Bye world. Bye love. Bye me. 3

WHAT did you say?

De volgende ochtend werd ik alleen wakker. Ruki was al uit bed, zelfs zijn deel van het matras was al koud. Snel sprong ik uit bed, sloeg een badjas om me heen en liep naar beneden. Ruki zat rustig aan de eettafel een kop koffie te drinken en een sigaretje te roken. Geen badjas of iets anders, alleen in zijn grijze sportbroek. "Heb je het neit koud, schat?" vroeg ik, en legde mijn badjas om zijn schouders. Hij murmelde iets onverstaanbaars en ik zag kippenvel op zijn armen. Zelf pakte ik ene vest wat ergens over een stoel hing en zette ook koffie. "Ik was er om half 7 al uit." zei Ruki toen ineens, met een rauwe stem. Ik schrok helemaal, normaal was zijn stem 's morgens zacht en slaperig. Op de klok wezen de wijzers half 10 aan, en ik ging achter Ruki staan, waarna ik mijn armen om zijn nek sloeg. "Hmmm... Had me dan wakker gemaakt." zei ik zacht, en streek over zijn zachte wang. "Je lag zo lief te slapen, ik kon het niet." zijn stem klonk al wat zachter. Toen rinkelde de telefoon. "Ik neem hem wel. Met Kyomi Matsumoto." ik hield de hoorn tegen mijn oor. "Dag mevrouw Matsumoto, u spreekt met dr. Domoto. Ik heb alle gegevens even doorgekeken gister, en er kwam een verontrustend antwoord uit..." vertelde dr Domoto aan de andere kant van de lijn, en met ingehouden adem vroeg ik: "Wat dan?" Het was even stil. "Met de informatie die we nu hebben, vrees ik... Nee, weet ik zeker dat meneer Matsumoto longkanker heeft." antwoordde de dokter. Het woord 'longkanker' suisde door mijn hoofd, werd geanalyseerd en bevestigd. "Is het te verhelpen? Chemo?" vroeg ik bijna fluisterend. "Het is te laat voor kuren. Het is in een te ver gevorderd stadium en heeft uitzaaiïngen. Ik schat dat meneer Matsumoto het einde van dit jaar misschien niet eens meer haalt..." gaf de dokter antwoord, en ik leit de hoorn uit mijn handen vallen. "Kyomi? Lieverd, alles goed?" Ruki pakte geschrokken de hoorn op, maar de verbinding was verbroken. "Wie was dat?" hij tilde mijn gezicht op, zodat ik hem aankeek. Met mijn vingertoppen raakte ik zijn wang aan en drukte me toen tegen hem aan. "Dat was... Dokter Domoto..." ik deed moeite om niet te snikken, maar er ontsnapte er toch één. "Welke maand is het?" vroeg ik zacht, en staarde naar de kleine haartjes op Ruki's borst. "September." beantwoordde Ruki mijn vraag, en mijn ogen schoten vol. "Dat... Dat betekent dat je..." ik kon het niet over mijn lippen krijgen. "Dat betekent wat? Wat heeft die ploert van een dokter gezegd?" Ruki's stem klonk boos, en ik voelde ineens dat hij licht zweette. "Heb je het warm?" probeerde ik heel even het gesprek ergens anders op te brengen, maar Ruki had me door. "Wat zei Domoto?" vroeg hij streng. "Taka-chan... Lieve Taka... Mooie Taka... Mijn Taka..." snikte ik, maar hij liet me niet wegkijken. "Ruki... Je hebt... Je hebt... Je hebt longkanker..." fluisterde ik, en liet machteloos mijn hoofd hangen. "Dat kan tegenwoordig verholpen worden, schat." zei Ruki vastbesloten, maar ik schudde mijn hoofd. "Volgens Domoto haal je het einde van het jaar misschien niet..." het klonk verslagen, en Ruki hield me beschermend in zijn armen. "Zoiets slaps krijgt mij er niet onder." zei hij zacht, en drukte een kus op mijn kruin.