Bye world, bye love. Bye me. 2

Nothing to worry about, sweetheart.

"Let's go!" roep ik actief, en met Ruki op mijn hielen ren ik het huis door naar de deur. Hijgend blifjt hij even naast de auto staan. "Even rustig aan... Ik moet even ademhalen..." puft hij, en met een bezorgd gezicht wrijf ik over zijn rug. Hij stapt aan de bijrijderskant in en ik ga achter het stuur zitten. "Weet je dat het me net onder de douche opviel..." begin ik twijfelend, terwijl ik aanhoor hoe Ruki piepend ademhaalt. "Je bent dunner geworden. Gaat het wel met je?" Ik boog me anar hem toe en hij begon te hoesten. "Niks aan... de hand..." kuchte hij, en ik zag kleine, rode spettertjes op zijn hand. Ik beet op mijn onderlip. "Het gaat helemaal niet goed met je! Ik bel Uruha!" Ik pakte mijn mobiel uit mijn tas en tikte Uruha's mobiele nummer in. "Uruha, ik ga zo emt Ruki naar het ziekenhuis. Zorgen jullie ervoor dat jullie er ook zo zijn?" Terwijl ik met Uruha praatte, kwam Ruki weer wat tot rust. Rustig trok ik op en we zetten koers naar het ziekenhuis.
"Wij hebben hier een afspraak op naam van Matsumoto Takanori." zei ik tegen de receptioniste, en die belde meteen door naar dr. Domoto. "U kunt direct door lopen, meneer en mevrouw Matsumoto." antwoordde ze vriendelijk, en we liepen naar de kamer van dr. Domoto. "Ah! Hallo, ik ben dokter Domoto. U bent hier voor onderzoek, meneer?" Hij schudde Ruki's hand en Ruki knikte. "Ik heb al een tijd last van pijn in mijn borst, ik heb alleen geen idee waar het van komt." legde Ruki uit, terwijl hij op het witte uitklap-bed ging zitten, wat de dokter net hierheen had gerold. "Kunt u uw shirt even uitdoen?" vroeg hij vriendelijk, en Ruki glimlachte. "Vreemd om uit de mond van een man te horen, maar oké." grapte hij, maar ik zag dat het pijn deed toen hij het shirt over zijn hoofd uittrok. De dokter luisterde naar Ruki's hartslag en drukte op verschillende plaatsen. "Zegt u het maar wanneer het pijn doet." zei hij tegen Ruki, en drukte opnieuw. "Daar." zei Ruki snel, en zijn gezicht vertrok helemaal. "Ik zal even een scan maken. Ik kan nog geen diagnose stellen vandaag, maar morgen weet ik de uitslag en kan ik u bellen." zei de dokter meteen, en nam Ruki mee naar een kamer waar er een scan van hem werd gemaakt. Snel deed Ruki zijn shirt weer aan en we bedankten dr. Domoto hartelijk. Toen we buiten weer bij de auto stonden, draaide ik de deur open en liet Ruki zich neerploffen op de stoel. "Sjongejonge... Waarom zijn al die ziekenhuizen zo groot?" zuchtte hij, en deed zijn deur dicht. "Het valt anders best mee. Het is vast gewoon een longontsteking, schat." Ik wreef over zijn knie en zag hem glimlachen. Net toen we weg wilden rijden zag ik Uruha en de rest van The Gazette aan komen rijden. Ik stapte meteen uit en zwaaide naar ze. "Dag meisje! Hoe gaat het met je? En met Ruki?" omhelsde Aoi me, en ik wiepr een blik op Ruki, die nu ook uitgestapt was. "Met mij gaat het goed, en met Ruki op dit moment ook. Vanmorgen hoestte hij bloed, maar het zal wel ana mij gelegen hebben. Ik zie spoken." ik wreef over mijn gezicht en gaf Reita, Uruha en Kai ook een knuffel. "Zullen we naar ons huis gaan? Ik moet de katten nog voeren." glimlachte ik, en niet veel later parkeerden we voor Ruki en mijn huis. Gelijk toen we binnenkwamen, begon er een kat tegen mijn been te wrijven. "Ja ja, ik kom er al aan." Achter me stapte iedereen naar binnen en liep verder naar de huiskamer, terwijl ik de katten hun bakjes vulde met voer. "Eet maar smakelijk, katjes." ik keek even toe hoe er een groep van 5 katten op de bakjes afgestormd kwam en maakte voor het bezoek thee klaar. "Pas op! Hete thee!" liep ik iets later de huiskamer in, en deelde de koppen uit. "Ruki, waar vìnd je dit soort meiden! Ideaal!" lachte Reita, en ik ging op een stoel zitten die ik bijtrok. "Je weet het verhaal. Naar Amerika gaan en meet-n-greets doen, hè." knipoogde ik naar Ruki, en ik nam een slok van de thee.
Na een heleboel geklets en gezelligheid, vertrok The Gazette weer naar huis, en bleef ik nog even voor het raam staan om te zwaaien. "Ik ben moe, ik ga naar bed." zei Ruki zacht, en sloeg zijn armen om me heen. "Het is pas... Acht uur, joh. Ben je zo moe?" vroeg ik lief, en streek over zijn armen. Zonder antwoord te geven liet hij me los en liep naar boven. Ik hoorde dat hij de slaapkamerdeur dichtdeed en op bed plofte. Ik nam nog een kop thee en ging daarna ook naar boven, waar ik warm tegen Ruki aankroop.