2. Ontwijken.

Ik zei:' Je vergelijkt een klein boompje met het hele bos.'
Bella zei: 'Onmogelijk.'
Ik kuste Bella kruin en zuchtte. 'Geen weerwolven.'
Bella zei: 'Dat kan ik niet. Ik moet jake zien.'
Ik zei:' Dan zal ik je tegen moeten houden.'
Bella zei: 'Dat zullen we nog wel zien. Hij is nog steeds mijn vriend.'

Bella was opvallend vrolijk toen wij van Spaans naar de kantine liepen.
Het schooljaar was bijna voorbij en zeker voor de eindexamenklas hing er een duidelijk merkbare opwinding in de lucht.
'Hebben jullie je uitnodigingen al verstuurd?' vroeg Angela toen Bella en ik bij haar aan tafel kwamen zitten. Haar lichtbruine haar zat in een slordige paardenstaart in plaats van haar gebruikelijke keurige kapsel, en ze had een enigszins verwilderde blik in haar ogen. Alice en Ben zaten er ook al, allebei aan een kant van Angela. Ben was verdiept in een stripboek en zijn bril gleed telkens omlaag langs zijn smalle neus. Alice keek met een kritische blik naar Bella's saaie spijkerbroek- met-T-shirt- outfit. Bella werd daar een beetje ongemakkelijk van. werd. In Alice gedachten kon ik lezen dat ze Bella een make-over wilden geven.
'Nee' zei Bella tegen Angela. 'Het heeft geen zin. Renée weet wanneer de diploma-uitreiking is. Wie zou ik nog meer moeten uitnodigen?'
'En jij, Alice?' Alice glimlachte 'Allang gebeurd'
'Mazzelaar' Angela zuchtte. 'Mijn moeder heeft een stuk of duizend neven en nichten en ze gaat ervan uit dat ik ze allemaal een handgeschreven uitnodiging stuur. Ik krijg nog een schrijf arm. Maar ik kan het niet meer uitstellen en ik zie er tegenop.'
'Ik help je wel' bood Bella aan. 'Als je geen bezwaar hebt tegen mijn afschuwelijke handschrift.' Ik was blij,omdat Bella zich ook aan Charlie voorwaarden voldeed zonder dat er weerwolven aan te pas kwamen.
Angela keek opgelucht. 'Wat ontzettend aardig van je. Zeg maar wanneer ik naar je toe moet komen.'
Bella zei:'Ik kom eigenlijk liever naar jouw huis als je het goed vindt.Ik ben het mijne helemaal zat. Charlie heeft gisteravond mijn huisarrest opgeheven.' Bella grijnsde terwijl ze het goede nieuws vertelde.
Echt waar? vroeg Angela, terwijl een zachte blijheid haar vriendelijke bruine ogen lieten oplichten. 'Ik dacht dat je levenslang had.'
Bella zei:'Ik was nog verbaster dan jij. Ik wist zeker dat ik in elk geval van school moest zijn voordat hij me vrij zou laten.'
Angela zei: 'Wat geweldig Bella! We moeten iets gaan vieren!'
'Wat zullen we gaan doen?' peinsde Alice, terwijl haar gezicht opklaarde door alle mogelijkheden.
Bella zei:'Ik weet niet waar je aan zit te denken, Alice,maar ik betwijfel of ik zo vrij ben.'
Vrij is vrij, of niet soms? hield Alice vol.
Bella zei: 'Ik weet zeker als er grenzen zijn - die van de Verenigde Staten, bijvoorbeeld.'
Ik moest lachen,omdat Alice een gezicht van oprechte teleurstelling had.
'Maar wat gaan we dan doen?' drong Alice aan.
Bella zei: 'Niks luister nou, laten we het een paar dagen rustig aan doen om zeker te weten dat hij het niet als grapje bedoelde. En het is sowieso en doordeweekse dag vandaag.'
Alice zei: 'Dan vieren we het in het weekend.'
Bella zei: 'Best.'
Bella's gedachten dwaalde af.
Alice was druk met Angela aan het bespreken wat ze zouden kunnen doen voor Bella. Ik keek maar naar Bella's gezicht ze was diep in gedachten.
'Alice? Alice!' Riep Angela. Bella sprong ook een beetje op.
Angela zwaaide met haar hand voor Alice gezicht.
Alice starende, uitdrukkingloze gezicht. Door de lege blik in Alice ogen wist ik dat ze heel iets anders zag dan het alledaagse kantine gebeuren om ons heen, maar iets wat op een bepaalde manier net zo echt was. Iets wat eraan kwam, iets wat binnenkort zou gaan gebeuren.