bezorgd naar de jongen. Wat had zij?
"Emmett, Jasper," begon ze nadat ze een blik op het van spijt doordronken gezicht van Timothy had geworpen. Ik had nu wel zo'n idee waar dit heen ging. "Misschien is het beter als we ons allemaal ziek melden. Er is veel te bespreken. Breng Timothy naar ons huis. Zijn ouders hoeven niet verwittigd te worden. Hij legt zelf wel uit waarom."
Ah, ik was bijna juist. Bella dacht natuurlijk ook aan de ouders van deze jongen. Ach, het is niet hun fout dat hij geen manieren heeft...of toch niet helemaal.
Emmet en Jasper brachten de jongen weg. Hij wierp nog een beschaamde blik op Bella en verdween toen uit het zicht. Ik had niet naar zijn gedachten geluisterd. En dat was misschien maar goed ook. Wie weet wat ik dan gedaan zou hebben.
Ik liep naar Bella en nam haar in mijn armen. Ik kan je niet zeggen wat een opluchting het was om haar daar te hebben. Veilig en wel.
"Wat heeft hij je aangedaan?" prevelde ik terwijl ik haar haren streelde.
"Toen ik dat smerige bericht in hun gedachten hoorden had ik de grootste moeite van de wereld om menselijk tempo aan te houden. Het spijt me zo vreselijk," zei ik. Hoe kon ik haar ooit vertellen hoe afschuwelijk ik het vond dat ik haar niet had kunnen helpen.
"Ik raakte ze maar niet kwijt...Ik...wat heeft hij gedaan?" vroeg ik met lichte wanhoop in mijn stem. Ik moest weten wat hij haar had aangedaan.
Bella aarzelde even. Ik wachtte geduldig. Ik wist dat ze me zou antwoorden als ze daar klaar voor was.
Ik keek haar aan en merkte aan haar houding dat ze me niets zou zeggen, maar laten zien. Was het zo moeilijk voor haar om hierover te praten...?
Toen begreep ik het.
Ik zag hoe Timothy Bella had ingesloten, ik hoorde dat hij haar had verteld wat hij allemaal wist en was net zo geschokt als zij toen. Ik hoorde wat hij was en voelde een schok die min of meer gelijk stond aan degene die zij had gevoeld. Ik zag hoe hij haar meenam naar de bossen terwijl ze noodgedwongen haar schild over hem heen hield. Nieuwsgierig en bang voor wat hij kon doen.
Ik hoorde hoe hij met haar angsten en zwakten gespeeld had. Hoe hij op sommige momenten lief voor haar was en hoe ze ten einde raad een oplossing had bedacht die volgens haar niemand zou kwetsen behalve haarzelf.
Ik voelde nog net hoe schuldig ze zich voelde over dit alles voor ze haar schild weer terug trok.
Ik begreep de blik in haar ogen wel. De schaamte en angst. Ze was bang dat ik boos was. Een deel van mij wilde haar metteen gerust stellen, maar ik was te zeer geschokt door alles wat ik had gehoord om dat ook te doen. Het bleef even stil.
"Ed...Edward," begon Bella met een verstikte stem.
"Ik...Ik...Je hebt het volste recht om me te haten. Ik had dat niet mogen doen, maar ik was zo bang dat hij...Je moet begrijpen dat..." Ik kon de pijn in haar stem geen seconde langer verdragen en nam haar in mijn armen.
"Bella, wat bazel je toch allemaal? Hoe zou ik nou ooit boos kunnen zijn op jouw? Ik weet hoe verschrikkelijk je het vond. En ik weet dat je het niet gedaan had als je een betere oplossing had. Wees niet bang, Bella, mijn liefste ik kan het niet verdragen dat je lijd..." fluisterde ik tegen haar haren.
Het deed me denken aan de dag dat we elkaar hadden ontmoet*. Dat leek alweer zo lang geleden...
*De link is voor mensen met geheugen verlies.